رهروان ولایت ـ دوران امامت اباعبدالله‌الحسین (علیه‌السلام) مصادف است با زمان خلافت معاویه و فرزندش یزید (لعنه‌الله‌علیهما).

معاویه بسیار فریب‌کار بود و تظاهر به دین‌داری می‌کرد، لذا نمی‌شد در مقابل او قیام کرد؛ امّا چهره یزید (لعنه‌الله‌علیه) با پدرش معاویه بسیار متفاوت بود؛ او اصلاً به دین و دیانت و حتی ظاهر شریعت، اهمیّتی نمی‌داد و تنها به فکر شهوت‌رانی و عیش و نوش خود بود؛ او مردی سگ‌باز، میمون‌باز، شراب‌خور، بسیار شهوت‌ران و... بود که اصلاً به دین و شریعت، اهمیّتی نمی‌داد، لذا با وجود او و خلیفه بودن او، حتی ظواهر دین و اسلام در خطر عظیمی قرار می‌گرفت؛ به همین خاطر است که امام حسين(عليه‌السلام) بعد از این‌که یزید به خلافت رسید فرمود: «وَ عَلَى الاِسْلَامِ السّلَام اِذْ قَدْ بَلِيَتِ الْاُمّةُ بِرَاعٍ مِثْلَ يَزِيد؛ آن‌گاه كه امّت، گرفتار حاکمی چون يزيد گردد، بايد فاتحه اسلام را خواند».[1]