دل را شراره غم تو پر شرار کرد

داغ تو قلب خسته‌دلان، داغدار کرد

ای سرو بوستان ولا از غم تو چرخ

جاری ز دیده اشک، چو ابر بهار کرد

با کشتن تو قاتلت ای هادى امم

خود را به نزد ختم رسل شرمسار کرد

شهادت جانسوز امام هادی علیه السلام تسلیت باد

قصـر متـوکل را طوری سـاخته بودنـد که همیشـه از نور آفتـاب روشـن بـود و در هـر طرف  پنجـرهای بـود که نور از آن بـه داخـل  میتابیـد و درون قصـر پـر بـود از انـواع پرنـدگان  خـوش آواز. در روزهایی که متوکل دیدار عمومی داشـت و اصطاحـاً بـه آن «یـوم السـام»  میگفتنـد ،مجلـس او پـر از جمعیـت  میشـد. پرنـدگان نیـز همگی بـه صـدا  درمی آمدند  به طـوری که افـراد  نمی فهمیدند چه  میگوینـد، امـا هـر بار کـه امام هـادی وارد  میشـدند پرندگان سـاکت  میماندنـد و پس از خروج ایشـان دوباره آواز  سـرمیدادند.

متوكل كاتب و نویسنده‌ای نصرانی داشت كه به او بسیار احترام می‌گذاشت و به خاطر علاقه‌ای كه به او داشت او را با كنیه (ابو نوح) صدا می‌زد. عده‌ای از كاتبان و نویسندگان كاخ این عمل را نادرست خوانده و گفتند: "جایز نیست كافر را با كنیه صدا بزنیم." متوكل از فقها استفتاء كرد و نتیجه منجر به دو نظر شد: گروهی آن را جایز دانستند و گروهی منع كردند.

بی گمان بین آن همه غربت
دل تنگ تو نینوائی شد
روضه های کبود طشت طلا
در نگاه ترت تداعی شد

 غرور نسبت به پرودگار

امام هادی علیه السلام فرمودند:

إنَّ مِنَ العِزَّهِ بِاللهِ اَن یُصِرَّ العَبدُ عَلَی المَعصِیَهِ وَ یَتَمنّی عَلی اللهِ المَغفِرَهَ؛
از نمونه های غرور نسبت به خدا آن است که «بنده»، بر گناه اصرار و پافشاری کند و از «خدا» امید آمرزش داشته باشد.
موسوعه سیره اهل البیت علیهم السلام، ج۳۳، ص ۲۱۲٫

شرح حدیث:
میان معصیت و مغفرت، ‌پلی وجود دارد، به نام «توبه».
توبه، هم درکِ زشتی و بدی گناه است، هم پشیمانی و ندامت از نافرمانی، هم تصمیم جدّی بر ترک گناه و تکرار نشدن اشتباه و خطا، هم جبران قصورها و خلافهای پیشین و ادای حق مردم در صورتی که گناه مربوط به «حقّ الناس» باشد.
با این حال، کسی که همچنان گناه می کند و بر تکرار معصیت و استمرار آن اصرار می ورزد، از آن طرف هم امید و آرزوی آمرزش الهی دارد، مغرور و خودباخته و خود فریفته نیست؟
خداوند، آمرزنده و غفّار است، ولی نسبت به کسی که از گناه برگردد و توبه کند.
مغفرت الهی محدود است و حدّ آن«توبه»است.
کسی که این حدّ و مرز را نشناسد، مغرور به رحمت الهی شده است. حضرت علی علیه السلام در کلامی نسبت به مغروران چنین هشدار می دهد:« هشدار، هشدار، ای مغرور!چنان همه جانبه گناهت را پوشانیده که گمان کرده ای آمرزیده است. (غررالحکم، ج۲، ص ۲۸۰)
یکی از اشتباهات این است که انسان معصیت کار، با کیفر سریع الهی روبرو نمی شود ولی پندارد که گناهی کرده و کسی آن را ندیده است! غافل از این که در همه حال در منظر حق متعال قرار داشته است.
ادامه ی گناه و ترک توبه و آرزوی مغرفت الهی با هم ناسازگار است. کسی که امید به رحمت الهی دارد، باید توبه کند.

منبع: حکمت های نقوی(ترجمه و توضیح چهل حدیث از امام هادی علیه السلام)، جواد محدثی.

گلچین سخنرانی به مناسبت شهادت امام هادی علیه سلام

در سالروز شهادت جانسوز وجود مبارک حضرت امام هادی علیه سلام گلچین سخنرانی از حجت الاسلام رفیعی ، انصاریان ، نظری منفرد ، حسینی قمی و فاطمی نیا پیرامون سیره ی زندگی حضرت امام هادی علیه سلام برای شما کاربران گرامی قرار داده شده است .

«امام ابوالحسن على النقى الهادى» – علیه السلام – پیشواى دهم شیعیان، در نیمه ذیحجه سال ۲۱۲ هجرى در اطراف مدینه در محلى به نام «صریا» به دنیا آمد(۱). پدرش پیشواى نهم، امام جواد – علیه السلام – و مادرش بانوى گرامى «سمانه» است که کنیزى با فضیلت و تقوا بود (۲).
مشهورترین القاب امام دهم، «نقى» و «هادى» است، و به آن حضرت «ابوالحسن الثالث» نیز مى‌گویند (۳).
امام هادى – علیه السلام – در سال ۲۲۰ هجرى پس از شهادت پدر گرامیش برمسند امامت نشست و در این هنگام هشت ساله بود. مدت امامت آن بزرگوار ۳۳ سال و عمر شریفش ۴۱ سال و چند ماه بود و در سال ۲۵۴ در شهر سامرّأ به شهادت رسید.