سؤال:حقيقت مرگ چيست؟

جواب: «مرگ» از نظر قرآن يك امر وجودى است، يك انتقال و عبور از جهانى به جهان ديگر است، و لذا در بسيارى از آيات قرآن از «مرگ» تعبير به «توفّى» شده كه به معنى باز گرفتن، و دريافت روح از تن، به وسيله فرشتگان است.
در حديثى مى خوانيم: از امام سجاد(عليه السلام) سؤال كردند: «مرگ چيست؟» در پاسخ فرمود: «براى مؤمن، مانند كندن لباس چركين و پر حشرات است، و گشودن غل و زنجيرهاى سنگين، و تبديل آن به فاخرترين لباس ها، و خوشبوترين عطرها، و راهوارترين مركب ها و مناسب ترين منزل ها است، و براى كافر، مانند كندن لباسى است فاخر، و انتقال از منزل هاى مورد علاقه، و تبديل آن به چرك ترين و خشن ترين لباس ها، و وحشتناك ترين منزل ها و بزرگ ترين عذاب»!.
از امام محمد بن على(عليه السلام) نيز همين سؤال شده فرمود: «مرگ همان خوابى است كه هر شب به سراغ شما مى آيد، جز اين كه مدتش طولانى است، و انسان از آن بيدار نمى شود تا روز قيامت»!. امام حسين(عليه السلام) نيز در كربلا در روز عاشورا به هنگام شدت گرفتن جنگ، تعبير لطيفى در مورد حقيقت مرگ براى يارانش ارائه فرمود: «شكيبائى كنيد اى فرزندان مردان بزرگوار! مرگ، تنها پلى است كه شما را از ناراحتى ها و رنج ها به باغ هاى وسيع بهشت و نعمت هاى جاودان منتقل مى كند، كدام يك از شما از انتقال يافتن از «زندان» به «قصر» ناراحتيد؟! اما نسبت به دشمنان شما، همانند اين است كه شخصى را از قصرى به زندان و عذاب منتقل كنند، پدرم از رسول خدا(صلى الله عليه وآله) نقل فرمود كه، دنيا زندان مؤمن و بهشت كافر است، و مرگ پل آنها به باغ هاى بهشت، و پل اينها به جهنم است»!.
در حديث ديگرى مى خوانيم: امام موسى بن جعفر(عليه السلام) وارد بر كسى شد، در حالى كه غرق سكرات موت بود، و به هيچ كس پاسخ نمى گفت، جمعيت عرض كردند: اى فرزند رسول خدا(صلى الله عليه وآله)! دوست داريم حقيقت مرگ را براى ما شرح دهى، و بگوئى بيمار ما الآن در چه حالى است؟ فرمود: «مرگ وسيله تصفيه است، كه مؤمنان را از گناه پاك مى كند، و آخرين ناراحتى اين عالم است، و كفاره آخرين گناهان آنها است، در حالى كه كافران را از نعمت هايشان جدا مى كند، و آخرين لذتى است كه به آنها مى رسد، و آخرين پاداش كار خوبى است كه احياناً انجام داده اند، و اما اين شخص محتضر به كلى از گناهانش پاك شده و از معاصى بيرون آمده و خالص گشت، آن چنان كه لباس چركين با شستشو پاك مى شود، و او هم اكنون، شايستگى آن را پيدا كرده كه در سراى جاويد، معاشر با اهل بيت(عليهم السلام)باشد»!.(1)

پي نوشت :
1. تفسیر نمونه، جلد 22، صفحه 270.