8 ذي الحجه سال 60 ه. ق؛ يوم الترويه؛ حرکت امام حسين (ع) از مکه به سوي کوفه 
سرانجام حسين (ع) در روز چهارشنبه، مصادف با هشتم ماه ذي الحجه سال شصت از مکه به عزم کوفه حرکت کرد. 
حرکت حسين (ع) درست مصادف با روزي بود که در آن مسلم به شهادت رسيد. ابو جعفر، محمّد بن جرير طبري امامي در کتاب «دلايل الامامة» از ابو محمّد سفيان بن وکيع، از پدرش وکيع، از اعمش از ابو محمّد واقدي و زرارة بن خلج نقل کرده است که گفتند: «قبل از آنکه حسين (ع) بخواهد به سمت عراق حرکت کند، به ديدنش رفتيم و اورا از وضعيت مردم کوفه آگاه کرديم و متذکر شديم که قلب کوفيان با توست. امّا شمشيرشان عليه توست. بنابر اين بهتر آن است که از رفتن به کوفه خودداري کنيد و همين جا بمانيد!»
... همچنين روايت شده است که حسين (ع) چون از مکه آهنگ کوفه کرد، به خطبه ايستاد و فرمود: 
«آن سان که گردنبند بر گردن دختران جوان خط مي اندازد، مرگ نيز جزو سرنوشت آدميان است و اشتياق من براي ملاقات پدرانم، همچون اشتياق يعقوب براي ديدن يوسف است. من يقينا به همان نقطه اي که بايد بميرم، مي رسم. گويي از هم اکنون مي بينم که چگونه گرگ هاي بيابان هاي بين نواويس و کربلا، بندبند پيکرم را از يکديگر جدا مي کنند و نمي توان سرنوشت را از سرنوشت. رضايت ما آن است که خدا راضي باشد. بر مصائبي که او مقدر فرموده، صبر مي کنيم؛ تا به ما پاداش صابران بدهد. به يقين خويشاوند رسول خدا از او جدا نمي افتد. بلکه براي روشني چشم پيامبر و تحقق وعده ي الهى، همگي در بهشت گرد هم مي آيند. بنابراين کساني که آماده اند خون قلبشان را در راه ما نثار کنند و جهت ديدار خداوند مهيا هستند، با ما حرکت کنند. چون من ان شاءاللّه صبحگاهان، عازم خواهم شد.»(1)
معمر بن مثني در «مقتل الحسين» مي گويد: