از احادیث متعدّد استفاده می شود که نخستین کار حضرت مهدی(ع) پس از ورود به مدینه، بیرون آوردن جنازة آن دو نفر ظالم و غاصبِ حق زهرا(س) است.
خلاصه مطلب این می باشد که ایشان از مردم می پرسند: آیا بین شما کسی هست که آندو را بشناسد؟ در پاسخ می گویند: ما آنها را از طریق اوصافشان می شناسیم و کسی غیر از آن دو نفر کنار جدّ به خاک سپرده نشده....
سپس ایشان دیوارهای کنار قبر آندو را خراب می کنند.... تا این که به جنازة آن دو رسیده و جسد آنها را با همان صورت که از دنیا رفته اند بیرون آورده و کفن را کنار می زنند. امام به اذنِ خدا، آندو را زنده نموده و بر آنها لعن و نفرین می نمایند... هر کس به اندازة دانه ای از دوستی و محبّت آنها به دل داشته باشد، آنجا عقیدة خود را ظاهر کند.
آنگاه به امر حضرت، خلایق اجتماع می کنند (تا شاهد محاکمة آن دو باشند) سپس تمام رفتارهای ناپسند آنها را در هر عصر و زمانی، ذکر کرده و آنها نیز به جنایات خویش اعتراف می کنند. به دستور حضرت، ابتدا حاضرین از آنها قصاص می کنند. سپس حضرت امر می فرمایند تا آتشی از زمین بیرون آید که این همان آتشی است که بَر در خانة حضرت فاطمه(س) آورده بودند. و با همان هیزمی که برای آتش زدن اهل بیت(ع) جمع آوری کرده بودند ـ و نزد اهل بیت باقی مانده و از یکدیگر ارث می بَرند ـ آنها را آتش زده، پس دستور می دهند که بادی وزیده و خاکسترشان را به دریا ریخته و پراکنده نمایند.