تبادل لینک هوشمند 
آمار
وب سایت:
رهروان فضیلت، تمرین خوب خواستن و خوب زیستن را در ماه های دعا و عبادت، یعنی ماه رجب و شعبان به انجام می رسانند و روش خوب خواستن را می آزمایند. آنان بلندهمتی را که شایسته مؤمنان است و آن را از معصومین((ع)) آموخته اند، از نظر دور نمی دارند؛ در طلب خوبی های دنیا و آخرت در این ما ه ها بر می آیند و در طلب داشتن فرزندان صالح، دوستان با ایمان، معلمان شایسته، رزق حلال و….
((وَ اِذا سَئَلَک عِبادی عَنّی فَاِنّی قَریبٌ اُجیبُ دَعْوَهَ الدّاعِ))[۱]؛ «و هرگاه که بندگان من از تو درباره من می پرسند، پس بدانند که من به آنان نزدیک هستم، و دعای آن که مرا می خواند، مستجاب می کنم».
در این صحرای سوزانِ غفلت ها و لغزش ها، در میانِ این همه نگرانی ها و دغدغه ها، و در این سوزِ عطش ناک برخاسته از حرمان آب حیات، نیایش و نجوا با موجودی لطیف و دل آرام و دلربا، چه آرام بخش و روح افزا خواهد بود.
به صفای دل رندان صبوحی زدگان چه گره ها که به مفتاح دعا بگشایند
متون دعاهای اسلامی، از زیباترین متون ادبی و هنری، و نمونه بهترین به کارگیری فصاحت و بلاغت در بیان است و این نشان می دهد که اسلام، به زیبایی و به ارزش هنر، اهمیت می دهد. هم چنین این متون، دارای یک نوع موسیقی و آهنگ نیز می باشد که تأثیر این آهنگ و تأثیر زیبایی های کلام، در روح انسان چنان است که به روح، برای در پناه عشق آمدن و در مقابل خداوند، حضور یافتن و تأثیر پذیرفتن بیشتر در برابر دعا کمک می کند.[۲]
ادعیه اسلامی ما از محتوایی والا و مضمونی عمیق نیز بهره می برند؛ چنان که امام خمینی(ره) در این زمینه می گوید: «ادعیه ائمه هُدی دعاهای آن ها، همان مسائلی را که کتاب خدا دارد، دعاهای آن ها هم دارد با یک زبان دیگر. قرآن یک زبان دارد، یک نحو صحبت می کند و همه مطالب را دارد، منتها بسیاریش در رمز است که ما نمی توانیم بفهمیم و ادعیه ائمه((ع)) که وضع دیگری دارد…».[۳]
«مناجاتِ شعبانیه»، از ادعیه ای است که دارای جایگاه و منزلتی بسیار والا و ممتاز است، به طوری که برای درک بعضی از مضامین آن راهی نیست، مگر آنکه آدمی، خود به آن عوالِم راه پیدا کند و آن حقایق را از جان و شهود حس نماید.
صلوات بر محمد و آل محمد(ص)
«اَللّهُمَّ صَلِّ عَلی مُحَمَّدٍ وَ آلِ مُحَمَّدٍ، وَ اسْمَعْ دُعائی اِذا دَعَوْتُک، وَ اسْمَعْ نِدائی اِذا نادَیْتُک وَ أقْبِلْ عَلَی إذا ناجَیْتُک، فَقَدْ هَرَبْتُ إلَیْک وَ وَقَفْتُ بَیْنَ یَدَیْک مُسْتَکیناً لَک، مُتَضَرِّعاً إلَیْک، راجِیاً لِما لَدَیْک ثَوابی؛ پروردگارا! بر محمد و آل محمد درود فرست، و دعایم را بشنو و وقتی صدایت کردم، صدایم را بشنو، و آن گاه که با تو نجوا نمودم، به من رو کن. پس همانا که من، از دیگران به سوی تو گریختم، و در پیشگاه تو قرار گرفتم، در حالی که درمانده تو هستم و به سوی تو در حال تضرّع و زاری هستم، و به آن چه نزد تو از ثواب می باشد، امیدوار می باشم».
شروع دعا با ذکر صلوات بر محمد و آل محمد(ص) سه پیام برای دعاکننده دارد:
- هیچ گاه ولی نعمتانِ جهان هستی را از یاد نبریم؛ زیرا تمام خیر در عالَم هستی به یُمن وجودِ آن هاست؛ چنان چه در زیارتِ جامعه کبیره می خوانیم: «إنْ ذُکرَ الْخَیْرُ کنْتُمْ أوَّلَهُ وَ أصْلَهُ وَ فَرْعَهُ وَ مَعْدِنَهُ وَ مَأْویهُ وَ مُنْتَهاهُ؛ هرجا که نامی از خیر و نیکویی باشد، شما اول خیر و ریشه آن و فرع آن و معدن آن و مبدأ و منتهای آن هستید».
مناجات شعبانیه نیز یکی از خیرات بزرگ جهان هستی است که به برکت این خاندان پاک به دست ما رسیده است.
- آن نورهای مقدس را بین خود و خدای خود و برای اجابت دعاهایمان واسطه و شفیع قرار دهیم. یکی از تبرکات وجودی اهل بیت((ع))، واسطه شدن و وسیله بودن آن ها برای وصول و ره یابی آدمیان به بارگاه کبریایی حضرت حق تعالی است؛ چنان چه در قرآن آمده است: ((وَ ابْتَغُوا إِلَیْهِ الْوَسیلَهَ))[۴]؛ «و به او [با وسیله و توسل به سوی خداوند] تقرب جویید».
بنابراین استمداد از مقامی بزرگ ـ به خصوص مقام بزرگی چون معصوم(ع) ـ برای نیل به آرزوها، از نظر عقل نیز، امری پذیرفته شده است.
رهی نمی روم و چاره ای نمی دانم به جز محبت مردان مستقیم احوال
مرا به صحبت نیکان امیدِ بسیار است که مایه داران رحمت کنند بر بطال
بوَد که صدرنشینان بارگاه قبول نظر کنند به بیچارگان صفّ نعال
- ذکر نام محمد(ص) و خاندان او در اول دعا به معنای ابراز احساسات در برابر بزرگ ترین و زیباترین شاهکارهای جهان هستی است که با کلْک قدرت خداوندی بر صفحه گیتی ترسیم شده است.
خیز تا بر کِلکِ آن نقاش جان افشان کنیم کاین همه نقش عجب در گردش پرگار داشت
- صلوات بر اهل بیت((ع)) قبل از هر چیز، برای گوینده آن فایده دارد؛ همان گونه که در زیارت جامعه کبیره می خوانیم: «وَ جَعَلَ صَلَواتِنا عَلَیْکمْ وَ ما خَصَّنا بِِهِ مِنْ وِلایَتِکمْ طیبا لِخَلْقِنا وَ طَهارَهً لاَنْفُسِنا وَ تَزْکیَهً لَنا؛ و خداوند، قرار داد، صلوات بر شما و ولایت شما را، سببی برای پاکیزه شدن خلقت ما و طهارت جان های ما و تزکیه ما».
- صلوات بر محمد(ص) و آل او، سبب استجابت دعا می شود؛ چنان چه از امام صادق(ع) روایت است که فرمود: «مَنْ کانَتْ لَهُ اِلَی اللّهِ عَزَّ و جَلَّ حاجَهٌ فَلْیَبْدَأْ بِالصَّلاهِ عَلی مُحَمَّدٍ وَ آلِهِ ثُمَّ یَسْأَلُ حاجَتَهُ، ثُمَّ یَخْتِمُ بِالصَّلاهِ عَلی مُحَمَّدٍ وَ آلِ مُحَمَّدٍ. فَاِنَّ اللّهَ عَزَّ وَ جَلَّ اَکرَمُ مِنْ أَنْ یَقْبَلَ الطَّرَفَیْنِ وَ یَدَعَ الْوَسَطَ اِذا کانَتِ الصَّلاهُ عَلی مُحَمَّدٍ وَ آلِ مُحَمَّدٍ لا تُحْجَبُ عَنْهُ؛ هر که به درگاه خدای عزّوجلّ حاجتی دارد، باید به صلوات بر محمد و آلش شروع کند، و سپس حاجت خود را بخواهد، و دعا را نیز به صلوات بر محمد و آل محمد ختم نماید؛ زیرا خدای عزّوجلّ کریم تر از آن است که دو طرف دعا را بپذیرد، ولی وسط دعا را وا گذارد و به اجابت نرساند؛ زیرا صلوات بر محمد و آل محمد، محجوب نیست و از طرف خداوند، پذیرفته می شود».[۵]
بنابراین در تمامی این پیام های پنج گانه ای که برای حکمت صلوات پیش از دعا ذکر شد، یک حقیقت مشترک نهفته است و آن استمداد از اهل بیت((ع)) برای وصول به حاجت ها و آرزوهاست.[۶]
مدد از خاطر رندان طلب ای دل ور نه کار صعب است مبادا که خطایی بکنیم
سایه طایر کم حوصله کاری نکند طلب از سایه میمون همایی بکنیم
امید به خدا
«راجِیاً لِما لَدَیْک ثَوابی»
امید به خداوند، از کلیدهای گشودن در رحمت و اجابت اوست؛ چنان چه در دعای ابوحمزه ثمالی چنین آمده است: «وَ اَعْلَمُ اَنَّک لِلرّاجی بِمَوْضِعِ اِجابَهٍ؛ و من می دانم که دعای آنان را که به تو امید دارند، مستجاب می فرمایی».
هم چنین سالار شهیدان، امام حسین(ع) در دعای شریف عرفه، در مقام امیدواری به محبوب خویش، این گونه مناجات می کند: «کیْفَ تُخَیِّبُ آمالی وَ هِی قَدْ وَفَدَتْ اِلَیْک؛ چگونه ناامیدم می فرمایی، در حالی که به تو امیدوار شدم».
نومید مشو جانا کاومید پدید آمد امید همه جان ها از غیب رسید آمد
نومید مشو گرچه مریم بشد از دستت کان نور که عیسی را بر چرخ کشید آمد
نومید مشو ای جان در ظلمت این زندان کان شاه که یوسف را از حبس خرید آمد
ای شب به سحر برده در یا رب و یا رب تو آن یا رب و یا رب را رحمت بشنید آمد
خداوند، صاحب روزی
«اِلهی اِنْ حَرَمْتَنی فَمَنْ ذَا الَّذی یَرْزُقُنی؟ وَ اِنْ خَذَلْتَنی فَمَنْ ذَا الَّذی یَنْصُرُنی؟ اِلهی اَعُوذُ بِک مِنْ غَضَبِک وَ حُلُولِ سَخَطِک؛ معبود من! اگر تو محرومم کنی، کیست که روزیَم دهد؟ و اگر تو خوارم نمایی چه کسی یاریم خواهد کرد؟ معبود من! از غضب تو و فرود آمدن خشم تو به تو پناه می برم».
رزق به دو گونه است: رزق مادی و رزق معنوی. رزق مادی همانند: آب، خاک، غذا، لباس، خانه، بهره داشتن از زیبایی ظاهر و همانند آن ها و رزق معنوی همانند: علم، تقوی، عرفان، آبرو، عزت در میان اجتماع و همانند آن هاست. در این فراز از مناجات نیز که در واقع جلوه ای از توحید ناب، متجلی شده است، تمامی رزق ها، به حق تعالی منتسب شده و اینکه روزی تنها به دست اوست، تا آن جا که اگر او بنده را از روزی محروم سازد، هرگز کسی دیگر نمی تواند به او روزی برساند.
قرآن کریم به این امر این گونه اشاره کرده است: ((قُلْ مَنْ یَرْزُقُکمْ مِنَ السَّماءِ وَ اْلأَرْضِ أَمَّنْ یَمْلِک السَّمْعَ وَ اْلأَبْصارَ وَ مَنْ یُخْرِجُ الْحَیَّ مِنَ الْمَیِّتِ وَ یُخْرِجُ الْمَیِّتَ مِنَ الْحَیِّ وَ مَنْ یُدَبِّرُ اْلأَمْرَ فَسَیَقُولُونَ اللّهُ فَقُلْ أَفَلا تَتَّقُونَ))[۷]؛ «بگو! چه کسی شما را از آسمان و زمین روزی می دهد، چه کسی است که به شما چشم و گوش عطا می کند، چه کسی، از مرده زنده و از زنده مرده بر می انگیزد و چه کسی تدبیرِ امور را به عهده دارد، خواهند گفت: خداوند. پس بگو: چرا تقوی پیشه نمی کنید».
در جای دیگری نیز می فرماید: ((إِنَّ اللّهَ هُوَ الرَّزّاقُ ذُو الْقُوَّهِ الْمَتینُ))؛ «همانا روزی دهنده، تنها خداست که صاحب قدرت و اقتدار ابدی است».[۸]
چنان پهن خوان کرم گستَرَد که سیمرغ در قاف قسمت خورد
مهیا کن روزی مور و مار اگر چند بی دست و پایند و زار
اگرچه مراد از رزق در آیات فوق، می تواند شامل رزق مادی و معنوی باشد ـ که فقط به دست خداوند است ـ اما با توجه به دو آیه دیگر، می توان به دو نوع از رزق معنوی نیز اشاره کرد که آن ها نیز، تنها در اختیار خداوند بزرگ بوده و پروردگار، آن ها را نیز از ناحیه خود می داند. در آیه اول، حق تعالی، نعمت و روزی معنوی بزرگ تزکیه نفس را که نصیب بنده ای می شود، از عنایات خود در حق بنده دانسته و می فرماید: ((وَ لَوْ لا فَضْلُ اللّهِ عَلَیْکمْ وَ رَحْمَتُهُ ما زَکی مِنْکمْ مِنْ أَحَدٍ أَبَدًا وَ لکنَّ اللّهَ یُزَکی مَنْ یَشاءُ وَ اللّهُ سَمیعٌ عَلیمٌ))؛ «و اگر فضل و رحمت و عنایت خداوند، نصیب شما نمی شد، احدی از شما به تزکیه نفس و آراسته شدن به تقوی موفق نمی شدید، ولی این خداست که هرکه را خواهد مُهذَّب می سازد، و خداوند شنوا و داناست».[۹]
ما بدان مقصد عالی نتوانیم رسید هم مگر پیش نهد لطف شما گامی چند
در آیه دیگر نیز رزق علمی را که از روزی های معنوی است، این گونه به خود منتسب می داند: ((عَلَّمَ اْلإِنْسانَ ما لَمْ یَعْلَمْ))[۱۰]؛ «خداوند، عالِم نمود انسان را آن چه را که نمی دانست». هم چنین در آیه دیگر خطاب به پیامبرش، محمد(ص) می فرماید: ((وَ عَلَّمَک مالَمْ تَکنْ تَعْلَمُ))[۱۱]؛ «و خداوند، آن چه را که نمی دانستی به تو تعلیم داد».
بنابراین تمامی رزق و روزی ـ چه مادی و چه معنوی ـ به دست پروردگار و به اذن اوست، و اگر او کسی را از این رزق محروم کند، روزی دهنده دیگری وجود ندارد.[۱۲]
اقرار به تقصیر و کوتاهی نزد خدا
«الهی اِنْ عَفَوْتَ فَمَنْ اَوْلی مِنْک بِذلِک وَ اِنْ کانَ قَدْدَنا اَجَلی وَ لَمْ یُدْنِنی مِنْک عَمَلی فَقَدْ جَعَلْتُ الاقْرارَ بِالذَّنْبِ اِلَیْک وَسیلَتی؛ معبودِ من! اگر از من درگذری چه کسی از تو شایسته تر به گذشت می باشد و اگر عمرم به سر رسیده باشد و هنوز عملم موجبِ قُرب به تو نشده باشد؛ اقرار به گناهانم را نزد تو وسیله و دستاویزِ قُربِ به سمت تو قرار می دهم».
تقاضای عفو از خداوند «عَفُوّ»، در جای جای ادعیه اهل بیت((ع)) مشهود است و از جمله درخواست هایی است که به فراوانی تکرار شده است؛ تا آن جا که از آداب قنوت وتر در نماز شب، آن است که آدمی ذکر «اَلْعَفْو» را سیصد بار تکرار کند. بنابراین تا پهنه جان آدمی به آب حیات «عفو» شست وشو نشود، صفای قدم یار، در آن پهنه پدیدار نخواهد شد و تا آینه دل از غبار معاصی و کدورت ها صیقل نیابد، جمال یار در آن تابان نخواهد گشت.
آیینه شو جمال پری طلعتان طلب جاروب کن خانه را و سپس میهمان طلب
این فراز از دعا حاوی دو نکته است:
الف) اقرار به گناهان از طرف بنده ـ البته نزد معبود خویش ـ از خصال پسندیده و نیکوست؛ زیرا هیچ بنده ای، هر چه هم اهتمام ورزد، نمی تواند حق پروردگارش را آن گونه که سزاوار اوست، ادا نماید؛ تا آن جا که نبی اکرم(ص) این گونه به پیشگاه خدای خویش عرضه می دارد: «اَنَا لا اُحْصی ثَناءً عَلَیْک اَنْتَ کما اَثْنَیْتَ عَلی نَفْسِک؛ من از عهده ثنا و ستایش تو برنخواهم آمد. تو همان گونه ای که خود، ثنایت نمودی».[۱۳]
از این رو و به حکم عقل و وجدان، اعتراف به تقصیر و اقرار به معاصی، در محضر خداوند، امری مطلوب است که نفس این عمل، گامی مهم در تثبیت بندگی بنده، در پیشگاه معبودش است. در مناجات ابوحمزه ثمالی نیز می خوانیم: «اِلهی اِنْ کانَ قَدْ دَنا اَجلی وَ لَمْ یُقَرِّبْنی مِنْک عَمَلی فَقَدْ جَعَلْتُ الاعْترافَ اِلَیْک بِذَنْبی وَسائِلَ عِلَی؛ خدایا! اگر اجلم نزدیک شده باشد ولی عمل من موجب قُرب تو نشده باشد، پس من اعتراف به تقصیر را وسیله قُربِ به تو قرار می دهم».
هم چنین در روایتی نیز از امام موسی بن جعفر(ع) آمده است که به فرزندش فرمود: «یا بُنَی! عَلَیْک بِالْجِدِّ لا تُخْرِجَنَّ نَفْسَک مِنْ حَدِّ التَّقْصیرِ فی عِبادَهِ اللّهِ عَزَّ وَ جَلَّ وَطاعَتَهُ، فَاِنَّ اللّهَ لا یُعْبَدُ حَقَّ عِبادَتِهِ؛ ای فرزندم، همواره کوشش کن، ولی خودت را در عبادت و طاعت خدای عزّوجلّ بی تقصیر مدان؛ زیرا خداوند، چنان که شایسته است، پرستش نشود».[۱۴]
در حکایتی نیز آمده است: مردی در بنی اسرائیل چهل سال خدا را عبادت، و سپس قربانی کرد، ولی از او پذیرفته نشد. با خود گفت: «فلانی! اعمال ناشایست تو سبب شد که خداوند قربانی ات را نپذیرد». در این هنگام آوایی از سوی خداوند شنید که: «ای مرد عابد، نکوهشی که از خود کردی و اعترافی که به تقصیر خود کردی، از عبادت چهل سال بهتر بود».[۱۵]
بنابراین اقرار و اعتراف به تقصیر نزد خدا، می تواند قُرب به پروردگار را نیز به همراه داشته باشد؛ چنان چه معصوم(ع) این گونه اشاره فرمود: «اگر در پایان عمر، عملم موجب تقرب به تو را فراهم نساخت، من به وسیله اقرار به تقصیر، به تو نزدیک خواهم شد».[۱۶]
ما بدین در نه پی حشمت و جاه آمده ایم از بد حادثه اینجا به پناه آمده ایم
لنگر حلم تو ای کشتی توفیق کجاست که در این بحر کرم غرق گناه آمده ایم
آبرو می رود ای ابر خطاپوش ببار که به دیوان عمل نامه سیاه آمده ایم
واگذاری امور به خداوند
«اِلهی تَوَلَّ مِنْ اَمْری ما اَنْتَ اَهْلُهُ وَعُدْ عَلَی بِفَضْلِک عَلی مُذْنِبٍ قَدْ غَمَرَهُ جَهْلُهُ؛ معبود من! تدبیر امورم را آن گونه که شایسته توست، به انجام رسان و فضل خود را به گنهکاری که غریقِ امواج جهالت است، بازگردان».
کار خود گر به خدا وابگذاری حافظ ای بسا عیش که با بخت خدا داده کنی
علم آدمی بسیار ناچیز و اندک است، از این رو هرگز به طور جامع و کامل، به مصالح و مفاسد خویش آگاه نمی باشد. اگرچه او مأمور به سعی و تلاش و همت ورزی است و باید وظایفش را به درستی ادا کند، ولی آگاهی درست از اینکه خیر و صلاح واقعی او چیست و چه مقامی و مکانی شایسته وقوف او و چه احوالی مناسب وجود اوست، از عهده وی خارج است. بنابراین مصلحت و خیر بنده در این است که امور زندگی خویش را به پروردگارش واگذار کند؛ آن گونه که حضرت سیّدالشّهداء(ع) واگذار کرده و در دعای عرفه فرمود: «اِلهی اَغنِنی بِتَدْبیرِک عَنْ تَدْبیری وَ بِاخْتِیارِک عَنْ اِخْتِیاری؛ معبود من! تدبیرت را جایگزین تدبیرم نما و بدین گونه بی نیازم کن و اختیار خودت را به جای اختیارم اعمال فرما».
بنابراین سعادت واقعی بنده، در واگذاری تدبیر امور به پروردگارش است؛ زیرا او به خیر و صلاح بنده از همگان، آگاه تر است و جز خیرخواهی، اراده دیگری در حق بنده خود ندارد.[۱۷]
آن را که منم خرقه، عریان نشود هرگز وان را که منم چاره، بیچاره نخواهد شد
آن را که منم منصب، معزول کجا گردد آن خاره که شد گوهر او خاره نخواهد شد
آن قبله مشتاقان ویران نشود هرگز وان مصحف خاموشان سی پاره نخواهد شد
خداوند، ستارالعیوب
«اِلهی قَد سَتَرْتَ عَلی ذُنُوبا فِی الدُّنْیا وَ اَنَا اَحْوَجُ اِلی سَتْرِها عَلَی مِنْک فِی الاُخْری اِذْلَمْ تُظْهِرْها لأحَدٍ مِنْ عِبادِک الصّالحینَ فَلا تَفْضَحْنی یَوْمَ القِیامَهِ عَلی رُئُوسِ الاشهادِ؛ معبود من! همانا گناهانم را در دنیا پوشانیدی و من به این پرده پوشی، در آخرت محتاج ترم. همانا در دنیا، حتی نزد بندگان شایسته ات نیز، گناهانم را فاش نکردی، پس در روز قیامت، نزد آن ها که شاهد می باشند، رسوایم مفرما».
یکی از عنایت های خداوند مهربان در حق بندگان، موهبت پرده پوشی او از گناهان و زشتی های آنان است. در واقع هر انسانی، آبرو و عزت خویش در میان جامعه را مدیون پوشانده ماندن لغزش هایش از جانب خداوند کریم است. مهرورزی پروردگار در حق آدمیان، سبب شده تا آخرین حد ممکن، با پرده پوشی از معاصی او، عزت و اعتبار آن ها را در برابر دیگران حفظ کند. از جمله نکاتی که در دعاهای اهل بیت((ع)) مورد توجه آن ها بوده است، صفت «ستّاریّتِ» خداوند است که به طور مکرر و بارها، پروردگار خود را به این صفت حمیده و زیبا ستوده اند: «اَی رَبِّ جَلِّلْنی بِسِتْرِک، فَلَوِ اطَّلَعَ الْیَوْمَ عَلی ذَنْبی غَیْرُک ما فَعَلْتُهُ وَ لوْ خِفْتُ تَعْجیلَ الْعقُوبَهِ لاَجْتَنَبْتُهُ لا لأنَّک اَهْوَنُ النّاظِرینَ وَ اَخَفُّ الْمُعطَّلِعینَ بَلْ لأنَّک یارَبِّ خَیْرُ السّاتِرینَ؛ پروردگارا! کردار زشتم را در پرده دار. اگر بر گناهم کسی غیر از تو آگاه می شد، آن را مرتکب نمی شدم و نیز اگر از تعجیل عقوبت می ترسیدم، باز هم از خطا اجتناب می کردم».[۱۸]
این همه پرده که بر کرده ما می پوشی گر به تقصیر بگیری نگذاری دیّار
خداوند، نه تنها زشتی ها را می پوشاند؛ بلکه به همان نسبت، زیبایی های دیگران را نیز آشکار می کند. در دعای جوشن کبیر می خوانیم: «یا مَنْ اَظْهَرَ الْجَمیلَ وَ سَتَرَ الْقَبیحَ؛ ای آن که زیبایی را آشکار می سازی و زشتی را می پوشانی».
در تفسیر این عبارت از دعا، روایتی دل نشین از امام صادق(ع) نقل شده است: «هیچ مؤمنی نیست مگر آنکه در عرش، صورتی دارد شبیه به صورت او در زمین، پس هرگاه کارهای نیکی چون رکوع و سجود و دیگر افعال نیکو از او صادر شود، صورت این اعمال نیکویش در عرش ظاهر می شود و ملائکه آن را می بینند و بر او درود می فرستند و برایش استغفار می کنند، ولی اگر معصیتی از او سر زند، خداوند، حجابی بر آن می نهد تا ملائکه بر آن مطلع نگردند، و این است تأویل: “یا مَنْ اَظْهَرَ الْجَمیلَ وَ سَتَرَ الْقَبیحَ”».[۱۹]
پی‌نوشت:
[۱]. بقره (۲) : ۱۸۶٫
[۲]. علی شریعتی، نیایش، صص ۳۳ و ۳۴٫
[۳]. صحیفه امام، ج ۲۱، ص ۴۵۷٫
[۴]. مائده (۵) : ۳۵٫
[۵]. اصول کافی، ج ۴، ص ۲۵۲٫
[۶]. سید محمود طاهری، شرح مناجات شعبانیه، ص ۶.
[۷]. یونس (۱۰) : ۳۱٫
[۸]. ذاریات (۵۱) : ۵۸٫
[۹]. نور (۲۴) : ۲۱٫
[۱۰]. علق (۹۶) : ۵٫
[۱۱]. نساء (۴) : ۱۱۳٫
[۱۲]. شرح مناجات شعبانیه، ص ۲۵.
[۱۳]. عوالی اللئالی، ابن ابی‌جمهور، ج ۴، ص ۷٫
[۱۴]. اصول کافی، ج ۳، ص ۱۱۶٫
[۱۵]. همان، صص ۱۱۶ و ۱۱۷٫
[۱۶]. شرح مناجات شعبانیه، ص ۳۹ ـ ۴۲.
[۱۷]. همان، ص ۵۹٫
[۱۸]. دعای ابوحمزه ثمالی.
[۱۹]. ملاهادی سبزواری، شرح جوشن کبیر، ص۲۷۹ و ۲۸۰٫
نظرات شما عزیزان:
