خدا در قرآن‏
 

تبادل لینک هوشمند

برای تبادل لینک ابتدا ما را با عنوان ندای وحی و آدرس nedayevahi.LXB.ir لینک نمایید سپس مشخصات لینک خود را در زیر نوشته . در صورت وجود لینک ما در سایت شما لینکتان به طور خودکار در سایت ما قرار میگیرد.





آمار وب سایت:  

بازدید امروز : 6283
بازدید دیروز : 4028
بازدید هفته : 28090
بازدید ماه : 30491
بازدید کل : 10422246
تعداد مطالب : 16946
تعداد نظرات : 80
تعداد آنلاین : 1


حدیث موضوعیاک مهدویت امام زمان (عج)اک آیه قرآناک

 
 
نویسنده : اکبر احمدی
تاریخ : جمعه 1 / 3 / 1399

براساس بيان و هدايت قرآن، خدا نه وجود است نه موجود، بلكه‏حقّ "قيوم" است.
وجود اگر چه نامى مقدّس از نامهاى نيك خداوند است و اگرچه‏نورى است كه حقايق هستى را آشكار مى‏سازد و اگرچه -چنانچه‏گفتيم- با موجودات تفاوت دارد ولى به رغم همه اين امور نمى‏توان‏آن را خدا دانست و نمى‏توان خدا را وجود دانست -پاك و مبراست‏پروردگار از اين كه چنين باشد- بلكه "وجود"، مخلوقى از"مخلوقات" خداست و هرگونه كه بخواهد در آن تصرّف مى‏كند و آن‏را به پديده‏اى مى‏بخشد و در نتيجه آن پديده آشكار شده و آفرينش‏مى‏يابد.
نزديكترين وسيله براى شناخت آن كه وجود، مخلوق است‏تصرّف در آن مى‏باشد و اين كه يك بار به چيزى داده مى‏شود و سپس‏از آن ستانده مى‏شود، پس "وجود" هم "حقيقتى" است كه مالك آن‏يعنى خداوند قادر آن را تدبير مى‏كند.
موجودات نيز خدا نيستند، بلكه ستاره و درخت در برابر خداسجده مى‏كنند و خورشيد و ماه به تدبير خدا جريان دارند و زمين‏تسليم امر اوست، ساده‏ترين دليل آن نشانه‏هاى آشكار ضعف‏پديده‏هاست كه هرگز نمى‏توانند خداوند قادر باشند -پاك و منزّه‏است خدا از اين كه چنين باشد-.
اين اصل فلسفى كه وجود را به ممكن و واجب تقسيم مى‏كندووجود ممكن را "مخلوق" و وجود واجب را "خالق" مى‏پندارد درقرآن اصلاً مردود است، زيرا خدا نه وجود است و نه مخلوق به‏وجود. بلكه وجود، نورى است در اختيار خدا و بخشيده شده به‏مخلوقات، پس چگونه ممكن است خداوند و آفريده‏ها در يك‏اساس مشترك باشند و آن را وجود بناميم و حال آن كه سه اساس‏وجود دارد: خدا، وجود و آفريده‏ها.
اين "اصل صوفيانه" كه خدا را "ذات موجودات" مى‏پندارد و نيزاين "اصل مادى" كه پديده‏ها را "ذاتاً مسلّط" برخود مى‏داندوبنابراين همين پديده‏ها، خود خدايند و بس، همگى اصولى‏مردودند. زيرا خداوند والاتر، بالاتر و بزرگتر از مخلوقات‏وآفريده‏هاى خود است، نه او مخلوقات و نه مخلوقات، او هست‏وميان او و مخلوقاتش تباين است و اشتراكى نيست، مگر در الفاظى‏كه در حدود امكانات آفريده‏ها وضع شده است. ميان خدا ومخلوقات تباين مطلق است پس هر آنچه در مخلوقات جايز باشددرباره خداوند محال است و بر عكس.
با وجود چنين تباينى روشن مى‏شود كه نمى‏توان خدا را تعريف‏كرد و صفاتش را مكشوف ساخت، زيرا ما در فضاى مخلوقات‏زندگى مى‏كنيم و با صفتى آشنايى نداريم، مگر به قدرى كه در يكى ازمخلوقات وجود داشته باشد مثلاً صفت قدرت را در انسان، درموج، در طوفان، در برق و اتم مى‏شناسيم و اگرچه صحيح است كه‏در تمامى اينها صفت قدرت وجود دارد. لكن بر حسب شناخت ماتماماً در مخلوقات موجودند و بنا به طبيعت تباين ميان خالق‏ومخلوق نمى‏توانيم آنها را با خدا قياس كنيم و به همين ترتيب است‏صفت علم و حكومت و... ولى با اين وجود مى‏توانيم از طريق‏شناخت صفات مخلوقات نظير علم و قدرت و حكومت به وجودهمين صفات در آفريدگار به نحو بالاتر و والاتر پى ببريم، آفريدگارى‏كه اين صفات را در مخلوقات به امانت گذاشته است، ما گاه اين اموروالاتر و بزرگتر از صفات مخلوقات را قدرت نامحدود و علم كامل‏وحكومت جاودانه مى‏خوانيم، ولى مفهوم اين نامگذارى ايجادپيوند ميان قدرت مخلوق و قدرت خالق نيست تا به گونه‏اى واحد درآيند چنانچه ايجاد پيوند ميان علم مخلوق و علم خالق و خواست‏مخلوق و خواست خالق ونظاير آن نيست، زيرا هيچ رابطه‏اى ميان‏خالق و مخلوق نيست جز رابطه تقابل واكنش شديد كه از انعكاسى‏شديد حاصل مى‏شود، بلكه مى‏خواهيم با اين نامگذارى پيوند ميان‏لفظ را بر قرار سازيم تا مفهوم آن امر والاتر را كه براى خالق ثابت است‏اشاره گونه دريابيم.
از همين رو اثبات هر صفتى براى خدا تنها اشاره‏اى است -درمحدوده فهمى كه از آن برخورداريم- به صفات و اسماء خداوندبدون آن كه تعريفى باشد براى خدا يا بدون آن كه او را در محدوده‏مخلوقات قرار دهيم و صفات مخلوقاتش را بر مقام كبريائيش سرايت‏دهيم -پاك و منزّه است خدا از اين كه چنين باشد-.
اگرچه لفظ ميان خدا و مخلوقات مشترك است و در هر دو مورد"قدرت" و "علم" و حكومت ناميده مى‏شود، لكن به ميزان اختلاف‏و تباين ميان خدا و مخلوقات مفاهيم اين الفاظ نيز با يكديگر تفاوت‏دارند.
قدرت مطلق و ابدى خدا كجا و قدرت محدود و عرضى و ضعيف‏مخلوقات كجا. شناخت ما نسبت به اشياء كجا و علم خداوند كه‏محيط بر همه پديده هاست كجا يا مالكيت ما نسبت به كالا كجاومالكيّت خدا بر آسمانها و زمينها كجا؟
ما مى‏دانيم كه وجود خداوند ثابت است امّا هرگز ثبوت اوتشابهى با وجود ما ندارد؟ زيرا خداوند ثابت است و بر پايه ذات‏خويش استوار است.
و حال آن كه ما موجوداتى هستيم كه متّكى به وجود خدا و آيااتّكاء به ذات اتّكاء به وجود غير يكسان است؟! اصولاً مى‏توان گفت‏ميان خالق و مخلوق تفاوت بسيار است، زيرا ميان آن دو كمترين‏تشابهى وجود ندارد، بلكه آنچه هست تباين است.
از همين رو بالاترين صفتى كه به خدا اطلاق مى‏كنيم صفت"محور" بودن اوست كه ميان نفى و اثبات در گردش است، "نفى"يعنى "قطع" هرگونه پيوند "تشابه" ميان او و مخلوقاتش و اثبات‏يعنى "ايمان" به اين "حقيقت" كه او والاتر و بزرگتر از مخلوقات‏خويش است.
او توانا است كه هيچ كس بر او توانايى ندارد. و مالكى است كه دراختيار هيچ كس نمى‏باشد و عالم نامعلومى است.
براى تمركز اين دو حقيقت يعنى "حقيقت ثبوت" خدا از يك سوصفات والا و از سوى ديگر نفى صفات مخلوقات از او در نفوس‏آدميانى كه به شناخت مخلوقات خو گرفته‏اند ناگزير بايد با كلمه"سبحان اللَّه" به تقديس و تسبيح و تنزيه مقام كبريائيش پرداخت،كلمه‏اى كه استعمال بسيار در قرآن دارد و محور اذكار نماز است.
تسبيح ما را ناگهان در برابر خدا قرار مى‏دهد، زيرا مخلوقات را ازذهن ما دور و خالق را آشكار مى‏سازد به علاوه آن كه تسبيح، گره كورنفس بشرى يعنى عادت به محدود كردن پديده‏ها را مى‏گشايد به‏خاطر اين كه پديده‏ها مخلوق اند و محدوديّت جزء طبيعت آنهاست‏و هنگامى كه آدمى در برابر خدا مى‏ايستد و از محدود كردن او عاجزاست به شبهاتى بى‏ثمر گرفتار مى‏آيد: چگونه، كجا، چه و حتّى‏چرا؟ او مى‏خواهد خدا را تابع ملاكهاى مخلوقات گرداند، لذا به‏گمراهى سختى دچار مى‏شود. در اين جاست كه كلمه "سبحان اللَّه"به كار مى‏آيد تا به يكباره "بشر" را از ورطه‏اى بزرگ رهايى بخشدوانسان را چنين مورد خطاب قرار مى‏دهد كه تو در برابر خالق‏مخلوقات ايستاده‏اى، جايى كه الفاظ، ناتوان و حدود از اعتبار ساقطاست و معارف ساده و سطحى بشر درهم مى‏ريزد.
و بدين ترتيب مى‏كوشد خدا را از نو بشناسد.
قرآن كريم سوره‏هاى بسيارى را با تسبيح آغاز كرده است و آن رازبان هر آنچه در آسمانها و زمين است دانسته و به تسبيح در"صبحگاهان و شامگاهان" امر كرده است.
اگر خدا با نفى شباهت ميان او و مخلوقاتش در قرآن شناخته‏مى‏شود پس صفات حسنه او انعكاسى از اين مباينت است آن هم‏بدون آن كه صفاتى محدود به مقدار و چگونگى و مكان باشد.مقصود ما از قدرت خدا تنها نفى عجز از اوست و مرادمان از علم‏خدا تنها نفى جهل از اوست و به همين ترتيب، زيرا نمى‏توان‏نامحدود را تصوّر و نامتناهى را تعريف كرد.
در اين جا پرسشى مطرح مى‏شود:
بشر چگونه توانسته عجز و جهل را از خداى خود نفى كند و حال‏آن كه هر صفتى در دنيا صفت مخلوقات است؟ پاسخ اين سؤال‏روشن است، وجود اين صفات در مخلوقات ما را به حقانيّت خداهدايت مى‏كند، اگر وجود همين صفات را در خالق فرض كنيم در اين‏صورت در مسأله محالى گرفتار آمده‏ايم كه از آن گريخته‏ايم. تصوّركنيد اگر سنگى به سوى شما پرتاب شود و پس از بررسى آن سنگ‏دريابيد كه اين سنگ فاقد قدرت ذاتى است در اين صورت حركت آن‏را از عامل ديگرى خواهيد دانست و اگر فرض كنيد پرتاب كننده‏سنگ، سنگ ساكنى همچون سنگ اوّل باشد آيا به تناقض گرفتارنشده‏ايد؟ زيرا اگر سنگ دوم در عين سكون قادر به تحريك باشدپس چرا نپذيرفتيد كه سنگ اوّل ذاتاً متحرّك است؟
خداوند سبحان نيز اگر عاجز بود ديگر كسى نياز به او نمى‏داشت‏و وجود مخلوقات عاجز خود كافى بود. پس ما پس از مشاهده‏صفات عجز در مخلوقات به وجود خداوند قادر پى مى‏بريم.
از همين رو ما صفت عجز يا ذلّت يا كوچكى را در مخلوقات‏نمى‏بينيم، مگر آن كه فطرت ما را به مبرّا و منزّه بودن خدا از آنهاهدايت مى‏كند.
ما هيچ كار محدود و منظّمى را به تدبير حكيمى نمى‏بينيم، مگرآن كه بوسيله آن به سوى خداوند ره مى‏يابيم و هرگونه كارى را كه‏آميخته از دقّت و حكمت و فائده بيابيم به گونه‏اى به صفات خداواسماء حسناى او رهنمون مى‏شويم.
براى مثال هنگامى كه گُلى خوش منظر و عطرآگين را مى‏بينيم خدارا تسبيح مى‏كنيم و "لطيف" مى‏خوانيمش، آيا آفريننده اين گل به"لطف" و دقّت صنع موصوف نيست؟ آيا هنگامى كه اهداف‏متعدّدى را كه بر آفرينش اين گل مترتب است -اعمّ از تصفيه هواوعطر افشانى- به حكمت سازنده آن پى نمى‏بريم؟ آيا هنگامى كه به‏فوائد بهداشتى اين گل براى انسان پى مى‏بريم اين حقيقت رادرنمى‏يابيم كه آفريننده آن نسبت به بندگانش رحيم است؟
آيات قرآن كريم پى درپى افعالى را به ما يادآورى مى‏كند كه گواه‏صفات خداوند تبارك و تعالى است و گاهى ذكر فعل پيش از ذكرصفت مى‏آيد كه به وسيله همين اعمال به وجود اين صفات پى‏مى‏بريم.
حال به آياتى از قرآن كريم گوش فرا مى‏دهيم كه صفات خدا را به‏ما يادآورى مى‏كند:
1 - )ذلكَ بِأَنَّ اللَّهَ يُولِجُ اللَّيْلَ فِي النَّهَارِ وَيُولِجُ النَّهَارَ فِي اللَّيْلِ وَأَنَّ اللَّهَ سَمِيعٌ‏بَصِيرٌ(69)).
"اين بدان سبب است كه خدا از شب مى‏كاهد و به روز مى‏افزايد و از روزمى‏كاهد و به شب مى‏افزايد و خدا شنوا و بيناست."
2 - )ذلكَ بِأَنَّ اللَّهَ هُوَ الْحَقُّ وَأَنَّ مَا يَدْعُونَ مِن دُونِهِ هُوَ الْبَاطِلُ وَأَنَّ اللَّهَ هُوَالْعَلِيُّ الْكَبِيرُ(70)).
"اين بدان سبب است كه خدا حقّ است و آنچه جز او به خدايى مى‏خوانندباطل است و او بلند مرتبه و بزرگ است."
3 - )أَلَمْ تَرَ أَنَّ اللَّهَ أَنزَلَ مِنَ السَّماءِ مَاءً فَتُصْبِحُ الْأَرْضُ مُخْضَرَّةً إِنَّ اللَّهَ‏لَطِيفٌ خَبِيرٌ(71)).
"آيا نديده‏اى كه خدا از آسمان باران فروفرستاد و زمين سرسبز گرديد؟ هرآينه خدا باريك‏بين و آگاه است."
4 - )لَهُ مَا فِي السَّماوَاتِ وَمَا فِي الْأَرْضِ وَإِنَّ اللَّهَ لَهُوَ الْغَنِيُّ الْحَمِيدُ(72)).
"از آن اوست آنچه در آسمانها و آنچه در زمين است. اوست بى‏نياز و درخور ستايش."
5 - )أَلَمْ تَرَ أَنَّ اللَّهَ سَخَّرَ لَكُم مَّا فِي الْأَرْضِ وَالْفُلْكَ تَجْرِي فِي الْبَحْرِ بِأَمْرِهِ‏وَيُمْسِكُ السَّماءَ أَن تَقَعَ عَلَى الْأَرْضِ إِلَّا بِإِذْنِهِ إِنَّ اللَّهَ بِالنَّاسِ لَرَؤُوفٌ رَّحِيمٌ(73)).
"آيا نديده‏اى كه خدا هرچه را در روى زمين است مسخّر شما كرده است‏وكشتيها در دريا به فرمان او مى‏روند؟ و آسمان را نگه داشته كه جز به فرمان اوبر زمين نيفتد. زيرا خدا را بر مردم رأفت و مهربانى است."
نظم شب‏وروز را به‏تدبيرى حكيمانه هدايت مى‏كند، همان‏چيزى كه به سهم خود ما را به خداوند شنوا و آگاه مى‏رساند. آياممكن است كسى تدبير كند كه نشنود )يا به تعبير بهتر نداند كه دردايره تدبيرش چه جريان دارد( يا كسى نظم ببخشد كه علم نداشته‏باشد؟
آنچه ثابت و تغييرناپذير است آميخته با علو و كبرياست پس اوحق و جز او باطلى است كه دير يا زود از ميان خواهد رفت پس‏خداوند بزرگ و والاست و چه چيز بزرگتر از كسى است كه پس ازنابودى همه پديده‏ها همچنان پا برجاست!
يك نگاه به زمين و خاك نرم آن، و بارش باران از سوى خدا براين‏خاك نرم و تبديل آن به كارگاهى شگفت كه جامه‏اى سبز براى زمين‏مى‏بافد ما را به دقّت در آفرينش الهى و در نتيجه "لطيف" و "خبير"بودن پروردگار رهنمون مى‏سازد.
هنگامى كه ما كسى را كه اموالى در اختيار دارد "غنى" مى‏ناميم‏اين نكته را فراموش مى‏كنيم كه او اموال بسيارى را در اختيار نداردوشايد تصادفاً به توانگرى رسيده است ولى خداوند مالك هر آن‏چيزى است كه در آسمانها و زمين قرار دارد و لذا تنها كسى است كه‏غنايش فقرى ندارد و تنها ستوده‏اى است كه غنا را به ارث نبرده‏وتصادفاً به كف نياورده، بلكه آن را آفريده و پديد آورده است.
در زمين همه چيز را رام خود مى‏يابيم و درياها كه كشتيها در آن درحركت‏اند به فرمان خدا در برابر ما رام هستند، گستره نعمات خدايى‏را بر خود بنگريم، هنگامى كه به آسمان نگاه مى‏كنيم از آن‏مى‏هراسيم كه ستارگان بر اثر برخورد با يكديگر بر ما فرو ريزند ولى‏خداوند مانع از آن مى‏شود كه آنها به ما صدمه‏اى وارد كنند، و در اين‏هنگام از خود مى‏پرسيم: آيا خداوندى كه ما را غرق در اين نعمتهاگردانيده رؤوف و رحيم نيست؟ و رحمت چه كسى فراگيرتر ازرحمت الهى است؟
اين چنين بيانى تنها شيوه برجسته‏اى از ادبيات جهت بخش‏نيست بلكه شيوه‏اى علمى است كه عملاً ما را به خداوند بزرگ‏مى‏رساند، ما بنا به طبيعت محدود خود نمى‏توانيم در خالقى‏بينديشيم كه حدود او را در احاطه خود ندارند، و لذا ناگزيريم به‏مخلوقاتى نظر داشته باشيم كه در محدوديّت با ما مشترك‏اند تا بدين‏وسيله پلى به سوى شناخت بزنيم. چهارچوب تفكّر ما محدودات‏است و هرچه در شناخت حدود نشانه‏هاى ناتوانى يا ويژگيهاى كمال‏آنها بيشتر بينديشيم ويژگى "مخلوق" بودن آنها بيش از پيش روشن‏مى‏شود و طبيعتاً به برخى از آيات الهى پى مى‏بريم زيرا آن را بامخلوقاتش مباين مى‏يابيم.
شيوه قرآنى بيان خود را به شناخت مخلوق و در نظر گرفتن‏جوانب نياز آن اختصاص مى‏دهد به اعتبار آن كه چنين امرى پلى‏است به سوى خداوند تبارك و تعالى و اين همان ويژگى است كه‏فرهنگ قرآنى را از جاهليتهاى فلسفه يونان كه بدون توجّه به آيات‏خدا در ذات او تعمّق مى‏كنند جدا مى‏سازد و لذا در گمراهى عميقى‏گرفتار آمده‏اند.
خداوند مى‏فرمايد: )لَاتُدْرِكُهُ الْأَبْصَارُ وَهُوَ يُدْرِكُ الْأَبْصَارَ وَهُوَ اللَّطِيفُ‏الْخَبِيرُ (74)) "چشمها او را نمى‏بينند و او بينندگان را مى‏بيند و او دقيق و آگاه‏است" پيش از آن كه سخن درباره خدا را به پايان ببريم شايسته است‏اين حقيقت را دريابيم كه تفكّر در حيات، ما را بدان جا مى‏رساند كه‏هريك از پديده‏هاى زندگى چنان مناسب اندازه‏گيرى شده است تاهدف مشخّصى را تحقّق بخشد كه خود دلالت بر اين دارد كه همه‏پديده‏ها براى هدف مشخّصى آفريده شده‏اند و اين ما را تنها به‏حكمت بالغه خداوند نمى‏رساند، بلكه عقلايى بودن زندگى را نيزدربردارد، هيچ وجبى از اين آفرينش گسترده و هيچ نظامى در اين‏هستى برپا نشده مگر براى حكمتى معيّن.
نگاه قرآن به "هدفدار بودن زندگى انسان" از حكمت تامّه خداوندسرچشمه مى‏گيرد و لذا زندگى بيهوده و بازيچه نيست كه خداوندسبحان قصد بازى يا تنبيه را داشته باشد. بلكه انسان را آفريده و او راپرداخته و راهها را به او رهنمون نموده و هموار ساخته است تاخاضع و تابع پرداخته خداوندى باشد و به رستگارى دست يابد ولى‏در صورتى كه عكس آن را اختيار كند به درّه‏اى بس عميق سقوطخواهد كرد و اگر چه انسان خاضع فشار و سختيهاى پى درپى زندگى‏را به جان مى‏خرد ولى در آخرت خداوند پاداش كسانى را كه ايمان‏آورده‏اند باغهايى قرار خواهد داد كه نهرها در آن جريان دارد و در آن‏هميشه باقى هستند.
هدفدار بودن زندگى ما را به ضرورت حساب معتقد مى‏سازدوچون در دنيا حساب دقيق و قاطعى براى انسان نمى‏يابيم چشم به‏آخرت مى‏دوزيم، جايى كه هر كافرى حساب سخت خود را پس‏خواهد داد و كيفر كامل خويش را دريافت خواهد كرد.
بنابراين شناخت روز واپسين ناشى از شناخت خدا و مشخّصاًشناخت دو صفت حكمت و قدرت در اوست، زيرا حكمت، همان‏چيزى است كه ما را به ضرورت آخرت مى‏رساند و قدرت، ما را به‏امكان آن رهنمون مى‏نمايد. پرداختن قرآن به قيامت از اين دو زاويه‏صورت مى‏گيرد و از آن جا كه دو صفت حكمت و قدرت در خداونددر حدّ كمال است لذا شناخت او از رستاخيز و دقّت حسابرسى در آن‏روز افزايش مى‏يابد. حال آياتى چند از قرآن كريم را از نظر مى‏گذارنيم:
1 - )وَمَا خَلَقْتُ الْجِنَّ وَالْإِنسَ إِلَّا لِيَعْبُدُونِ (75)).
"جن و انس را جز براى پرستش خود نيافريده‏ام."
2 - )أَفَحَسِبْتُمْ أَنَّمَا خَلَقْنَاكُمْ عَبَثاً وَأَنَّكُمْ إِلَيْنَا لاَ تُرْجَعُونَ(76)).
"آيا پنداريد كه شما را بيهوده آفريده‏ايم و شما به نزد ما باز گردانده‏نمى‏شويد؟"
3 - )وَمَا خَلَقْنَا السَّماءَ وَالْأَرْضَ وَمَا بَيْنَهُمَا لاَعِبِينَ * لَوْ أَرَدْنَا أَن نَتَّخِذَلَهواً لَاتَّخَذْنَاهُ مِن لَدُنَّا إِن كُنَّا فَاعِلِينَ * بَلْ نَقْذِفُ بِالْحَقِّ عَلَى الْبَاطِلِ فَيَدْمَغُهُ فَإِذَاهُوَ زَاهِقٌ وَلَكُمُ الْوَيْلُ مِمَّا تَصِفُونَ(77)).
"اين آسمان و زمين و آنچه را ميان آن دواست به بازيچه نيافريده‏ايم. اگرمى‏خواستيم سرگرمى و بازيچه‏اى انتخاب كنيم چيزى مناسب خود انتخاب‏مى‏كرديم. بلكه حقّ را بر سر باطل مى‏زنيم تا آن را درهم كوبد و باطل نابودشونده است و واى بر شما از آنچه به خدا نسبت مى‏دهيد."
4 - )إِنَّ فِي خَلْقِ السَّماوَاتِ وَالْأَرْضِ وَاخْتِلاَفِ اللَّيْلِ وَالنَّهَارِ لَآياتٍ لَأُوْلِي‏الْأَلْبَابِ * الَّذِينَ يَذْكُرُونَ اللَّهَ قِيَاماً وَقُعُوداً وَعَلَى‏ جُنُوبِهِمْ وَيَتَفَكَّرُونَ فِي خَلْقِ‏السَّماوَاتِ وَالْأَرْضِ رَبَّنَا مَا خَلَقْتَ هذَا بَاطِلاً سُبْحَانَكَ فَقِنَا عَذَابَ النَّارِ(78)).
"هر آينه در آفرينش آسمانها و زمين و آمد و شد شب و روز، خردمندان راعبرتهاست. آنان كه خدا را ايستاده و نشسته و به پهلو خفته، ياد مى‏كنند و درآفرينش آسمانها و زمين مى‏انديشند: اى پروردگار ما، اين جهان را به بيهوده‏نيافريده‏اى، تو منزّهى، ما را از عذاب آتش بازدار."
پس هدف از آفرينش عبادت و تسليم در برابر قوانين هستى‏وحيات است كه خداوند آنها را برقرار ساخته است و هدف لهوولعب نيست، لهو و لعبى كه با آنچه ما در آثار حكمت و نشانه‏هاى‏هدفدار مشاهده مى‏كنيم اختلاف اساسى دارد، مسير زندگى خودگواه حقانيّتش است و اين كه باطل در آن راهى ندارد پس در حقيقت‏عاملى وجود ندارد كه ما را وادارد تا هدف زندگى را لهو و لعب بدانيم‏زيرا لهو و لعب نوعى باطل است كه خداوند آن را سركوب كرده‏وفناپذير ساخته است.
تنها انديشمندانند كه نشانه‏هاى زندگى ولطف وتدبير واندازه‏گيرى‏دقيق آن را در شب و روز در مى‏يابند زيرا آنها از آيات ونشانه‏هاى‏هستى به ذكر خدا گذر مى‏كنند و قيام و قعودى ندارند جز آن كه توجّه‏جديدى به خدا دارند و به همين سبب در اهداف حكيمانه آفرينش‏آسمانها و زمين مى‏انديشند و چنين مى‏گويند: خداوندا! اين هستى‏را به باطل نيافريده‏اى و هرچه در آن نهاده‏اى حقّ است و هدف‏مشخّصى را دنبال مى‏كند، آيا مجموع هستى باطل است؟ پاك‏ومنزّهى از چنين كارى، هرگز چنين نيست، پس بارالها هنگامى كه مارا بحقّ محاسبه كردى به آتشت معذّب مدار، اين صحيح است كه هم‏اكنون اعمال ما را حسابى نيست ولى آيا مى‏توانيم در ميان همه‏مخلوقات تنها ما از هدف آفرينش بگريزيم؟ هرگز.
از دو صفت حكمت و قدرت در خداوند سبحان به ضرورت‏وامكان رسالت آسمانى نيز پى مى‏بريم. از آن جا كه خدا حكيم است‏لذا مردم را نمى‏آفريند تا عذابشان كند و عذابشان نمى‏كند تا آن‏امورى را كه بايد از آن تقوا پيشه كنند و بپرهيزند روشن سازد و از آن‏جا كه خداوند قادر است پيامبرانى را از خود آنها برايشان برانگيزد كه‏آنها را به خشنودى خدايشان هدايت كنند لذا پى مى‏بريم كه خداوندعملاً پيامبرانى را برانگيخته كه به محمّد بن عبداللَّه‏صلى الله عليه وآله ختم شده‏است. ولى با رحلت پيامبرصلى الله عليه وآله مردم همچنان نيازمند هدايتگرانى‏فرخنده وخجسته يعنى ائمّه اطهارعليهم السلام باقى ماندند. و به همين سبب‏خداوند در قرآن مى‏فرمايد:
1 - )يَا أَهْلَ الْكِتَابِ قَدْ جَاءَكُمْ رَسُولُنَا يُبَيِّنُ لَكُمْ عَلَى‏ فَتْرَةٍ مِنَ الرُّسُلِ‏أَن تَقُولُوا مَا جَاءَنَا مِنْ بَشِيرٍ وَلاَ نَذِيرٍ فَقَدْ جَاءَكُمْ بَشِيرٌ وَنَذِيرٌ وَاللَّهُ عَلَى‏كُلِّ شَيْ‏ءٍ قَدِيرٌ (79)).
"اى اهل كتاب! فرستاده ما در دورانى كه پيامبرانى نبودند مبعوث شد تاحقّ را بر شما آشكار كند و نگوييد كه مژده دهنده و بيم دهنده‏اى بر ما مبعوث‏نشده است. اينك آن مژده دهنده و بيم دهنده آمده است و خدا بر هر چيزتواناست."
2 - )يَاأَهْلَ الْكِتَابِ قَدْ جَاءَكُمْ رَسُولُنَا يُبَيِّنُ لَكُمْ كَثِيراً مِمَّا كُنتُمْ تُخْفُونَ‏مِنَ الْكِتَابِ وَيَعْفُوا عَن كَثِيرٍ قَدْ جَاءَكُم مِنَ اللَّهِ نُورٌ وَكِتَابٌ مُبِينٌ * يَهْدِي بِهِ اللَّهُ‏مَنِ اتَّبَعَ رِضْوَانَهُ سُبُلَ السَّلاَمِ وَيُخْرِجُهُم مِنَ الظُّلُمَاتِ إِلَى النُّورِ بِإِذْنِهِ وَيَهْدِيهِمْ‏إِلَى‏ صِرَاطٍ مُسْتَقِيمٍ(80)).
"اى اهل كتاب! پيامبر ما نزد شما آمد تا بسيارى از كتاب خدا را كه پنهان‏مى‏داشتيد برايتان بيان كند و از بسيارى درگذرد و از جانب خدا نورى و كتابى‏صريح و آشكار بر شما نازل شده است. تا خدا بدان هر كس را كه درپى‏خشنودى اوست به راههاى سلامت هدايت كند و به فرمان خود از تاريكى به‏روشناييشان ببرد و آنان را به راه راست هدايت كند."
مشيّت خداوند رحيم حكم كرده است كه با حكمت بالغه‏اش‏نعمت را بر انسان تمام گرداند و بشر را بيهوده نيافريند و به همين‏سبب حجّت را با فرستادن رسولى بشير و نذير بر انسان تمام كرده‏است تا نگويد: خداوندا، اگر رسولى به سوى من مى‏فرستادى‏هدايت مى‏يافتم.
رسول وسيله هدايت براى كسى است كه نفس خود را رام گرداندو از خشنودى خدا و راههاى صلح و سلام و شناختى كه راه مستقيم‏است پيروى كند.


نظرات شما عزیزان:

نام :
آدرس ایمیل:
وب سایت/بلاگ :
متن پیام:
:) :( ;) :D
;)) :X :? :P
:* =(( :O };-
:B /:) =DD :S
-) :-(( :-| :-))
نظر خصوصی

 کد را وارد نمایید:

 

 

 

عکس شما

آپلود عکس دلخواه:





موضوعات مرتبط: معارف قرآن
برچسب‌ها: معارف قرآن
 
 
این وب سایت جهت بسط وگسترش فرهنگ قرآنی ، با لا بردن سطح آگاهیهای دینی اعتقادی تربیتی