نفس روزه دار در این ایام تسبیح است و خواب او عبادت، نه ثواب عبادت! بلکه همه حرکات و سکناتش عبادت است در حقیقت در این ایام خداوند بندگانش را میهمانی کرده تا بندگان در همه ایام سال بتوانند در یاد خدا و عبادت باشند، مگر کسی که همیشه در یاد خداست می تواند گناه کند و حتی می تواند لحظه ای را بگذراند بدون اینکه برای خدا کار کند بنابراین همه اعمال و کردار و گفتارش عبادت است و چنین کسی به کمال الهی نزدیک شده و می تواند رنگ خدا را بپذیرد «صبغة الله و من أحسن من الله صبغة»(بقره/138) که با رنگ و یاد خدا می توان به حیات طیبة نائل شد.
حضرت امام خمینی (رحمة الله علیه) توجه ویژه اى نسبت به ماه رمضان داشته و بدین جهت، ملاقات هاى خودشان را در ماه رمضان تعطیل مى كردند و به دعا و تلاوت قرآن و... مى پرداختند. و خودشان مى گفتند: «خود ماه مبارك رمضان، كارى است » (پا به پاى آفتاب، ج 1، ص 286).
یكى از یاران امام، در این باره گفته است : در این ماه، ایشان شعر نمى خواندند و نمى سرودند و گوش به شعر هم نمى دانند . خلاصه، دگر گونى خاصى متناسب با این ماه در زندگى خود ایجاد مى كردند، به گونه اى كه این ماه را، سراسر، به تلاوت قرآن مجید و دعا كردن و انجام دادن مستحبات مربوط به ماه رمضان سپرى مى كردند. (برداشت هایى از سیره امام خمینى( ره) ، ج 3 ، ص 90) ایشان، به هنگام سحر وافطار، بسیار كم مى خوردند، به گونه اى كه خادم شان فكر مى كردند كه امام، چیزى نخورده است! (همان، ص89)
از جمله برنامه هاى ویژه حضرت امام (ره) در ماه مبارك رمضان ، عبادت و تهجد بود. امام عبادت را ابزار رسیدن به عشق الهى مى دانستند و به صراحت بیان مى كردند كه در وادى عشق، نباید به عبادت به چشم وسیله اى براى رسیدن به بهشت نگاه كرد (روزنامه جمهورى اسلامى، 20 / 11 / 64).
اكثر آشنایان امام نقل مى كنند كه ایشان از سن جوانى، نماز شب و تهجد، جزء برنامه هایشان بود. یكى از اعضاى دفتر ایشان، دراین باره مى گوید: پنجاه سال است كه نماز شب امام، ترك نشده است. امام در بیمارى و در صحت و در زندان و در خلاصى و در تبعید، حتى بر روى تخت بیمارستان قلب هم نماز شب خواندند (سیماى فرزانگان، ص 180).
امام توجه خاصى به نوافل داشتند و هرگز، نوافل را ترك نمى كردند. نقل شده است كه امام، در نجف اشرف، با آن گرماى شدید، ماه مبارك رمضان را روزه مى گرفت و با این كه در سنین پیرى بودند و ضعف بسیار داشتند، تا نماز مغرب و عشاء را به همراه نوافل به جاى نمى آوردند، افطار نمى كردند! و شب ها تا صبح، نماز و دعا مى خواندند و بعد از نماز صبح، مقدارى استراحت مى كردند و صبح زود، براى كارهایشان آماده مى شدند (سیماى فرزانگان، ص 159 / برداشت هایى از سیره امام خمینى( ره) ، ج 3 ، ص 99).
خانم زهرا مصطفوى مى گوید: راز و نیاز امام و گریه ها و ناله هاى نیمه شب ایشان، چنان شدید بود كه انسان را بى اختیار، به گریه مى انداخت (برداشت هایى از سیره امام خمینى (ره) ، ج 3 ، ص 132) .
یكى از اساتید قم نقل مى كرد: شبى میهمان حاج آقا مصطفى بودم. ایشان، خانه جداگانه اى نداشتند و در منزل امام زندگى مى كردند. نصف شب از خواب بیدار شدم و صداى آه و ناله اى شنیدم، نگران شدم كه مگر اتفاقى افتاده است، حاج آقا مصطفى را بیدار كردم و گفتم: «ببین چه خبر است!» . ایشان نشست و گوش داد و گفت: «صداى امام است كه مشغول تهجد و عبادت است » (همان، ص 286)
حضرت امام تغییر فرهنگی و رفتاری یک مسلمان در بعد از ماه رمضان را نشانه ای در قبولی عبادات این ماهش می داند و می فرماید: « اگر با پایان یافتن ماه مبارك رمضان، در اعمال و كردار شما هیچ گونه تغییرى پدید نیامد، و راه و روش شما با قبل از ماه صیام فرقى نكرد، معلوم مى شود روزه اى كه از شما خواسته اند ، محقق نشده است.»( سیماى فرزانگان، صص 159 و 161 برداشتهایى از سیره امام خمینى، ج 3 ، ص 8 )

منبع:http://maroofyaran.net

نظرات شما عزیزان:

نام :

آدرس ایمیل:

وب سایت/بلاگ :

متن پیام:

نظر خصوصی

 کد را وارد نمایید:

 

 

 

عکس شما

آپلود عکس دلخواه: