تبادل لینک هوشمند 
آمار
وب سایت:
صحیفه تو شهد سجده هایت را در ذائقه تلخ ثانیه های دنیوی می ریزد.
کلمات برافراشته از صبح لبانت، صدمه هایِ پسینگاه غربت انسان را مرهم است. تمامیِ دلهره‌های برآمده از عصر تجمّل و دود را عبارات گرانقدرت به
آرامشی ژرف و مقدس گره می‌زند.
گاهی که از فاجعه‌های مردافکن، نستوه و بی گلایه باز می‌گردی، تازه روزگار به دردهای حقیر خویش پی می‌برد؛ تازه در می‌یابد که برای از تو گفتن هر چقدر وقت بگذارد، کم است.
صدایی از استواریِ سکوتت محکم تر نیست، ای پیام سبز آتش زا.
این تنها صلابت در گفتار توست که دل سنگ و سنگدلان را نرم می‌کند. آمده‌ای تا در متن آوارگی خویش، به کج فهمان شام و هم آغوشانِ شب سامان بخشی که این بخشی از رسالت عظیم توست.
یا زین العباد علیه السلام ! کسی به استعداد ایمانت و توانایی پارسایی ات آگاه نیست که کافی است با لبخندی از روی اراده، کاخ شام ستم را در هم شکنی و با اشاره ای، قصر شب را فرو ریزی.
سفیهانِ نسنجیده در گفتار، تو را بیمار خوانده‌اند و حال آن که خودِ این بیمارْ دلان، محتاج نیم نگاهی از تواند تا شفا یابند.
السلام علیک یا علی بن الحسین علیه السلام !
نوشته‌ی: محمدکاظم بدرالدین
نظرات شما عزیزان:
