همه این كارها به خاطر هراس از شورش علویان سامان یافت. چه اینكه سلیمان بن ابىجعفر نیز از برگزیدگان دولت عباسى بود. مؤید این سخن اظهارات هارون در پاسخ به یحیى بنخالد برمكى است. یحیى نخست در باره امام كاظم(علیه السلام) سعایت كرد و مقدمات شهادت آن حضرت را فراهم آورد؛ آنگاه در باره امام رضا(علیه السلام) به هارون گفت: پس از موسى بنجعفر پسرش جاى او نشسته، ادعاى امامت مىكند.
هارون، از عواقب قتل موسى بنجعفر(علیه السلام) بیم داشت، به یحیى گفت: آنچه با پدرش كردیم كافى نیست؟ مىخواهى یكباره شمشیر بردارم و همه علویان را بكشم؟
امام رضا(علیه السلام) با استفاده از فرصت بدست آمده، آشكارا اظهار امامت كرده؛ در حالى كه مىدانیم امام صادق(علیه السلام)، پنج نفر را وصى خود خواند تا وصى برگزیده از گزند دشمنان در امان ماند.
بدین ترتیب باید گفت كه عباسیان طى 15 سال آغازین امامت امام رضا(علیه السلام) یا در هراس از علویان به سر مىبردند و یا به منازعات داخلى بین دو برادر، امین و مامون، مشغول بودند. سرانجام، پنج روز پیش از پایان محرم سال 198 ق، امین از خلافت خلع و به قتل رسید. در این دوره حكومتهاى مستقلى چون «ادارسه» و «اغالبه» پاى گرفتند و قیام ابوالسرایا روى داد. در این قیام بیش از بیستهزار نفر شركت داشتند و شهرهاى زیادى به تصرف قیامكنندگان در آمد. در سال199 هجرى، ابوالسرایا به دست نظامیان مامون كشته شد.
نام برخى از والیان شهرهاى تصرف شده چنین بود:
والى كوفه؛ اسماعیل بن على بن اسماعیل بن امام جفعرصادق(علیه السلام)والى یمن؛ ابراهیم بنموسى بنجعفر(علیه السلام) والى اهواز؛ زید بنموسى بنجعفر(علیه السلام) (زیدالنار) والى بصره؛ عباس بنمحمد بنعیسى بنمحمد بنعلى بنعبدالله بنجعفر بنابیطالبوالى مكه؛ حسن بنحسن افطسوالى واسط؛ جعفر بنمحمد بنزید بنعلىواسط؛ حسین بن ابراهیم بنامام حسن(علیه السلام)
بخش تاریخ و سیره معصومین تبیان
منبع :
ماهنامه كوثر شماره 4 ؛ سید علیرضا سید كبارى
نظرات شما عزیزان: