تبادل لینک هوشمند 
آمار
وب سایت:
فرهنگ ناب باور
آن کس که خدا عاقبت به خیری اش را امضا فرموده، از فرهنگ عاشورا نمی تواند رها شود؛ هرچند زُهیر باشد و بیابان بیابان فرار کند تا در خیمه حسین علیه السلام درنیاید. اما دست خودش نیست. این خاصیت فرهنگ ژرف عاشورای
حسین علیه السلام است که ناگزیرت می کند بیرق سرخ شهادت بر خرگاه خیمه ات برافرازی تا خونت با خون خدا آمیخته شود.
در فرهنگ عاشورا حتی اگر حُرّ بن یزید ریاحی باشی و در لابه لای سپاهیان پرشمار یزید بن معاویه خودت را گم کنی، عاقبت آن کهربای عظیم، همچون آهن ربایی قوی و پرجاذبه، جذبت می کند و از آن جمعیت انبوه تو را می رباید تا
در رکاب قرار گیری و دریایی شوی.
عاشورا، فرهنگ جذب است، فرهنگ شورش است، فرهنگ دلدادگی است، فرهنگ عشق است، فرهنگ نابِ باور است.
اگر باور نداشته باشی، سیاهی شبش گریزگاه مناسبی است، اما باورت به تو می گوید: از کی به کجا و برای چه بگریزی؟ این است که عشق را باور می کنی و عاشق می شوی و می مانی و به خویشتن خویش می پیوندی و
ماندگار می شوی.
اگر عاشق نباشی، نمی توانی شورش کنی. این عشق است که طغیان می کند، این عشق است که تو را آن قدر دلداده می سازد تا مقابل تیغ و سنان، آه حسرت به دل ماند که از نهانت برآید.
عاشورا فرهنگ نابِ باور است. چنانچه فرهنگ ناب باور در شریانت، جریان نداشته باشد، نمی توانی بگویی اگر هزار بار کشته شوی و باز زنده شوی و باز کشته شوی و باز.... همان راهی را می روی که انتخاب کرده ای.
عاشورا دریاست؛ دریای زلال آتش و خون. غرق شدن در این دریا، دلی به ژرفای دریا می خواهد که در صدفش قلبی زلال تر و ناب تر و صیقلی تر از مروارید بتپد.
عاشوراست که به دلت می گوید زیر بیرق ولایت قرار گیر و در فرمان «ولی» باش و رجز بخوان و بگو:
وَاللهِ اِنْ قَطَعْتُمُوا یمِینی
اِنّی اُحامِی اَبَداً عَنْ دِینی
عاشورا یعنی...
عاشورا یعنی لب تشنه کنار دریا بروی و دریا را تشنه لبانت کنی و از این تشنگی ناکامش بگذاری و دریا را تا عمق جان، بسوزانیش.
عاشورا یعنی حیای ماه مقابل معصومیت ستارگان کهکشان حرم و شرمندگی اش برابر چشمان منتظر تشنه کامان.
عاشورا یعنی آب، یعنی عطش، یعنی شریعه فرات، یعنی نهر علقمه، یعنی لبان خشکیده.
عاشورا یعنی تلاطم غیرت برابر طغیان نفس سرکش.
عاشورا یعنی عمود آهنین بر فرق میر علمدار.
عاشورا یعنی دو دست بریده کنار نهر علقمه.
عاشورا یعنی پرواز دستان بی بال بر فراز عالم وجود، که بی بال پریدن هنر است و این را همه پرندگان می دانند.
عاشورا یعنی کاشتن دست بر ساحل دریای تشنگی، کنار نخلستان فرات، تا عرش بر آن بازوان تکیه زند.
عاشورا یعنی شکستن کمر و قد خمیده برادر از مرگ جگرسوز علمدار.
در عاشورا سن و سال و جنسیت و خواهر و همسر و برادر و فرزند معنا ندارد؛ زیرا:
عاشورا یعنی لبخند خشکیده و عطشناک شیرخواره شش ماهه بر تشنگی.
عاشورا یعنی استقبال سپیدی گلوی طفلی صغیر از تیری سه شعبة پرتاب شده از کنار چاه های پرآب بدر.
عاشورا یعنی پرپر شدن غنچه ناشکفته گل آفرینش در برابر دیدگان و بر روی دستان ولی الله الاعظم زمان.
عاشورا یعنی پرپر شدن محسنی دیگر، اما این بار نه در رحم مادر، بلکه بر روی دستان سپید و زخمی پدر.
عاشورا یعنی پاشیدن خون گلوی معصومِ شهلانگاه بر آسمان.
عاشورا یعنی یاری دادن عمو در سیزده سالگی با سپر کردن بازوان کودکانه.
عاشورا یعنی رویارویی شِبهِ پیغمبر با دنباله ها و حرام زادگان هند جگرخوار.
عاشورا یعنی مکیدن خاتم سلیمانی برای رفع عطش.
عاشورا یعنی تحمل «ثقل الحدید» در راه ولایت.
عاشورا یعنی سر نازنین اکبر بر زانوی ناتوان پدر.
عاشورا یعنی تازش ذوالفقار علی در برابر مرهب و عمرو زمانه.
عاشورا یعنی خنجر شمر بر بوسه گاه خاتم رسولان.
عاشورا یعنی خنجر شمر بر حنجر انسانیت، بر گلوی آزادگی، بر سینه فراخ هستی.
عاشورا یعنی اگر دین نداری، لااقل آزاده باش.
عاشورا یعنی دشنه مغیره زمانه بر پهلوی فاطمه.
عاشورا یعنی نیزه وحشی زمانه بر قلب حمزه دوران.
عاشورا یعنی «امیری حسینٌ و نِعْمَ الامیر».
عاشورا یعنی خضاب محاسن سپید با خون سرخ.
عاشورا یعنی حبیب شوی تا در راه حسین دو مرتبه شهید گردی.
عاشوار یعنی شوخی های سخاوتمندانه بُریر سپیدموی با یاران دیرین.
عاشورا یعنی جستن جسم خونین برادر در میان نیزه شکسته ها.
عاشورا یعنی بوسه بر جایی که پیغمبر و حیدر و زهرا و حتی نسیم صحرا نبوسید.
عاشورا یعنی صوت دلنشین قرآن بر فراز نی.
عاشورا یعنی درخشش خورشید از تنور خولی.
عاشورا یعنی خار مغیلان بر کف پای نازدانه سه ساله.
عاشورا یعنی گوشواره خونین بر کف حرمله.
عاشورا یعنی اسارت عقیله بنی هاشم.
عاشورا یعنی خطبه های آتشین که کشتی غدیر را از کربلا حرکت داد و به ظهور وصل و ختم کرد.
عاشورا یعنی غل و زنجیر بر گردن زینت عابدان.
عاشورا یعنی استقبال از دختری معصوم با سر پدر در تشت زر.
نظرات شما عزیزان:
