رابطه هوش معنوی و اخلاقی با رهبری تحول‌آفرین

زمینه: در حالی‌که بسیاری از تحقیقات انجام شده در زمینه رهبری‌ تحول‌آفرین تمرکزشان روی خود رهبران بوده است، تأکید پارادایم جدید مدیریت و رهبری بر این است که تک تک کارکنان می‌توانند به جای انفعال و اثرپذیر بودن، نقش فعال‌تری را در زندگی سازمانی ایفا و خود به عنوان عامل تغییر عمل کنند. امروزه به نظر می‌رسد که دو مفهوم هوش معنوی و هوش اخلاقی بر میزان تحول‌آفرینی رهبران و کارکنان به مثابه عاملان تغییر سازمانی تأثیرگذار است. با این پیش‌فرض علمی، این مقاله هدف بررسی رابطه بین هوش معنوی و هوش اخلاقی با رهبری تحول‌آفرین را دنبال می‌کند.
روش: روش تحقیق به کار رفته در این مطالعه از لحاظ هدف کاربردی و از لحاظ جمع‌آوری داده‌ها توصیفی پیمایشی است. داده‌های مورد نیاز پژوهش از بین یک نمونه 180 نفره از کارکنان و مدیران وزارت اقتصاد و دارایی در تهران به صورت نمونه‌گیری تصادفی طبقه‌ای جمع‌آوری و فرضیات و الگوی مفهومی تحقیق به ترتیب با استفاده از ضریب همبستگی اسپیرمن و مدل‌سازی معادلات ساختاری مورد آزمون قرار گرفته است.
یافته‌ها: نتایج آزمون‌های آماری و شاخص‌های محاسبه شده نشان می‌دهد که الگوی مفهومی پژوهش با داده‌های گردآوری شده از نمونه آماری برازش خوبی دارد و رابطه بین هر دو نوع هوش معنوی و هوش اخلاقی با رهبری تحول‌آفرین مثبت و معنا‌دار است.
نتیجه‌گیری: نتایج تحقیق بیان‌گر این است که هوش معنوی در مقایسه با هوش اخلاقی، رابطه قوی‌تری با رهبری تحول‌آفرین دارد. به این معنی که داشتن ویژگی‌هایی چون الهام‌بخشی، خلاقیت، صداقت و راستی، نگرش کل‌گرا و تمایل به آموزش در رهبر منجر به ایجاد انگیزش معنوی در کارکنان می‌شود و آنان را در ایجاد و پی‌گیری تغییرات بنیادین در سازمان ترغیب می‌کند