سید حسین سیدی

یکی از فواید مهم روزه داری، نزدیک  شدن فاصله بین فقیر و غنی است؛ چنانکه امام صادق(علیه السلام) در این زمینه می فرماید: «إنما فرض الله الصيام ليستوي به الغني و الفقير[1] خداوند روزه را واجب كرده تا بدين وسيله دارا و ندار (غني و فقير) مساوي گردند.» وقتی ثروتمندان روزه می گیرد، طبعا طعم گرسنگی و تشنگی را خواهند چشید و این نکته یعنی درک کردن حال فقیران جامعه.
امام رضا(علیه السلام) می فرماید: «انما امروا بالصوم لكي يعرفوا الم الجوع و العطش فيستدلوا علي فقر الاخر[2] مردم به انجام روزه امر شده اند تا درد گرسنگي و تشنگي را بفهمند و به واسطه آن فقر و بيچارگي آخرت را بيابند.»
 هر چه انسانهای ثروتمند در روز داری خود متقی  بوده و در فکر آخرت باشند، می دانند که در فردای قیامت، تقوا به درد می خورد و مال و منال و مقامات دنیوی ارزشی ندارند، و در آن دنیا چه بسا فقیران جامعه، از لحاظ معنوی در رتبه بالاتری از ایشان باشند. این مطلب، همان نکته ای است که ما به دنبال آنیم؛ زیرا که اینچنین ثروتمندان، به لحاظ مجهز شدن به تقوای الهی، همواره در زندگی، خود را برتر از فقیران جامعه ندانسته و به رواج فاصله طبقاتی دامن نمی زنند.
خوشبختانه در کشور ما در ماه مبارک رمضان، سفره های افطاری برای ایتام و نیازمندان انداخته می شود و انسانهای نیکوکارِ و با مکنت، در این کارها مشاکت خوبی دارند، میزان مشارکت خیّران و انسانهای ثروتمندِ متقی در جشن های گلریزان، سال به سال افزایش پیدا می کند و...
رواج فرهنگ فوق در ماه مبارک رمضان، باعث کم شدن فاصله طبقاتی در جامعه و نزدیک شدن فقیر و غنی به هم می شود.

پی نوشت:
1ــ وسائل شیعه ج10 ص7.
2ــ همان، ج 10ص9.

سید حسین سیدی

بسم الله الرحمن الرحیم
چند سالیست که ماه رمضان با فصل تابستان مصادف شده است. این موضوع طبعا باعث می شود که انسان با سختی بیشتری روزه بگیرد؛ مخصوصا برای کسانیکه با هوای گرم بیشتر تماس دارند؛ مثل کارگران، کشاورزان و...
باید بدانیم که: واژه رمضان مشتق از «رَمَض» به معنای شدّت حرارت، و حرارت سنگ، بر اثر شدّت حرارت خورشید آمده است.[1] در حدیثی از وجود گرامی پیامبر اسلام می خوانیم: «الصوم في الحر جهاد؛[2] روزه گرفتن در گرما، جهاد است.» این حدیث این پیام را به ما می دهد که روزه گرفتن ما در گرما خیلی ارزش دارد. هر چه کاری سخت تر باشد، طبعا ارزش و جایگاه آن بیشتر می شود. از این رو پیامبر اسلام در حدیث دیگری می فرماید: «أفضل‏ الأعمال‏ أحمزها؛[3] بهترين كردارهاى شايسته دشوارترين آنها است.»
البته حدیث  فوق را باید در جای خود تفسیر کنیم؛ مثلا کسی که بیمار باشد و روزه برایش ضرر دارد، عاقلانه و شرعی نیست با تمسک به این حدیث و استدلال به  اینکه روزه گرفتن در این حال، ثواب بیشتری دارد، روزه بگیرد.

در آخر بد نیست بدانیم که در کشورهایی نظیر دانمارک و ایسلند، باید  انسان 20 و21 ساعت روزه اش را نگه دارد،[4] وشاید انسان با دانستن این مطلب، پیش خود فکر کند: ما که فکر می کردیم فقط ما(ایران) هستیم در گرمای تابستان  روزه می گیریم، معلوم شد کسانی هم هستند که طول روزه داری آنها بیشتر از ماست...
بنابراین زیاد بر خود سخت نگیریم.

پی نوشت:
[1] لسان العرب، ج ‏7، ص 160.
[2] بحار الأنوار (ط - بيروت)، ج‏93 ، ص257.
[3] ترجمه و شرح نهج البلاغة (فيض الإسلام)، ج‏6، ص1196.
[4] سایت خبری تحلیلی تابناک.

ابوذر کاظمیان سورکی

تمام اعمال و افکار انسان در طول زندگی از این دو حال خارج نیست یا خیر است یا شر. بهمین دلیل می توان حتی اعمال مباح را از جمله‌ی اعمال بد بحساب آورد یا خوب.
تنفس و نفس کشیدن یک امر غیر اختیاری و دائمی برای انسان است که قابلیت تبدیل به حسنه را دارد و آن بدین صورت است که انسان وقتی در ماه مبارک رمضان تنفس می‌کند، نفس کشیدن آن و همچنین خواب او در ماه مبارک رمضان نیز عبادت محسوب می شود یا انجام یک کار خیر در یک مکان مشخص در ماه رمضان ثواب تسبیح و حسنه برای انسان دارد از طرفی صله رحم که در دین اسلام بدان بسیار تاکید شده است گاهی اتفاق می افتد که مهمانی هایی به قصد افطار دهی انجام می گیرد که در آن فقط اسراف و زیاده روی موجود است و این از جمله موارد سیئات و گناهان است.
پس انسان در طول زندگی خود همیشه بر سر دوراهی خیر و شر قرار دارد و باید یکی از این دو را انتخاب کند که اگر حسنه را انتخاب کند این انتخاب عقل او می باشد که این عقل او را به سوی کار خیر سوق می دهد و اگر سیئه را انتخاب کند این جهل اوست که او را به سمت شر و بدی سوق می دهد. مانند اینکه کسی می خواهد بنایی بسازد این فرد مختار است که برای استفاده از نور خورشید پنجره ای رو به خورشید بگیرد یا اینکه بجای پنجره دیوار کشیده و خود را از نعمت خورشید و آفتاب محروم سازد.

ابوذر کاظمیان سورکی

بیشتر عمر ما انسانها به هدر می رود؛ خوابهای زیاد، سخن بیهوده و لغو، بیکاری و کسالت و بی حوصلگی... همه مصداق تلف کردن عمر است. اما آنچه که بیشتر آزاردهنده است اینکه عمر انسان در راه شر و پلیدی هزینه شود. به همین دلیل است که باید در طول عمر قدر زمان و مکان در زندگی را بدانیم. بودند کسانی که قدر زمانهای زندگی را دانسته و در یک لحظه با تحولی که در آنها ایجاد شده است از راه بیهوده بازگشته و به مسیر الهی طی طریق کردند مانند فضیل عیاض و حربن یزید ریاحی.

زمان و مکان در قرآن
لذا یکی از نعمتهای بزرگی که خداوند در اختیار ما قرار دادند نعمت زمان و مکان است. همانطور که خداوند در قرآن به این نعمت بزرگ یعنی مکان و زمان اشاره می فرمایند:
«الَّذی جَعَلَ لَکُمُ الْأَرْضَ فِراشاً [بقره/22]  آن کس که زمین را بستر شما، و آسمان (جوّ زمین) را همچون سقفى بالاى سر شما قرار داد.»
«أَلَمْ نَجْعَلِ الْأَرْضَ مِهَادًا [نباء/6] آيا زمين را گهواره‏اى نگردانيديم.»
«لَيْلَةُ الْقَدْرِ خَيْرٌ مِنْ أَلْفِ شَهْرٍ [قدر/3] شب قدر بهتر از هزار ماه است!»
«قُمِ اللَّيْلَ إِلَّا قَلِيلًا [مزمل/2] به پا خيز شب را مگر اندكى.»
بهمین دلیل خداوند عالم، مکان و زمان هایی را مورد توجه قرار داده است.

ابوذر کاظمیان سورکی

ماه رمضان ماه سیر و سلوک و طی طریق الی الله محسوب می شود. این ماه چنان مرکبی بزرگ محسوب می شود که انسان را به مقصد خود نزدیک می کند، البته برای سیر و سفر الی الله نیاز به بار و توشه و امکاناتی است و وسایل سیرو سفر نیز در این ماه در حدیثی از امام رضا(علیه السلام) بیان شده است.
امام رضا(علیه السلام) در روایتی می فرمایند: «الْحَسَنَاتُ‏ فِي‏ شَهْرِ رَمَضَانَ مَقْبُولَةٌ وَ السَّيِّئَاتُ فِيهِ مَغْفُورَةٌ [1] تمام خوبی ها در ماه مبارک رمضان مورد قبول پروردگار است و رفتارهای ناپسند گذشته با توبه بخشیده می شود.»
باید دانست که این ماه آنقدر بزرگ است و خداوند برای روزه دار آنقدر ارج و قرب در نظر می گیرد که تمام اعمال نیک در این ماه مهر قبولی خورده و مورد تایید واقع می شود.
در این فراز به چند مورد از حسناتی که می توان در این ماه مهر قبولی خورده و مورد پذیرش واقع شود را اشاره می کنیم.

الف: شکر نعمت
یکی از حسناتی که می توان در این ماه مورد پذیرش واقع شود و طی طریق و بندگی در مسیر خداوند محسوب شود، شکر نعمات الهی است. بر این اساس بندگان خدا نه تنها قادر به شکر نعمتهای الهی نیستند؛ بلکه گاهی از اصل وجود نعمت نیز غافل می شوند، چون بیشتر نگاهشان به سمت نداشته های خود است تا داشته های خود.
ابوهاشم جعفری یکی از محدثان و اصحاب و ملازمان ائمه(علیهم السلام) نقل می کند که تنگدستی سختی برمن عارض شد از این روی به سوی امام هادی(علیه السلام) رفتم و اذن ورود به محضر آن امام را طلب کردم و آن حضرت مرا از اذن داد، پس چون نشستم فرمود:
ای اباهاشم! می خواهی کدام نعمت از نعمتهایی که خدا به تو داده را شکر گذاری کنی؟ در این حال من سر به زیر انداختم و به فکر فرو رفتم، زیرا نمی دانستم در پاسخ امام چه بگویم. پس امام خود سخن را آغاز کرد و فرمود:
خداوند عز و جل ایمان را نصیب تو گرداند از این رو بدنت را از آتش دوزخ حرام ساخت، سلامت را روزیت کرد، از این رو تو را در طاعت خود یاری کرد و قناعت را بهره تو قرار داد و بخاطر این نعمت تو را از بی آبرویی مصون کرد.
ای ابا هاشم! من از این رو اینگونه با تو سخن کردم که گمان بردم که می خواهی از کسی که اینچنین با تو رفتار کرده است، نزد من شیکایت کنی. اکنون امر کرده ام که صد دینار در اختیار تو قرار دهند، پس آن را بستان. [2]
معولا انسانها در زندگی خود آنچه برای آنها بیشتر جلوه می کند، نیمه‌ی خالی لیوان زندگی است و بیشتر به این سمت گرایش دارند تا به سمت نعمات و داشته های خود. در ماه مبارک رمضان می توان این ماه را ماهی برای درک داشته‌ها چه از نظر مادی و چه از نظر معنوی دانست. ماهی که به ما می آموزد که در ماههای دیگر سال که انسانهای زیادی دچار فقر  تنگدستی هستند ولی در عین حال ما دارای نعمات مادی بسیاری هستیم به این درک نعمت مادی برسیم یا همچنین در ماهی که در آن نفس کشیدن و خوابیدن عبادت است می توان به این خاطر که در زمره این افراد قرار گرفته ایم شکرگزار باشیم.

شكرگزارى با خدمت به خلق و مخلوقات‏

استخوان هاى آبگوشت خانه خود را برداريم و جلوى سگ هاى گرسنه بياندازيم، اين را خدا دوست دارد. خدا به استخوان كار ندارد، به آن سگ نيز كارى ندارد، به اين عمل ارزشى عنايت دارد.

به مستحق پولى بده، سلامى كنى، احوالى از او بپرسى. كسى كه در خيابان دارد مى رود، چهره اش گرفته است، بايستى و سلام كنى و مشكل او را حل كنى.
ممكن است عصبانى باشد و بگويد: به تو چه؟ بگوييم: چون من ممكن است از دستم بر آيد كه غصّه تو را برطرف كنم.
يا شما مردان! طورى به خانه برويد كه وقتى در مى زنيد و در را باز مى كنند، وارد خانه مى شويد، خانواده شما را ببينند، لذت ببرند، نمى خواهد چيزى در دست شما باشد، البته اگر باشد، چه بهتر، اما با حالى وارد خانه شويد كه وقتى همسر و فرزند، شما را ببينند، لذت ببرند. اين را خدا خوشش مى آيد. براى شما عبادت است و ثواب صدقه در راه خدا را دارد. 
شما خانم ها! وقتى شوهر شما در مى زند و وارد مى شود، هر شب قبل از آمدن همسر، لباس خود را عوض كنيد، خود را آرايش كنيد تا وقتى شوهر شما وارد مى شود، خوشحال شود. با اين كار، خدا گناهان شما را مى بخشد.
اين حرف هايى است كه دين ما زده است. اسراف نيست. نه اين كه هر شب قيافه بگيرى كه: ديگر از ما گذشته است و ما ديگر عروس و داماد داريم، اين ها همه حالات شيطانى، خلاف خدا و دين ماست.

منبع : پایگاه عرفان

ديدن امام زمان عليه السلام‏

دو نفر با همديگر نشستند صحبت كردند و گفتند: آيا ديدن امام عصر در زمان غيبت از محالات است يا از مسائل ممكن است؟ هيچ دليل عقلى و شرعى نداريم كه از محالات باشد. هر چيزى در عالَم ممكن است، مگر چيزى كه قدرت به او تعلّق نگيرد. آن چه در آفرينش قدرت به آن تعلّق مى گيرد، از ممكنات است. ديدن ايشان هم از ممكنات است، آيا مى توان ايشان را ديد؟ چه بايد كرد كه ايشان را ببينيم؟ گفتند: بايد در اوج معرفت و تقوا قرار بگيريم. بنابراين، بياييم با همديگر حركت كنيم تا خود را به اوج معرفت و تقوا برسانيم.

منبع : پایگاه عرفان

انزجار خدا از فتنه‏ گرى‏

خداى متعال از ارتباطات مثبت بسيار شاد مى شود و هيچ حلالى را در اين دنيا، منفورتر از طلاق نمى داند. با اين كه حكم طلاق را خودش داده است، ولى از جدايى، به شدت متنفر است و منفورتر از طلاق، آن مرد يا زنى است كه زمينه طلاق را آماده مى كند و آن كسى كه بين زن و شوهر جدايى مى اندازد كه منجر به طلاق شود. «1» خداوند متعال در قرآن مى فرمايد:

گناه كسى كه بين دو نفر فتنه مى اندازد، از كشتن بى گناه سنگين تر است. اين متن قرآن است:
«وَ الْفِتْنَةُ أَشَدُّ مِنَ الْقَتْلِ» 
بناى دين ما بر محبت استوار است. خداوند جدايى، تلخى، غصّه در موارد مادى و ظاهرى و برخوردهاى غلط را دوست ندارد. اگر خدا در قرآن مى فرمايد «اعملوا» به هر عمل ارزشى امرِ واجب مى كند، گرچه خُرد كردن نان براى پرنده و ماهى يا انداختن استخوان جلوى سگ باشد.
عمل، با ارزش است، نه نگاه به سگ دارد، نه به اين ذرّه نان خشكى كه مى خواهند در كيسه زباله بريزند و بسوزانند. از لحاظ مادى مگر چقدر مى ارزد؟
هيچ.
تمام حركات مثبت را به خاطر تحقق شكر من انجام بدهيد، اين «به خاطر» همان معناى مفعول لاجله بودن كلمه «شكراً» است؛ يعنى كار اتفاق افتاده به خاطر خدا. همين آيه به نظر من كافى است. اما آيات زيادى پيرامون شكر در قرآن كريم وجود دارد.

منبع: ارزش عمر و راه هزينه آن، 

منبع : پایگاه عرفان

اغتنام فرصت جوانى براى شكرگزارى‏

برادران و خواهران! مخصوصاً شما جوان ها كه خيلى مورد علاقه من هستيد.

شما عباد خدا و مورد احترام ما هستيد. چون در روايات ما وارد شده است كه عبادت شما ده برابر عبادت ما ارزش دارد. ما ديگر پير شده ايم، ما را جايى راه نمى دهند. جايى نداريم كه برويم. ما به سنى رسيده ايم كه درهاى مادى به سرعت به روى ما بسته مى شود و شايد تمام درهاى آخرتى به روى ما باز شود. شما مى توانيد گناه كنى، ولى تو به جاى گناه، دست به دامن دين زدى و رو به خدا ايستادى و مى گوييد:
«اهْدِنَا الصِّراطَ الْمُسْتَقِيمَ» 
تو پيشانى خود را روى خاك مى گذارى و مى گويى: «سبحان ربى الاعلى و بحمده» تمام وجود تو ارزش است.
اين كلمه در كنار نعمت ها:
«جَعَلَ لَكُمُ السَّمْعَ وَ الْأَبْصارَ وَ الْأَفْئِدَةَ» 
من به شما گوش دادم. از آن كسانى كه به خاطر سنّ بالا كر شده اند بپرسيد كه نعمت گوش چقدر مى ارزد. من به شما چشم دادم، از آن كسانى كه با عينك نمره بالا نيز نمى توانند ببينند، بپرسيد: چشم يعنى چه؟ من به شما نيروى درك دادم.
اين گوش و چشم و نيروى درك در شما جوان ها در اوج است. چرا اين ها را به شما دادم؟
«لَعَلَّكُمْ تَشْكُرُونَ»
براى اين كه اين نعمت ها را شكرگزارى كنيد. شكر چيست؟
«اعْمَلُوا آلَ داوُدَ شُكْراً» 
همه حركات مثبت، شكر است. اين نعمت ها را در برنامه هاى مثبت هزينه كردن، شكر است. گوش و چشم و درك خود را براى فهم حقايق هزينه كردن، شكر است. اين مقدمه بحث شكر بود.

منبع:ارزش عمر و راه هزينه آن،

منبع : پایگاه عرفان

برترى ارزش عمر بر ساير نعمت‏ها

در ميان جميع نعمت هايى كه به ما مرحمت شده است، مادر و ظرف همه نعمت ها، عمر است. عمر نبود كه اين همه نعمت نداشتيم، اما چون هستيم، تمام عالم را براى ما نعمت است:

«وَ سَخَّرَ لَكُمُ اللَّيْلَ وَ النَّهارَ وَ الشَّمْسَ وَ الْقَمَرَ وَ النُّجُومُ مُسَخَّراتٌ بِأَمْرِهِ» 
يعنى همه اين نعمت ها را به طور رايگان در استخدام تو گرفتم. اگر كره زمين، روز نداشت، ما مى خواستيم روز و شب، نور خورشيد و ماه را بخريم، اصلًا نمى شد.
آنچه كه در اين عالم هست، براى شما رام و مسخّر كردم و در اختيار شما قرار دادم، ولى همه اين ها در ظرف عمر طلوع مى كند و الّا اگر عمر و زمان در اختيار ما نبود، طلوع نعمت معنا نداشت.
رسول خدا صلى الله عليه و آله روى منبر به مردم رو كرد و پرسيد: بالاترين نعمت خدا چيست؟ هر كسى اجازه گرفت، بلند شد و نعمتى را ذكر كرد و حضرت فرمود: اين نعمت خوبى است، اما جواب سؤال من نيست. همه حرف هاى خود را زدند، آخرين نفر، وجود مبارك اميرالمؤمنين عليه السلام از جا بلند شد، عرض كرد: بالاترين نعمتى كه خدا به ما داده است، نعمتِ «بودن» است. اين عمر، نعمت خيلى بزرگى است. اگر خاك بوديم، هر چه حيوان هست، از روى ما رد مى شد، اما خداوند مشتى از خاك را جمع كرد و از طريق نطفه و رحم مادر ما را از حالت خاك بودن درآورد، اين بدن، روح، عقل، گوش، چشم، هوش و اين موجوديت را به ما داد. بعد از اين وجود، نعمت هايى داده است كه ما با هزينه كردن صحيح آنها مى توانيم عرش را پاانداز خود كرده، ملائكه را مستخدم خود كنيم.

منبع : پایگاه عرفان

عبادت خدا و خدمت به خلق خدا

شكر اين نعمت اين است كه مجموع عمر ما، در عبادت الله و خدمت به خلق الله هزينه بشود.

شما ممكن است بگوييد: ما صبح كه سر كار مى رويم و بعد از ظهر از دست مردم اسكناس مى گيريم، اين جزء عبادت است، يا خدمت؟ جواب اين سؤال را با اين روايت بدهم:
شخصى با چهره غصّه دارى نزد پيغمبر عظيم الشأن اسلام صلى الله عليه و آله آمد. گفت: يا رسول الله! براى كار در اين دنيا، صبح زود بيرون مى روم، آخر شب برمى گردم تا پولى درآورم، ديگر فرصتى براى عبادت و انجام مستحبات ندارم، آيا ما واقعاً در قيامت اهل نجات هستيم، يا نه؟ ما كه يكپارچه رنگ دنيا را گرفته ايم.
اين دريافت هاى اشتباه زياد بوده است كه پيغمبر و ائمه عليهم السلام آن را تصحيح مى كردند. پيغمبر صلى الله عليه و آله فرمود: صبح از خانه بيرون مى روى، براى چه مى روى؟
گفت: كسب و كار، تا خرج خود و خانواده ام را بدهم. پيغمبر اكرم صلى الله عليه و آله فرمودند:
عبادت هفتاد جزء است، شصت و نه جزء آن همين به دنبال پول حلال رفتن است. چون تو مى روى تا خود و خانواده ات را اداره كنى. خود اين خدمت؛ خدمت به بدن خود و خانواده ات، عبادت است. بعد، مگر پول هاى اضافه را براى چه مى خواهى؟ اگر بشود، مكه بروى، به اقوام مستحق و مردم آبرومند كمك كنى. فرمود: چرا با اين حال نزد من آمدى؟ تو كه تماماً آخرتى هستى، چرا به اشتباه مى گويى كه ما دنيايى شده ايم. تو كه با تمام وجود در عبادت و خدمت هستى. اين فعاليت تو كه دنيايى نيست.

منبع:ارزش عمر و راه هزينه آن

منبع : پایگاه عرفان

ماجرای غم انگیز شهادت و تدفین امام مجتبی علیه السلام

شیخ مفید(ره) این دانشمند پرآوازه اسلامی در کتاب «الارشاد فی معرفة حجج الله علی العباد» خود که به «الارشاد» معروف است در فصل مربوط به شهادت امام حسن علیه السلام می نویسد: معاویه برای جَعده، دختر اشعث بن قیس پیغام فرستاد که: أَنِّی مُزَوِّجُكِ یَزِیدَ ابْنِی‏ عَلَى أَنْ تَسُمِّیَ الْحَسَنَ ؛ من تو را به ازدواج پسرم یزید در می آورم به شرط آنکه [امام] حسن [علیه السلام] را مسموم کنی و او را به قتل رسانی. هزار درهم نیز برای او فرستاد. جعده خواست معاویه را عملی کرد و امام علیه السلام را مسموم ساخت. معاویه خوش خدمتی جعده را با پول پاسخ داد؛ اما هیچگاه او را به عقد یزید در نیاورد. پس از شهادت امام حسن علیه السلام جعده با مردی از آل طلحه ازدواج کرد و از او صاحب فرزندانی شد. از آن پس هرگاه بین فرزندانی از قریش و آن فرزندان گفتگویی در می گرفت؛ قریشی ها آنها را سرزنش کرده و آنها چنین خطاب می کردند: یَا بَنِی مُسِمَّةِ الْأَزْوَاجِ ؛ ای فرزندان زنی که شوهران خود را مسموم می کند.

امام حسن مجتبی (علیه السلام) و سیاست صحیح اسلامی

اشاره:
در پانزدهم ماه رمضان المبارک سال سوّم هجرت(1) و در خانه دخت گرامی رسول خدا حضرت فاطمه زهرا(سلام الله علیها) فرزندی چشم به جهان گشود که ولادت او باعث شادی و سرور نبی مکرّم اسلام(صلی الله علیه و آله و سلم) گردید. او را «حسن» نام نهادند. از پیامبر بزرگوار، حضرت محمّد(صلی الله علیه و آله و سلم) نقل شده است که خطاب به ایشان فرمودند:« أشبهتَ خَلقی و خُلقی». (2) یعنی؛ ای حسن [جان]، تو از جهت آفرینش(صورت) و اخلاق(سیرت و رفتار) شبیه من هستی.
روشن است که مصاحبت با انسان کاملی، همانند پیامبر(صلی الله علیه و آله و سلم) و رشد و نموّ نمودن در منزل شخصیتی بزرگ، همانند حضرت امام علیّ(علیه السلام) و زن نمونه و کامل مانند حضرت فاطمه زهرا(سلام الله علیها)، نتیجه اش تولّد انسان کاملی همانند حسن بن علیّ(علیهما السلام) است. هیچ انسانی در جهان هستی از جهت کمالات و مقامات انسانی همانند اهل بیت عصمت و طهارت(علیه السلام) نبوده و نخواهد بود، سلام الله علیهم اجمعین.
ضمن عرض تبریک به مناسبت میلاد نورانی و پر خیر و برکت این امام عزیز و کریم آل محمد(علیهم السلام)، توجه خوانندگان گرامی را به نوشتاری کوتاه که پیرامون شخصیت، فضائل علمی- اخلاقی ایشان و تبیین معنای صحیح سیاست و خلافت اسلامی و دلائل تحمیل صلح بر حضرت امام حسن مجتبی(علیه السلام) نگارش یافته، جلب می کنم:
1- شخصیت علمی، اخلاقی امام حسن مجتبی علیه السلام پیرامون مقام و شخصیت علمی، اخلاقی سبط اکبر پیامبر(صلی الله علیه و آله و سلم)، حضرت امام مجتبی(علیه السلام)، سخن بسیار است که فقط به ذکر چند حدیث در این باره اکتفا می شود:

شباهت صلح امام حسن(علیه السلام) به اعمال خضر نبی(علیه السلام)

امام مجتبی علیه السلام در برابر گلایه ها و انتقادهای برخی از یاران و شیعیان می فرمود: «ویحکم، ما علمت، واللّه الُّذی عملت خیر لشیعتی ممّا طلعت علیه الشمس او غربت. ألا تعلمون انّنی امامکم مفترض الطّاعة علیکم و احد سیّدی شباب اهل الجنة بنصّ من رسول اللّه(صلی الله علیه و آله و سلم) علیّ؟ قالوا: بلی. قال (علیه السلام): أما علمتم انّ الخضر(علیه السلام) لمّا خرق السّفینة و أقام الجدار و قتل الغلام، کان ذلک سخطالموسی بن عمران، اذ خفی علیه وجه الحکمة فی ذلک، و کان ذلک عند اللّه تعالی ذکره حکمة و صواباً...(1)؛وای بر شما، چه می دانید به آنچه که من انجام دادم، به خدا سوگند آنچه که من انجام دادم(یعنی صلح با معاویه) برای شیعیان من، بهتر است از هرچه که بر آن خورشید می تابد و بر آن غروب می کند. آیا نمی دانید من امام شما هستم که پیرویم بر شما واجب و فرض است.(آیا نمی دانید) من یکی از دو سید و سالار جوانان بهشت، به نصّ رسول خدا(صلی الله علیه و آله و سلم) هستم؟ گفتند: بلی، می دانیم. امام (علیه السلام) فرمود: آیا دانسته اید این موضوع را که حضرت خضر(علیه السلام) هنگامی که کشتی را سوراخ، دیوار را بازسازی و پسر بچه ای را کشت، موجب ناراحتی و خشم حضرت موسی(علیه السلام) گردید؟ زیرا حکمت و فلسفه چنین اموری بر موسی(علیه السلام) پنهان و ناآشکار بود، در حالی که آن ها در نزد پروردگار متعال، حکیمانه و بر طبق صواب بود.

امشب علی و فاطمه لبخند میزنند

پیوسته بوسه بر رخ فرزند می زنند

این سبط مصطفی است به دامان دخترش

این زاده علی است فرا دست همسرش

این روح فاطمه است که بگرفته در برش

این طفل مجتبی است در آغوش مادرش

این حاصل تلاقی دو بهر رحمت است

در یم ولایت و دریای عصمت است

شعر ی که کور را بینا کرد







میرزا محمّد شفیع شیرازی متخلص به وصال شیرازی متوفّی سال 1262 هـ. ق در شیراز از بزرگان شعرا و ادبا و عرفای عصر فتحعلی شاه قاجار بود. علاوه بر مراتب علمی، به تمام خطوط هفت گانه (نسخ، نستعلیق، ثلث، رقایم، ریحان، تعلیق، و شكسته) مهارتی به سزا داشته و كتابهای فراوانی نیز با خطوط مختلف نگاشته است.

از جمله، این كه 67 قرآن به خط زیبای خود نوشته است. بر اثر نوشتن زیاد، چشمش آب می‏آورد و به پزشك مراجعه می‏كند، دكتر می‏گوید: من چشمت را درمان می‏كنم، به شرطی كه دیگر با او نخوانی و خط ننویسی. پس از معالجه و بهبودی چشم، دوباره شروع به خواندن و نوشتن می‏كند تا این كه به كلّی نابینا می‏شود. سرانجام با حالت اضطرار متوسل به محمّد (ص) و آل او می‏شود.

شبی در عالم رؤیا پیغمبر اكرم(ص) را در خواب می‏بیند، حضرت به او می‏فرماید: چرا در مصائب حسین (و حسن) مرثیه نمی‏گویی تا خدای متعال چشمانت را شفاء دهد. در همان حال حضرت فاطمه زهرا (س) حاضر گردیده می‏فرماید: وصال! اگر شعر مصیبت گفتی، اوّل از حسنم شروع كن؛ زیرا او خیلی مظلوم است.

صبح آن روز وصال شروع كرد در خانه قدم زدن و دست به دیوار گرفتن و این شعر را سرودن:


آن طشت را ز خون جگر باغ لاله كرد

از تاب رفت و طشت طلب كرد و ناله كرد


نیمه دوّم شعر را كه گفت، ناگهان چشمانش روشن و بینا شد. آن گاه اضافه كرد:

دل را تهی ز خون دل چند ساله كرد

خونی كه خورد در همه عمر، از گلو بریخت

كلثوم زد به سینه و از درد ناله كرد

زیـنـب كـشیـــد معـجـر و آه از جگر كشید




منبع: گوشه‏ای از كرامات و مناظرات امام حسن مجتبی علیه السلام ، حسینی، جواد

*سلام بر لحظه‏ هایی که تو را آوردند!

سلام بر لب‏های رسول اللّه‏ که میلاد تو را به درگاه پروردگار، سبحه گفت

و نام یگانه‏ات را از دست جبرئیل گرفت و در گوش عصمتت زمزمه کرد!

سلام بر لبخند سرافراز علی علیه‏السلام ، که در طلوع تو اتفاق افتاد!

سلام بر تو، امامتِ فردای پس از علی!

سلام بر تو، شباهتِ بی‏شائبه محمدی!

سلام بر اقیانوس کرامت و سخاوتی که از دامان «کوثر» و «ابوتراب» برخاست.

*تا خدا هست و خدایی می کند، مجتبی مشکل گشایی می کند.

1- از حضرت امام حسن علیه السلام پرسیده شد که بردباری یعنی چه؟ فرمودند: بردباری عبارت از فرو بردن خشم و اختیار خود داشتن است. (تحف العقول، ص 227)

2- از حضرت پرسیده شده بزرگواری چیست؟ فرمودند: احسان به قبیله و تبار و تحمل خسارت و جرم آنها. (تحف العقول، ص 227)

3- از امام حسن علیه السلام پرسیده شد که جوانمردی یعنی چه؟ فرمودند:جوانمردی عبارت است از حراست دین، و عزت نفس، و بانرمش برخورد نمودن و بررسی عملکرد خویش، و پرداخت حقوق و دوستی نمودن با مردم. (تحف العقول، ص 227)

4- از امام حسن علیه السلام معنای کرامت و بزرگ منشی را پرسیدند؟فرمودند: بخشش پیش از خواهش و اطعام در هنگام قحطی.

5- امام حسن علیه السلام فرمودند: «ای بندگان خدا» بدانید که خداوند شما رابیهوده نیافریده است، و بحال خود رها ننموده، مدت عمرتان را نوشته، و روزی شما را بینتان قسمت کرده تا هر خردمندی قدر و ارزش خود را بداند و بفهمد جز آنچه مقدر شده هرگز به او نمی رسد. (تحف العقول، ص 234)

6- امام حسن مجتبی علیه السلام فرموده است: به تحقیق خداوند روزی شما رابر عهده گرفته است، و شما را برای بندگی فراغت بخشیده و به شکرگزاری تشویق نموده است و نماز را بر شما واجب فرموده و به پرهیزکاری توصیه فرموده است. (تحف العقول، ص 234)

بیست و هشتم صفر یادآور شهادت بزرگ مردی از تبار آینه هاست. یادآور مظلومیت جانسوز سبط اکبر پیامبر اکرم(صلی الله علیه و آله وسلم) و میوه دل زهرای اطهر (سلام الله علیها) و علی مرتضی(علیه السلام) است. مظلومیت امام حسن(علیه السلام) فراتر از مظلومیت پدر بزرگوارش بود، چون؛ علاوه بر یارانش همسرش نیز به او خیانت نمود.
یکی از علل اصلی ناموفق بودن قیام ها و حتی جنگ ها، خیانت افراد خودی است که امروزه آنان را در اصطلاح سیاسی، نظامی و امنیتیِ "ستون پنجم دشمن" می نامند. نقش ستون پنجم در دوره امام حسن(علیه السلام) بسیار واضح است. اگر خیانت برخی از یاران و سپاهیان آن حضرت نبود، معاویه هرگز فرصت آن را پیدا نمی کرد که به اهداف شوم و ضد اسلامی خود برسد. در این میان اقدامات برخی از یاران و سپاهیان امام حسن مجتبی (علیه السلام) نه تنها جلوی معاویه را نگرفت، بلکه او را در رسیدن به اهداف شومش تحریض نمود.

اشاره ‏ای به كرامات امام حسن مجتبی علیه السلام
حذیفة بن یمان نقل می‏كند كه روزی بر بلندای كوهی، درمجاورت پیامبر بودیم و امام حسن علیه السلام كه كودكی خردسال بود، با وقار و طمانینه در حال راه رفتن بود. پیامبر (صلی الله علیه و آله و سلم) فرمودند: ان جبرئیل یهدیه و میكائیل یسدده و هو ولدی والطاهر من نفسی و ضلع من اضلاعی هذا سبطی و قرة عینی بابی هو; همانا جبرئیل او را همراهی می‏كند و میكائیل از او محافظت می‏نماید و او فرزند من و انسان پاكی از نفس من و عضوی از اعضأ من و فرزند دختر و نور چشم من است. پدرم فدای او باد.
پیامبر (صلی الله علیه و آله) ایستاد و ما هم ایستادیم، ایشان به امام حسن علیه السلام فرمود: انت تفاحتی و انت ‏حبیبی و مهجة قلبی; تو ثمره من و محبوب من و روح و روان منی.
در این هنگام یك مرد اعرابی به سوی ما می ‏آمد، حضرت (صلی الله علیه و آله) فرمود: مردی به سوی شما می ‏آید كه با كلامی تند با شما سخن می‏گوید و شما از او بیمناك می‏شوید. او سؤال هایی خواهد پرسید و در كلامش درشتی و تندی است.

يا حسن ابن علي
اي مولود خجسته رمضان!
اي بدر تمام ماه خدا!
تو تنهاترين فرزند رمضاني و آسمان،
در پيشگاه كرم و بخشش تو،
با اين همه ابرهاي باران زايش،
گمشده اي غريب بيش نيست.
رسول رحمت، تو را
بر شانه هاي خويش سوار مي كرد
و بر تو مباهات مينمود.
تو ادامه محمد (ص)
و كرانه علي (ع) هستي.
تو امام مايي و ما مُريد و دلداده تو.
و اينك در بهار شكفتن تو،
در فصل خدا،
بر خود از رهبري تو مي باليم
و بر نامت كه زينت همه خوبي ها و نيكي هاست،
افتخار مي كنيم.
ميلادت مبارك باد

ارزش كمّى كار مثبت‏

شايد از اين روايت تعجب كنيد و به اسلام ميلياردها آفرين بگوييد. رسول خدا صلى الله عليه و آله مى فرمايد: كشاورز و باغدارى كه چاه كنده است، خاك آن را بيرون ريخته، سطل آب را نيز گذاشته، نهال در دست دارد، مى خواهد آن را بكارد، كسى بيايد و به او بگويد: چكار مى كنى؟ ده دقيقه ديگر قيامت برپا مى شود، خورشيد، ستارگان، آسمان ها و همه به هم مى ريزد، تمام زندگان مى ميرند و راست بگويد.
پيغمبر صلى الله عليه و آله مى فرمايد: راست مى گويد كه ده دقيقه ديگر قيامت است. اگر اين كشاورز نهال را دور بياندازد و بگويد: ما كه ده دقيقه ديگر مى ميريم، چرا نهال بكاريم؟ در قيامت او را به اندازه آن نهال محاكمه مى كنند، كه به آبادى زمين لطمه زده اى. به چه دليل اين نهال را رها كردى؟ تو كار مثبت خود را انجام بده.
اگر مردم وارد عبادت و خدمت شوند، خيلى از اين كارهاى مثبت را با رغبت تمام انجام مى دهند. پيغمبر صلى الله عليه و آله مى فرمايد: كشاورزى كه مى كارد، تا سال ديگر، هر چه پرنده، پروانه و مورچه در اين زمين، دانه اى، برگى بچيند و بردارد و ببرد، خدا به تعداد تمام اين دانه ها و برگ ها در نامه عمل مالك و كشاورز ثواب مى نويسد. اين گونه عمر را هزينه كنيد. شكر عمر به اين است كه عمر در عبادت و خدمت به معناى كامل، هزينه شود. پيغمبر صلى الله عليه و آله فرمودند: اولين دادگاه قيامت در رابطه با عمر است. «1» خوش به حال شما كه قدر عمر خود را مى دانيد:
«أَ فَمَنْ كانَ مُؤْمِناً كَمَنْ كانَ فاسِقاً لا يَسْتَوُونَ» 
خدا مى فرمايد: مؤمن و فاسق مساوى نيستند. آن كسانى كه عمر خود را به لجن گناه مى كشند، منفور خدا هستند. مگر اين كه برگردند.

منبع:ارزش عمر و راه هزينه آن

منبع : پایگاه عرفان

بهره دايمى از فرصت عمر

تجارت لحظه ها 

هر مؤمنى مانع مؤمنى از رسيدن به مالش شود، در حالى كه به آن نيازمند است، به خدا قسم از طعام بهشت نچشد و از رحيق مختوم ننوشد.

قرآن مجيد و روايات سفارش اكيد دارند كه بدهكار تنگدست را مهلت دهيد، تا در زمان وسعت كار و وسعت مال دين خود را ادا كند.
«وَ إِنْ كانَ ذُو عُسْرَةٍ فَنَظِرَةٌ إِلى مَيْسَرَةٍ وَ أَنْ تَصَدَّقُوا خَيْرٌ لَكُمْ إِنْ كُنْتُمْ تَعْلَمُونَ» «1»
از مهمترين نعمت هايى كه خداوند مهربان به انسان عنايت فرموده، نعمت با عظمت عمر است. روايات ما به دنبال آيات قرآن، از نعمت عمر به سرمايه، رأس المال و مايه تجارت تعبير كرده اند.
اين نعمت، همانند ديگر نعمت ها، شكر مخصوص به خود را دارد، چون هر نعمتى از نعمت هاى الهى، شكر ويژه اى دارد. شكر اين نعمت به اين است كه در دو برنامه يا دو مسير هزينه شود. در صورت هزينه شدن اين نعمت در اين دو راه، انسان به تعبير كتاب خدا، با تجارتى ارتباط پيدا مى كند كه داراى چند سود بسيار مهم است كه بعد از ذكر مقدمات لازم، از صريح آيات قرآن كريم، به آن چند سود اشاره خواهد شد.
يكى از اين دو راه، عبادت است، البته نه به معناى نماز و روزه تنها، بلكه به معناى هر كارى كه به فرمان خدا انجام گيرد و مطابق با خواسته پروردگار عالم باشد و راه ديگر نيز هزينه شدن در خدمت به بندگان خداست، كه اين خدمت نيز شؤون مختلفى دارد.
خدمت به خلق فقط به اين نيست كه انسان گرسنه اى را سير كند، يا برهنه اى را بپوشاند. البته اين نيز خدمت است، اما بالاترين خدمت به بندگان خدا، خدمت معنوى است؛ كسى كه بتواند شخص گمراهى را نجات بدهد، بى راهى را به راه بياورد، در چاه ضلالت افتاده اى را نجات دهد. يا خدمت همانى است كه خدا در قرآن مجيد مى فرمايد: اهل و عيال خود را از دچار شدن به آتش دوزخ حفظ كنيد:
«قُوا أَنْفُسَكُمْ وَ أَهْلِيكُمْ ناراً» 
اين خدمت بسيار بالايى است كه انسان به شكلى زندگى كند و طرزى با خانواده رفتار كند كه آنها علاقه مند به حقيقت، حق، انبيا و اولياى الهى شوند و در حدّ خودشان- با كمك انسان- در حصار حفاظت از آتش دوزخ قرار بگيرند. اين نيز نوعى خدمت است كه خدمت بسيار بالايى است. 

منبع: ارزش عمر و راه هزينه آن،

منبع : پایگاه عرفان

تواضع در قبال حق‏

اگر عمر در راه خدا هزينه شود؛ بدنى، مالى، جانى، اخلاقى، تواضع كردن در برابر حق و امثال اين ها، عبادت است.

وجود مبارك حضرت موسى بن جعفر عليهما السلام از قول لقمان حكيم نقل مى كنند كه:
لقمان به فرزندش نصيحت مى كرد، به او مى فرمود: «تَوَاضَع لِلحَقّ» «3» در مقابل حق، فروتن باش! كسى كه در مقابل حق فروتن نباشد، فرد دوم ابليس مى شود.
گناه او چه بوده است؟ ايستادن در برابر حق. فرمانى حكيمانه پروردگار عالم فرمانى حكيمانه صادر كرد و عمل مثبتى را از او خواست، كه در برابر حضرت آدم عليه السلام تواضع كند، اما خدا در قرآن مجيد مى فرمايد:
«أَبى وَ اسْتَكْبَرَ» 
از تواضع خوددارى و گستاخى كرد؛ و در برابر حكم پروردگار عالم، گفت:
«خَلَقْتَنِي مِنْ نارٍ وَ خَلَقْتَهُ مِنْ طِينٍ» 
تو به من كه مقام بالاترى دارم، مى گويى كه به يك موجود خاكى تواضع كنم؟ با پروردگار بحث و جدال كرد. زبان درازى كرد.
اما مرد و زنى كه در برابر پروردگار نرم، فروتن و متواضع هستند، مانند شما كه تواضع خود را با عمل نشان داديد؛ پروردگار از شما نماز واجب خواسته است، مى خوانيد. روزه خواسته، مى گيريد. حج خواسته، مستطيع باشيد، انجام مى دهيد. عبادت مالى خواسته، انجام داديد. همين حالت تواضع، عبادت است.
اين كه كسى به پروردگار مهربان عالم نرمى نشان دهد، سينه سپر نكند، از انجام امر الهى خوددارى نداشته باشد، با خدا صاف و صادق باشد، خود همين ها عبادت است، عبادتى دايمى، چون مادامى كه در اين حال است، تا آخر عمر براى او عبادت محسوب مى شود.
خوشا آنان كه دايم در نمازند بهشت جاودانى جايشان بى 

نه اين كه دايم رو به قبله هستند و نماز مى خوانند، نماز، تواضع در برابر پروردگار است. خود همين حال دايم، عبادت دايم مى شود:
«الَّذِينَ هُمْ عَلى صَلاتِهِمْ دائِمُونَ» 
اين معناى عبادت است؛ عبادت بدنى، مالى، اخلاقى. وقتى كه عمر انسان در اين مسير هزينه شود، به تعبير خدا در قرآن مجيد: دارد تجارت مى كند. چه نوع تجارتى؟ تجارتى كه در سوره مباركه فاطر مى فرمايد:
«تِجارَةً لَنْ تَبُورَ» 
اصلًا به كسادى، ضرر و زيان نمى خورد، چون يك طرف اين تجارت كه خريدار جنس و پرداخت كننده قيمت است، پروردگار عالم است؛ خزانه بى نهايتى دارد كه هر چه از اين خزانه خرج مى كند، كم نمى شود: «لاتنقص خزائنه». 

منبع: ارزش عمر و راه هزينه آن،

منبع : تواضع در قبال حق‏

هدايت خلق، تجارت پرسود

راه ديگر كه خدمت به عباد خداست، باز دريچه ديگرى از تجارت است كه بالاترين آن، هدايت گمراه است؛ قرار دادن خانواده و مردم در حصار حفاظت از آتش فرداست. قيمت اين خدمت به خلق، براى كسى معلوم نيست، چون شما به آيات قرآن كه مراجعه كنيد، مى بينيد كتاب خدا، از قول تمام انبيا نقل مى كند كه به دستور پروردگار به امت خود فرمودند:

«وَ ما أَسْئَلُكُمْ عَلَيْهِ مِنْ أَجْرٍ»
ما در مقابل اين كار، خدمت و زحمتى كه براى هدايت شما كشيديم، هيچ مزدى نمى خواهيم، چرا؟ چون همه افراد تا قيامت جمع شوند، بخواهند مزد ما را بدهند، نمى توانند:
«إِنْ أَجْرِيَ إِلَّا عَلَى اللَّهِ»
آن كسى كه مى تواند در برابر اين خدمت ما پاداش بدهد، خداست و پاداش ما بر عهده اوست.
خداى متعال نيز آنچه را كه بر عهده گرفته است و در كتاب هاى آسمانى خود وعده داده است كه بر عهده من است، ندار و فقير نيست كه از زير بار عهده اش در برود. تخلف در وعده نيز ندارد.
خدا در قرآن مى فرمايد:
راستگوتر از خدا و صادقانه تر از قول او در اين عالم چه قولى است؟
«وَ مَنْ أَصْدَقُ مِنَ اللَّهِ قِيلًا»
ما در خيلى از آيات مى بينيم كه پروردگار عالم، خيلى از برنامه ها را بر عهده خودش گرفت و انسان ها، انبيا و ملائكه اش واگذار نكرده است:
«وَ ما مِنْ دَابَّةٍ فِي الْأَرْضِ إِلَّا عَلَى اللَّهِ رِزْقُها» 
هيچ جنبده اى نيست، مگر اين كه روزى او بر عهده من است.
روزى همه را قرار داده است. اما دزد، رشوه گير، غاصب يا دولت هاى ستمگر مى برند، اين بازى ها بر روى زمين است، به عالم معنا مربوط نيست. چون درباره عالم معنا مى فرمايد:
«وَ فِي السَّماءِ رِزْقُكُمْ وَ ما تُوعَدُونَ» 
مقدار روزى و هر چه كه به شما وعده داده ام، در لوح محفوظ و علم من ثبت است. البته در بُعد معنوى نيز همين طور است. «عَلَى اللَّهِ رِزْقُها» در بعد معنوى نيز هست.
خدا اين را نشان داده است. دانشمندان ظالم و بى دين نيز مى گويند: كره زمين گنجايش پذيرش پنجاه برابر انسان هاى فعلى را دارد كه همگى داراى زندگى نسبتاً مرفهى باشند. چرا عده اى گرسنه ماندند؟ چون ستمگران آنها را گرسنه نگهداشته اند. نه اين كه انبار روزى پروردگار كم بياورد، چون خدا به اندازه توليد روزى مى كند. روزى پنجاه برابر جمعيت فعلى قابل گرفتن از زمين و آسمان است.
ما موجود تازه اى در زمين هستيم، خيلى قديمى نيستيم، خيلى از موجودات قديمى هستند، نوشتند مورچه ها بيش از بيست ميليون سال است كه در زمين دارند زندگى مى كنند و نسل آنان نيز نابود نشده است، چون نسل به نسل، روزى خود را خوردند، زندگى كردند و بعد به نسل بعدى تحويل داده اند.

منبع: ارزش عمر و راه هزينه آن

منبع : پایگاه عرفان

منبع : پایگاه عرفان

اتمام حجت خدا توسط بندگان خاص‏

من اين آيات را با توضيح آن بيان مى كنم كه به مسأله يقين بيشترى بشود و اطمينان خاطر پيدا كنيم و به اعمال مثبت خود مانند هزينه كردن عمرمان در عبادت و خدمت به بندگان خدا دلگرم تر باشيم:

«وَ مَنْ يَخْرُجْ مِنْ بَيْتِهِ مُهاجِراً إِلَى اللَّهِ وَ رَسُولِهِ» 
كسى كه حركت خود را به طرف خدا و پيغمبر اكرم صلى الله عليه و آله جهت مى دهد، هر قدمى كه برمى دارد، مطابق با خواسته پروردگار و پيغمبر صلى الله عليه و آله است. در عالم حركت زياد است. گاهى كسى كل حركت خود را به طرف پول جهت مى دهد و گاهى كل حركت خود را به طرف لذت بدنى، مقام، شهرت و مانند آن جهت مى دهد. خدا در قرآن مى فرمايد: هر كس حركت خود را به طرف خدا و پيغمبر صلى الله عليه و آله جهت بدهد.
در هر زمانى اين جهت دادن، شدنى است. خيلى عجيب است كه بهترين عباد خدا در بدترين زمان ها و در ميان بدترين مردم به وجود آمدند، چون كه هميشه حجت خدا بر ديگران تمام باشد.
خداى متعال در قرآن، از كسى تعريف مى كند كه سوره اى را به نام او نازل كرده است. در سوره مؤمن او كارمند عالى رتبه دربار فرعون بوده است، اما همين آيات را ببينيد خداى متعال از اين انسان چه تعريفى مى كند. در آلوده ترين دربار، مملكتى پر از فساد، بدترين زمان ممكن، در ميان شريرترين مردم و بدترين دربار، پاك ترين انسان نشو و نما مى كند، چون زندگى خود را به طرف خدا و پيغمبر زمان خود جهت داد.
يا سوره مباركه كهف، ببينيد از اصحاب كهف چه تعريفى مى كند. در يكى از بدترين زمان ها، در ميان مردم شرير و در چارچوب دربارى فاسد، اين ها به اولياى خدا تبديل مى شوند و چقدر پروردگار به اين ها بها مى دهد كه سيصد و نه سال خواب آنان را طولانى مى كند و نمى گذارد بدن آنان بپوسد و حيوان ها به آن غار حمله كنند و آنان را بخورند.
خداوند در قرآن مى فرمايد:
اين ها خواب بودند، براى اين كه بدن آنان نپوسد، مانند مريض هايى كه مدتى طولانى روى تخت هستند، آنها را جا به جا مى كنند، تا آن قسمت از بدن آنها زخم نشود. پروردگار عالم مى فرمايد: من اين ها را به راست و چپ حركت مى دادم تا بعد از سيصد و نه سال كه بيدارشان كردم، بدن آنها نپوسد.
به اين ها خيلى بها داده است، چرا؟ چون زندگى خود را به طرف خدا جهت دادند و با پيغمبرى برخورد نكردند. در قرآن كريم از مردان و زنانى اسم مى برد، يا به آنها اشاره مى كند كه در بدترين روزگار، و در ميان بدترين مردم، بهترين انسان شدند تا كسى در فرداى قيامت، عذر زمانه، مردم بد و در محاصره دو هزار كانال ماهواره بودن را ارايه ندهد.

عذر بيهوده اهل گناه‏

تمام اين گناهانى كه مى بينيد، در تاريخ سابقه دارد، نه رباخورى جديد است، نه زناى محصنه، نه رابطه با نامحرم، نه دزدى، نه قتل، اين ها قبل از ما نيز بوده است.

من نمى دانم بين زمان حضرت ابراهيم عليه السلام تا زمان پيغمبر اسلام صلى الله عليه و آله چقدر فاصله زمانى بوده است. اما در قرآن مجيد مى خوانيم: در كنار منطقه زندگى حضرت ابراهيم عليه السلام شهرى بوده است. زمان زنده بودن ايشان، اين قهرمان توحيد، انسانى كه او را در آتش انداختند تا بسوزانند. در زمان اين انسان، خداوند براى شهر ديگرى پيغمبرى را مبعوث به رسالت مى كند، فقط براى اين كه پرونده ازدواج مرد با مرد را ببندد:
«أَ إِنَّكُمْ لَتَأْتُونَ الرِّجالَ شَهْوَةً مِنْ دُونِ النِّساءِ» 
اين حرف حضرت لوط عليه السلام به مردم شهر خود بود: شما حق زنان را پايمال كرديد، زنان را بى شوهر گذاشتيد و مرد با مرد، جوان با جوان ازدواج مى كنيد؟ «2» اين عمل قبلًا بوده است. چيز جديدى نيست كه ما تعجب كنيم كه چرا در آمريكا و انگلستان قانونى است.
مشروب از روزگار قديم بوده، تاريخ آدم كشى نيز براى زمانى است كه خدا انسان را تازه آفريده بود، كه قابيل، هابيل را به خاطر حسادت كشت. آدم كشى، حسودى، مال مردم خورى، زنا، ازدواج دو هم جنس، اينها بوده، چيز جديدى نيست.
رگ رگ است اين آب شيرين و شور در خلايق مى رود تا نفخ صور 

فقط گناهان به صورت عكس، فيلم و ماهواره نبوده است كه آن نيز دارد كهنه مى شود. چيز جديدى نيست كه كسى خودش را ببازد، بى دين شود و خدا، پيغمبر، پول حلال، مسجد و محراب را رها كند و در قيامت بگويند: چون فشار زياد بود، ما نتوانستيم تحمل كنيم. اين فشار در قديم نيز بوده است و زمان شما با قديم فرقى نكرده است. اما در ميان همين زمان هاى شرّ و مردم شرير، مردان و زنانى پيدا شدند كه زندگى خود را به طرف پروردگار و دين خدا جهت دادند

روزى در جبهه ديدم جوانى آمد و گفت: من مرخصى مختصرى گرفتم و تازه از جبهه آمدم، دوباره مى خواهم بروم. خيلى جوان نورانى و آراسته اى بود. گفتم:
كجا تشريف داريد؟ گفت: جايى نيستم، هوا كه خوب است، گاهى در كوچه مى خوابم و گاهى در مسجد. گفتم: مگر خانه نداريد؟ گفت: خانه خيلى خوبى داريم. گفتم: پس چرا به آنجا نمى روى؟ گفت: چون در خانه ما پدر و مادرم مشروب مى خورند، فيلم هاى بد مى بينند، نماز نمى خوانند، دين ندارند، لقمه پاك نمى خورند. بعد رفت و شهيد شد.

ارزش عمر و راه هزينه آن،