به آتش می‌کشم آخر زبان سربه‌زیرم را
به توفان می‌سپارم اسمان‌های اسیرم را

منم من، گردبادی خسته‌ام، زندانی خویشم
بگیرید آی مردم دست‌‌های ناگزیرم را

تمام عمر باقی مانده‌اش را گریه خواهد کرد
اگر توفان بخواند خنده‌های دور و دیرم را

درختان گردبادی رو به خورشیدند، از آن دم
که خواندم در مسیر باد، اندوه غدیرم را

شبی اندوه تابان علی از چاه بیرون شد
شبی سیراب دیدم جان سر تا پا کویرم را

  محمود اکرامی

قوتت همه شب خون جگر بود حسن جان
گریان ز غمت چشم سحر بود حسن جان

از دوست و دشمن به تو پیوسته ستم شد
مظلومی تو ارث پدر بود حسن جان

مادر که زمین خورد تن پاک تو لرزید
تنها کمکت اشک بصر بود حسن جان

از طعنه و از زخم زبان های پیاپی
هر دم به دلت زخم دگر بود حسن جان

شد قلب تو مجروح تر از جسم برادر
کز او جگرت سوخته تر بود حسن جان

گر ماه حسین بن علی بود محرم
ماه غم تو ماه صفر بود حسن جان

هر کس به تنش زخم رسد از دم شمشیر
زخم تو به تن نه، به جگر بود حسن جان

در کوچه و در مسجد و در خانه مغیره
پیوسته تو را پیش نظر بود حسن جان

در راه حسین بن علی چار فداییت
در کرببلا چار پسر بود حسن جان

“میثم” که سخن از دل سوزان تو می گفت
شعرش به دل شیعه شرر بود حسن جان

غلامرضا سازگار

خوردم پی هدایتتان

ساحرم خوانده‌اید و جادوگر

بـر سـرم ریختیـد خاکستر

گـاه کـردید سنـگ بـارانم

گـه شکستید درِّ دنـدانم

مثل مـن از منافق و کفار

هیـچ پیغمبری نـدید آزار

حال چون می‌روم از این دنیا

اجر و مزدی نخواستم ز شما

جـز کـه بـا عتـرتم مودّتتان

حرمت و طاعـت و محبتتان

گُلى ز گُلهاى بهشت

پسر و دختر چه هستند؟

فرزند سالم، فرزند سالم

اين شير، چه با بركت است!

از هر دو شيرش بده

چـرا مـرا مى‏زنـى؟

پيش از تولد بگذار نام را

اين نامهاى چه زيباست!

بنازم اين نام را!

اى گوهر اشكها بريزيد

چه عيبى دارد؟

حقوق من چند چيز است

اى پدرم! حقوق من اين است

هفت‏سال اين؛ و هفت‏سال آن

هر هفت سال، به كارى

دانش دين، دانش دين

با او تو دَمساز باش

هر چيز را پذيراست

تو مسئوولى، تو مسئوولى

اين دانش، دانش است

با اين پدر بيگانه است

نماز، نماز، آرى نماز

قرآن به من بياموز

آموزش تو اين است

آموزش دو ورزش

دوستدار بچه‏ها باش

با بچه مهربان باش

به من تو نيكى بكن

از خطايش درگذر

اين گونه نيكويش نما

رفتار كودكانه، رفتار كودكانه

به وعده‏ات وفا بكن

مرا سلامم بكن

اى پدرم! نگاهى، نگاهى

فرياد او را بشنو!

بستر خواب، جدا جدا

بترس، بترس، از نفرين!

در بوسه هم عدالت

قهر كن، ولى طولش نده

مگر خودت دوست ندارى؟

مقدمه

قالَ اللّه ُ تَبارَكَ وَ تَعالى:
وَ نُـريُد اَنْ نَمُنَّ عَلىَ الذَينَ اسْتُضْعِفُوا فىِ الاَْرْضِ وَ نَجْعَلَهُمْ اَئِمَّةً وَ نَجْعَلَهُمُ الوارِثينَ
(سـوره قصص/5)

خدواند تبارك و تعالى مى فرمايد:
و ما اراده كرديم كه بر مستضعفان منّت گذارده و آنها را پيشوايان مردم قرار دهيم و وارث ملك و جاه فرعونيان گردانيم.

خداوند در نظام آفرينش نوش و نيش را درهم آميخته و رنج و راحت را توأم كرده و غم و شادى را همسايه قرار داده است.
هميشه در كنار تنگناها، گشايشى وجود دارد و پس از شدّتها دوران رهائى و نجات فرا مى رسد و بر اثر صبر، نوبت ظفر آيد. سخن زيباى قرآن: اِنَّ مَعَ الْعُسْرِ يُسْرا، براستى همراه با دشوارى، آسانى است. اين سنّت الهى تنها در زندگى فردى جريان ندارد و مخصوص يك بُعد از ابعاد زندگى فرهنگى، اقتصادى، درمانى و خانوادگى انسان نيست، بلكه در نظام جامعه و در سطح جهانى هم اين سنّت و الهى نمود دارد و وعده خدا بر اين است كه مستضعف مؤمن و نيكوكار، مورد لطف و محبت الهى قرار گيرند و رهبران زمان و وارثان زمين شوند.
انتظار ظهور امام مهدى(عج) برخاسته از رهنمودهاى زندگى ساز اسلام عزيز است كه سنّت جارى الهى در نظام خلقت پشتوانه آن است. انتظار مهدى موعود، از يك سو روح يأس و نوميدى را خنثى نموده و آينده اى روشن فراروى انسان ترسيم مى كند و سپيده سحر ايمان و آزادى را نويد مى دهد و جشن با شكوه مرگ بيداد را ياآور مى شود؛ و از سوى ديگر انسان را به خود سازى و اصلاح خويش فرا مى خواهد. انتظار رهبرى عادلانه الهى، منتظران را به عدالت و عبوديّت خدا دعوت مى كند و نسبت به هرگونه كفر و ظلم و عصيان هشدار مى دهد.
چهل حديث انتظار كه در اين دفتر گرد آمده است، چهل پرتو نور بر زندگى شيفتگان حضرت مهدى(عج) مى افكند و چهل شعله اميد در قلب پاسداران عدالت بر مى افروزد و مسئوليّت بزرگ منتظران را يادآور مى شود. قيام مهدى آل محمّد(عج) از حقايق قطعى جهان است و از مسائل مورد اتّفاق دنياى اسلام، بلكه پيروان ديگر اديان آسمانى نيز در انتظار مُصلح آسمانى به سر مى برند.
برداشتهاى ناقص و نادرست درباره امام مهدى(عج) و مسأله انتظار در برخى اذهان وجود دارد، كه تنها با مطالعه گفتار معصومين عليهم السلام و منابع معتبر اسلامى اصلاح مى گردد.
اميد است خوانندگان گرامى در تابش آفتاب حديث با امام عصر(عج) و مسأله انتظار، بهتر و بيشتر آشنا شوند و در راه استقرار نظام عدل اسلامى به رهبرى آن حضرت گام بردارند.

چهل حدیث « نماز »

مقـدمـه

«وَاَقِم الصَّلاةَ اِنَّ الصَّلوةَ تَنْهى عَنِ الْفَحْشاءِ وَالْمُنْكَرِ وَلَذِكْرُ اللّهِ اَكْبَرُ»
نمـاز را بپادار، كه نماز انسان را از هر كار زشت و منكر باز مى دارد و ياد خدا بزرگتر است.
براى مقدمه چهل حديث نماز سخنى كاملتر و عميق تر و جالبتر از مطالبى كه در ابتداء باب نماز توضيح المسائل حضرت امام خمينى قدس سرهبنيانگذار جمهورى اسلامى ايران آمده بود به نظر نرسيد لذا آن را برگزيديم به اميد آنكه همه عاشقان اهل بيت عليهم السلام و آن عارف بزرگوار از كلمات دُررباز آنان توشه اى فراوان بردارند.

 

سخاوت حضرت رضا(علیه السّلام)

قضيه‏ اى كه كلينى رحمه الله در اين باره نقل كرده است، ذكر مى ‏كنيم. راوى مى‏ گويد:

«با جمعى بسيار خدمت حضرت رضا بوديم كه ابن سبيلى آمد و چنين گفت: يابن رسول الله! من دوست شما و پدران شما هستم. نفقه خود را در راه حج گم كرده‏ ام. نفقه راه به من عنايت كنيد، چون به خراسان رسيدم براى شما صدقه مى‏ دهم، زيرا آنجا مكنت دارم.

حضرت رضا(علیه السّلام) داخل اتاق شده پس از چندى از بالاى در، دويست دينار به او داد و خواهش كرد برود و فرمود: لازم نيست صدقه بدهى.

چون حضرت آمد، از ايشان پرسيدند: پول را از بالاى در داديد و خواهش نموديد كه برود تا او را نبينيد.

فرمود: من خواستم ذلت سؤال را در صورت او نبينم. آيا نشنيده‏ ايد كه رسول اكرم فرموده است:
صدقه پنهانى، معادل هفتاد حج است، و گناه آشكار موجب خذلان، و گناه پنهانى را خداوند مى‏ آمرزد.» (7)

 

علی بن موسی الرضا علیه السلام دژ محکم الهی

اسم آن بزرگوار على و كنيه او ابو الحسن الثاني و لقب مشهور او رضا است.
عمر مبارك آن حضرت پنجاه و پنج سال بود. (1)
در يازده ذى القعده سال 148 هجرى به دنيا آمد (2) و در سال 203 هجرى (3) در آخر ماه صفر به دست مأمون عباسى مسموم و شهيد شد.

مدت امامت آن بزرگوار بيست سال بود (4) ، كه تقريبا هفده سال آن را در مدينه، ملجأ عوام و منجى انام و معلم علما و مروج دين بود. سه سال آخر، او را از مدينه جبرا به طوس بردند و در طوس تا توانست از حريم دين حراست كرد تا سر انجام به دست مأمون شهيد شد.


مقام علمى حضرت رضا(علیه السّلام)

از متون اسلامى مى‏توان نتيجه گرفت كه آن حضرت عالم بما سوى الله، واسطه فيض اين عالم، معدن كلمات پروردگار، صندوق انوار الهى و خزينه علم خداوند متعال است. احتجاجات و مباحثات حضرت رضا(علیه السّلام) با فرقه‏هاى مختلف در مجلس مأمون، مقام علمى آن حضرت را آشكار مى‏ كند. چنانكه بارها مأمون مى ‏گفت:
ما اعلم احدا افضل من هذا الرجل على وجه الارض.
هيچ كس را در روى زمين داناتر از حضرت رضا نمى ‏دانم.

فريد وجدى در دايرة المعارف خود، در ذيل كلمه رضا مى ‏گويد: «مأمون سى و سه هزار نفر از بزرگان طوايف و فرق مختلفه را جمع كرد و از آنان خواست كه لايق‏ترين افراد را از ميان خود انتخاب كنند تا ولايتعهدى را به او وگذارنمايد. همه آن سى و سه هزار نفر، در على بن موسى الرضا اتفاق نمودند.»

در اين باب از حضرت رضا(علیه السّلام) مطلبى نقل است كه مقام عبوديت آن بزرگوار را بر ما روشن مى ‏كند . آن حضرت به دعبل خزاعى شاعر معروف عبايى داد و فرمود: «قدر آن را بدان كه در اين عبا هزار شب و هر شبى، هزار ركعت نماز خوانده است.»

آنان كه حضرت رضا(علیه السّلام) را از مدينه به طوس آوردند، همه از كثرت عبادت و تضرع و انابه و زارى وتهجد و مواظبت كامل آن حضرت در عبادت سخن گفته‏ اند.

 

10نکته آموزنده از حضرت امام رضا (ع)

1- سکوت و دم فرو بستن از کلام نابجا از درهای حکمت است و محبّت دیگران را جلب می کند و راهنمای انسان بر هر امر خیری است.

2- دوست هر کس عقل او و دشمنش جهل و نادانی اوست.

3- محبّت به مردم نیمی از عقل است.

4-عقل کسی کامل نیست مگر اینکه در او ده خصلت باشد: از او امید خیر برود، مردم از شر او در امان باشند، کار خوب دیگران را بزرگ بشمارد - گرچه کوچک باشد، کار خوب خود را کم بشمارد- گرچه زیاد باشد، از مراجعه دیگران برای احتیاجاتشان خسته نشود، در طول زندگی از طلب علم خسته و دلسرد نشود، فقر در راه خدا را از ثروت بیشتر دوست بدارد، ذلّت در راه خدا از عزّت در کنار دشمن خدا برایش محبوب تر باشد، و میل او به گمنامی از مشهور شدن بیشتر باشد. اما خصلت دهم که خیلی مهم است این است: همه را از خود بهتر و پرهیزگارتر ببیند. وقتی شخص بد و پستی را ببیند، بگوید او بهتر از من است، زیرا چه بسا خیر او در درونش پنهان است، بر خلاف خیر من که ظاهر است. و اگر فردی را ببیند که از خودش بهتر و پرهیزگارتر است، برای او تواضع کند تا به درجه او برسد. و چون این خصلت را دارا شد، بزرگواری اش بالاتر می رود، خیر و خوبی اش بهتر و پاکتر می‌گردد، پاداش نیکو دریافت می‌کند و سرور اهل زمان خود می‌شود.

5- زمانی خواهد رسید که اگر عافیت ده قسمت بشود، 9 قسمت آنها در کناره گیری از مردم محقق می‌شود و یک قسمت دیگر در سکوت.

6- کمک به یک فرد ضعیف بهتر از صدقه دادن است.

7- مؤمن در حال غضب هم از دایره حق بیرون نمی‌رود و در حال رضایت هم در باطل داخل نمی‌گردد و هرگز بیش از حق خود مطالبه نمی‌کند.

8- هرگاه بندگان خدا گناهان تازه‌ای انجام دهند، که سابقه نداشته است، خداوند هم آنها را به بلاهایی تازه مبتلا می کند که پیش از آن ندیده‌اند و نمی‌شناسند.

9- روزی حضرت رضا علیه السلام از یکی از غلامان خود پرسید:«آیا امروز چیزی در راه خدا انفاق کرده اید؟» غلام گفت:«نه.» امام فرمود:«پس خداوند از کجا به ما عوض دهد؟! برو چیزی در راه خدا انفاق کن، حتی اگر یک درهم باشد.»

10- حضرت رضا علیه السلام به ریان بن شبیب فرمود: «اگر خوشحال می‌شوی که با ما در درجات بلند بهشت باشی، پس برای اندوه ما اندوهناک و برای خوشحالی ما مسرور باش! بر تو باد دوستی ما اهل بیت. بدان اگر کسی سنگی را دوست بدارد، خداوند او را در روز قیامت با آن سنگ محشور می‌فرماید

چه شعری بر سنگ مرقد امام رضا(ع) نوشته شده است؟

آن حضرت روز پنج شنبه یا جمعه ، 11 ذى القعدة ، سال 148 هجرى قمرى (1)، یکسال پس از شهادت امام جعفر صادق علیه السلام در شهر مدینه منوّره دیده به جهان گشود؛ و با ظهور نور طلعتش جهانى را روشنائى بخشید.

نام : علىّ، صلوات اللّه و سلامه علیه .(2)

کنیه : ابوالحسن ثانى ، ابوعلىّ و... .

ألقاب : رضا، صابر، زکىّ، وفىّ، ولىّ، رضىّ، ضامن ، غریب ، نورالهدى ، سراج اللّه ، غیظ المحدّثین ، غیاث المستغیثین و... .

پدر: امام موسى کاظم ، باب الحوائج إ لى اللّه علیه السلام .

مادر: شقراء، معروف به خیزران ، امّ البنین ، و بعضى گفته اند: نجمه بوده است .

نقش انگشتر: حضرت داراى سه انگشتر بود، که نقش هر کدام به ترتیب عبارتند از:

((حَسْبىَ اللّهُ)) ، ((ما شاءَ اللّهُ وَ لا قُوَّةَ إ لاّ بِاللّهِ)) ، ((وَلییّ اللّهُ)) .

دربان : مورّخین ، دو نفر را به نام محمّد بن فرات و محمّد بن راشد به عنوان دربان حضرت گفته اند.

مدّت امامت : بنابر مشهور، روز جمعه ، 25 رجب ، سال 183 هجرى قمرى ، پس ازشهادت پدر مظلومش بلافاصله مسئولیّت رهبرى و امامت جامعه اسلامى را به عهده گرفت ، که تا سال 203 یا 206 به طول انجامید.

و در سال 200 هجرى قمرى حضرت توسّط مأمون به خراسان احضار گردید.

مدّت عمر: در طول عمر آن حضرت بین 49 تا 57 سال بین مورّخین اختلاف است .

در ابتدا باید گفت که فضائل آن حضرت بیش از حد شمارش است و ما فقط جهت تبرک و تیمّن به قطره ای از دریای فضایل آن حضرت اکتفا می کنیم. 

 اول: در کثرت (زیادی) علم آن حضرت 

 حاکم نیشابورى از ابو الصلت هروى روایت میکند که وى گفت: من داناتر از على بن موسى الرضا علیهما السّلام را ندیدم و هر دانشمندى هم که با وى مجالست میکرد این مطلب را تصدیق داشت، مأمون علماء ادیان و فقهاء شرایع را در مجلسى گرد آورد و حضرت رضا را دعوت کرد تا با آنان گفتگو کند، حضرت همه آنها را مجاب کرد، و همگان فضل و دانش وى را ستودند و عجز و ناتوانى خود را ثابت کردند حضرت رضا علیه السّلام میفرمود: من در مدینه در روضه حضرت رسول صلى اللَّه علیه و آله مى نشستم و علماء هم در آنجا زیاد بودند، هر گاه آنان در مسأله اى در مى ماندند بطرف من اشاره میکردند، و مسائل خود را از من سؤال مى نمودند، و من هم به همه سؤالات آنها پاسخ میگفتم(1)

حضرت علامه حسن زاده آملی خاطره ای از استاد بزرگوارشان نقل می کنند:
جناب استاد علامه شعرانی می فرمودند:
در سالی که به مرقد هشتمین حجت خدا امام علی بن موسی الرضا علیه الصلاة والسلام به دست ستمکاران جسارت شد و با اهانت به توپ بسته شد، چند شب قبل از این واقعه خوابی دیدیم که دودی بسیار سیاه سمی از سوی شرق به بالا می رفت، سپس همانند غباری سمی در هوا پخش گردید، به گونه ای که به همه جهان رسید و کل جو را پوشاند و همه مردم را در برگرفت، سپس همه درستکاران و مؤمنین مسموم گشته و هلاک شدند و اما جز ایشان آسیبی ندیده و سالم ماندند، پس از چند روز این واقعه دهشناک به وقوع پیوست که ما به تعبیر خواب عجیبمان پی بردیم.

بسم الله الرّحمن الرّحیم[1]

 اوّلاً خداوند زیارتهای شما را قبول کند؛ و قبولی زیارت هم معنایش این است که آن فیضی که از ملاقات این ولیّ خدا به ملاقات کننده میرسد، آن فیض به شما برسد؛ این معنای قبولی زیارت است. اگر بخواهید این فیض به شما برسد، شرط اوّل این است که با حضرت «ملاقات» کنید؛ یعنی رفتنِ حرم و آمدن، صِرف رفتن به یک مکان و بیرون آمدن نباشد؛ آن جا یک موجودی و یک روح والایی حضور دارد؛ به این حضور توجّه بکنید؛ ولو حالا شما آن شخص زیارت شده را -یعنی آن کسی که میخواهید با او ملاقات کنید- به چشم نمی بینید، لیکن «به چشم دیدن» که لازمه ی ملاقات نیست؛ او هست و سخن شما را می شنود، حضور شما را میبیند، شخص شما را میبیند، با او حرف بزنید؛ این شد زیارت. زیارت یعنی همین ملاقات. ما وقتی می آییم سراغ شما و خانه ی شما، [در واقع] آمده ایم به زیارت شما؛ معنای زیارت این است. خب انسان وقتی به ملاقات کسی میرود، با او احوالپرسی میکند، به او سلام میکند؛ همین، در ملاقات روح مطهّر ائمّه (علیهم السّلام) و اولیاء الهی [هم] لازم است؛ باید رفت، سلام کرد، عرض ادب کرد.

حجت الاســـــلام محمود ابوالقــــــاسمی با اشاره به کلام امام جواد (ع) در پاسخ به سوال یکی از اصحاب که عرض کرد چگونه می شود ثواب زیارت پدر شما از ثواب زیارت امام حسین (ع) بیشتر باشد، گفت: امام جواد (ع) با پاسخ شان، افضل بودن زیارت پدرشان را بر زیارت امام حسین (ع) بیان کردند و فرمودند: امام حسین (ع) را همه زیارت می کنند؛ اما پدرم را فقط خواص از شیعه (شیعیان 12 امامی) زیارت می کنند.

به گزارش تسنیم، وی افزود: در اینجا این سوال مطرح می شود که چرا امام جواد (ع) این سخن را بیان کردند و اصلاً منظورشان از «شیعیان خاص» چه کسانی بوده است؟ برای پاسخ به این سوال باید به مسئلۀ مهمی اشاره کنیم و آن این است که عده ای در طول تاریخ خود را شیعه نامیدند، در حالیکه از مسیر تفکر شیعی منحرف شدند، با بررسیها و مطالعات صورت گرفته اینگونه به نظر می رسد که این اتفاق ناگوار نخستین بار بعد از شهادت امام حسین (ع) رخ داد و تا زمان امام کاظم (ع) نیز رگه هایی از آن وجود داشت.

1- زیارت شما قلبی باشد.
در موقع ورود اذن دخول بخواهید،
اگر حال داشتید به حرم بروید.
هنگامی که از حضرت رضا علیه السلام اذن دخول می‌طلبید و می‌گویید:

«أأدخل یا حجة الله: ای حجت خدا، آیا وارد شوم؟»

به قلبتان مراجعه کنید و ببینید آیا تحولی در آن به وجود آمده و تغییر یافته است یا نه؟
اگر تغییر حال در شما بود،
حضرت علیه السلام به شما اجازه داده است.
اذن دخول حضرت سیدالشهداء علیه السلام گریه است،
اگر اشک آمد امام حسین علیه السلام اذن دخول داده‌اند و وارد شوید.
اگر حال داشتید به حرم وارد شوید.
اگر هیچ تغییری در دل شما به وجود نیامد و دیدید حالتان مساعد نیست، بهتر است به کار مستحبی دیگری بپردازید.
سه روز روزه بگیرید و غسل کنید و بعد به حرم بروید و دوباره از حضرت اجازه ورود بخواهید.

2- زیارت امام رضا علیه السلام از زیارت امام حسین علیه السلام بالاتر است،

چرا که بسیاری از مسلمانان به زیارت امام حسین علیه السلام می‌روند. ولی فقط شیعیان اثنی عشری به زیارت حضرت امام رضا علیه‌السلام می‌آیند.


3- بسیاری از حضرت رضا علیه السلام سؤال کردند و خواستند و جواب شنیدند،
در نجف،
در کربلا،
در مشهد مقدس،-
هم همین طور - کسی مادرش را به کول می‌گرفت و به حرم می‌برد. چیزهای عجیبی را می‌دید.
ملتفت باشید!
معتقد باشید!
شفا دادن الی ماشاءالله!
به تحقق پیوسته.
یکی از معاودین عراقی غده‌ای داشت و می‌بایستی مورد عمل جراحی قرار می‌گرفت.
خطرناک بود، از آقا امام رضا خواست او را شفا بدهد، شب حضرت معصومه علیهاالسلام را در خواب دید که به وی فرمود:

«غده خوب می‌شود. احتیاج به عمل ندارد!»
ارتباط خواهر و برادر را ببینید که از برادر خواسته خواهر جوابش را داده است.

4- همه زیارتنامه‌ها مورد تأیید هستند.
زیارت جامعه کبیره را بخوانید.
زیارت امین الله مهم است.
قلب شما- این زیارات را بخواند.
با زبان قلب خود بخوانید.
لازم نیست حوائج خود را در محضر امام علیه السلام بشمرید.
حضرت علیه السلام می‌دانند!
مبالغه در دعاها نکنید!
زیارت قلبی باشد.
امام رضا علیه السلام به کسی فرمودند:
«از بعضی گریه‌ها ناراحت هستم!»

5- یکی از بزرگان می‌گوید، من به دو چیز امیدوارم
اولاً قرآن را با کسالت نخوانده‌ام.
بر خلاف بعضی که قرآن را آنچنان می‌خوانند که گویی شاهنامه می‌خوانند. قرآن کریم موجودی است شبیه عترت.
ثانیاً در مجلس عزاداری حضرت سیدالشهداء گریه کرده‌ام.
6- حضرت آیت الله العظمی بروجردی رحمة الله مبتلا به درد چشم شدند، فرمودند:
«در روز عاشورا مقداری از گِل پیشانی عزاداری امام حسین علیه السلام را بر چشمان خود مالیدم، دیگر در عمرم مبتلا به درد چشم نشدم و از عینک هم استفاده نکردم!

 

مقدمه 

پیشوایان معصوم شیعه هر کدام به نوبه خود سرچشمه کمالات و منبع فضایل و صفات عالی انسانی محسوب می شوند. نه تنها شیعه بلکه افراد و گروه های مختلفی که با آن بزرگان در ارتباط بوده اند به این نکته اذعان دارند. حتی مخالفین و معاندین آنان گاهی در لابلای سخنان خویش این حقیقت را ابراز کرده اند. یکی از کارگزاران حکومتی مامون به نام رجاء بن ضحاک - که مامور آوردن امام هشتم علیه السلام از مدینه به خراسان بود - می گوید: هنگامی که امام رضاعلیه السلام را به دستور مامون از مدینه به خراسان آوردم، مامون از رفتار و حالات و خصوصیات وی از من سؤالاتی کرد و من آنچه را که در طول سفر و در اوقات شبانه روز از علی بن موسی الرضاعلیه السلام دیده بودم به خلیفه گزارش دادم. مامون به من گفت: «یابن ابی الضحاک! هذا خیر اهل الارض و اعلمهم و اعبدهم فلا تخبر احدا بما شاهدته منه; ای پسر ضحاک! این شخص بهترین، داناترین و عابدترین فرد روی زمین است، آنچه را که از فضائل و مناقب و صفات والای او دیده ای نزد کسی فاش نکن [تا اینکه فضائل او توسط من منتشر شود.]»[1]
ائمه اطهارعلیهم السلام معدن علم و سرچشمه دانش حکمت و اخلاق و معارف عالی انسانی بوده و به تمام علوم مورد نیاز بشر آگاهی کامل دارند. به فرموده امام هشتم علیه السلام تمام نیازمندی های فرزندان آدم در نزد امام معصوم علیه السلام می باشد، و جمیع علوم مختلف بشری نزد آن هاست.[2]

امروز، عمارت بلند آوازه توس،
غربت سراست و بر بالاى این بناى شهیر،
کبوترى نیست که نالان نباشد.
بر بالاى این بناى غریب،
آسمان نیز به اشک ریزى ابرها تن داده است.

مشهد، شعرهاى «دعبل» را به همراه دارد
که هم صدا با رشته هاى روشن باران مى گرید.
محفلى از مرثیه است و حرم،
با تن پوشى از رنگ هاى عزلت،
هم زبان غزل هاى اندوه زاست.

در «بست»ها، جز مقام پرپر عاشقى،
تصویر دیگرى چشم ها را پر نمى کند.
در قاب امروز، توس را مى بینیم که زهر،
چونان تیغ وحشى بر اندامش وارد آمده است.

عصیان آشکار انگور است
و به داغ نشاندن سینه چاکان مسیر رأفت.

اُف بر این دنیا که حبّه هاى زهرآلود را
کنار امام روشنى ها آورد!

آه، اى رقت خراسانى تبار؛
اى توس سر کرده با عشق!
اى انگورهاى نرفته از خاطر!

llı. ۩✿۩.ıll کوچ غریبانه llı. ۩✿۩.ıll
ویژه نامه شهادت مظلومانه آقا امام رضا علیه السلام

لجه ای از دریا

قال علی بن موسی الرضا علیه السلام :

خمس من لم تكن فیه فلا ترجوه لشیء من الدنیا و الَخرة :
من لم تعرف الوثاقة فی أرومته ، و الكرم فی طباعه ،
و الرصانة فی خلقه ، و النبل فی نفسه ، و المخافة لربه

حضرت علی بن موسی الرضا علیه السلام فرموده اند:

پنج چیز است كه در هر كس نباشد امید چیزی از دنیا و آخرت به او نداشته باش :
كسی كه در نهادش اعتماد نبینی ، و كسی كه در سرشتش كرم نیابی ،
و كسی كه در خلق و خوی اش استواری نبینی ،
و كسی كه در نفسش نجابت نیابی ،
و كسی كه از خدایش ترسناك نباشد.

تحف العقول ، ص (470)

« ای افرادی که ایمان آورده اید!
روزه برشما مقرر گردید، همانگونه که برکسانى که پیش ازشما بودند مقرر شده بود، تا پرهیزکار شوید.
“بقره/۱۸۳″ »

– — – — – — – — – — – — – — – — – — – — –

« و از آنچه روزی داده ایم در نهان و آشکار انفاق کرده اند، (آنها) به تجارتی امید بسته اند که هرگز زوال نمی پذیرد.
فاطر/۲۹ »

– — – — – — – — – — – — – — – — – — – — –

« سوره نور/علّت نام گذاری این سوره به ((نور))، آیه ی سی وپنج است که در آن خداوند به عنوان نور آسمان ها و زمین معرّفی شده است »

– — – — – — – — – — – — – — – — – — – — –

« در میان مؤمنان مردانی هستند که بر سر عهدی که با خدا بستند صادقانه ایستاده‌اند؛ بعضی پیمان خود را به آخر بردند، و بعضی دیگر در انتظارند؛ و هرگز تغییر و تبدیلی در عهد و پیمان خود ندادند.
(احزاب/۲۳) »

– — – — – — – — – — – — – — – — – — – — –

« مردم را با برهان و اندر نیکو به راه پروردگارت فراخوان…
نحل/۱۲۵ »

– — – — – — – — – — – — – — – — – — – — –

« سرزمین پاک گیاهاش به اذن پروردگار پروردگارش میروید و سرزمینی که پلید شده است گیاهش جز اندکی برنمی آید..
اعراف/۵۸ »

– — – — – — – — – — – — – — – — – — – — –

« هنگامی که پیک مژده رسان آمد پیراهن را بر چهره ی یعقوب افکند و او بینا شد. او به فرزندانش گفت:مگر بشما نگفتم که من از صفات خدا چیزهایی میدانم که شما نمیدانید..
(یوسف/۹۶-۱۰۳) »

– — – — – — – — – — – — – — – — – — – — –

« گفت چه کسى از رحمت پروردگارش نومید مى‏شود جز گمراهان؟
(آیه۵۶سوره حجر) »

 

« “و ازآنچه به آن علم ندارى پیروى مکن،چون گوش و چشم و دل،همه‏ ى اینها موردبازخواست قرارخواهد گرفت”(اسرا/۳۶)

– — – — – — – — – — – — – — – — – — – — –

« “اى کسانى که ایمان آورده‏اید! همواره بر پا دارنده‏ ى عدالت باشید و براى خدا گواهى دهید، گرچه به ضرر خودتان یا والدین و بستگان باشد…”(نسا/۱۳۵)
(به پا داشتن عدالت هم واجب است، هم لازمه‏ ى ایمان است.) »

– — – — – — – — – — – — – — – — – — – — –

« “امّا انسان (طبعش چنین است که) هرگاه پروردگارش او را بیازماید و گرامیش داشته و نعمتش دهد (مغرور گشته و) میگوید: پروردگارم مرا گرامى داشته است.
ولى هرگاه او را بیازماید و روزى او را تنگ سازد، میگوید: پروردگارم مرا خوار کرده است.”(فجر/۱۵،۱۶) »

– — – — – — – — – — – — – — – — – — – — –

« “…و شب را مایه‏ ی آرامش قرار داد…”(انعام/۹۶)

– — – — – — – — – — – — – — – — – — – — –

« “ای کسانی که ایمان آورده اید! ربا (و سود پول ) را چند برابر نخورید! از خدا بپرهیزید ، تا رستگار شوید!(آل عمران/۱۳۰) واگر چنین نکردید ( و به رباخواری اصرار ورزیدید ) بدانید به جنگ با خدا و فرستاده وی برخاسته اید(بقره/۲۷۹)” »

– — – — – — – — – — – — – — – — – — – — –

« “همانا کسانى که به آخرت ایمان ندارند، کارهاى (زشت)شان را زیبا جلوه میدهیم تا (همچنان) سرگشته باشند!!!”(نمل/۴)

– — – — – — – — – — – — – — – — – — – — –

« “(متّقین)کسانى هستند که به غیب ایمان دارند و نماز را به پاى می دارند و از آنچه به آنان روزى داده‏ ایم، انفاق میکنند.”
(بقره/۳) »

– — – — – — – — – — – — – — – — – — – — –

« ..إِنَّا لِلَّهِ وَ إِنَّا إِلَیْهِ راجِعُونَ(بقره /۱۵۶)
ما زدریاییم و دریا می رویم
ما زبالاییم و بالا می رویم
آنچه از دریا به دریا می رود
از هر آنجا کامد آنجا می رود (مولانا جلال الدین بلخی) »

– — – — – — – — – — – — – — – — – — – — –

« هَل مِنْ خَالِقٍ غَیْراللَّهِ یَرْزُقُکُم مِّنَ السَّمَاء وَالْأَرْضِ(فاطر/۳)
آیا غیر از خدا آفریدگارى است که شما را از آسمان و زمین روزى دهد؟
– ما نگران چه هستیم و نزد چه کسانی دنبال روزیمان میگردیم؟ »

– — – — – — – — – — – — – — – — – — – — –

« آنچه به شما داده شده متاع زندگى دنیاست،وآنچه نزد خداست براى آنهاکه ایمان آورده‏ اند و برخداى خود توکل میکنند بهترست و پایدارتر(شوری۳۶) »

– — – — – — – — – — – — – — – — – — – — –

لبخندهای امام حسن (علیه السلام)

 

امام حسن علیه السلام دوست بذله گو و شوخ طبعی داشت که گهگاه خدمت آن حضرت می رسید و با سخنان خود مایه شادی آن بزرگوار را فراهم می ساخت. مدتی بود که او به امام سر نمی زد تا آنکه که یک روز نزد حضرت آمد. امام علیه السلام فرمود: «چطوری؟» مرد پاسخ داد: «نه چنانم که خدا دوست می دارد، نه چنانم که شیطان دوست می دارد و نه چنانم که خودم دوست می دارم.»
امام حسن علیه السلام از این حرف خنده اش گرفت و با تعجب پرسید: «چرا؟» مرد عرض کرد: «زیرا خدا دوست دارد که از او اطاعت کنم و نافرمانی اش نکنم که چنین نیست. شیطان هم دوست دارد که مدام نافرمانی خدا کنم و اصلاً اطاعت نکنم که چنین نیز نیستم (و گاهی حرف خدارا گوش می دهم.) خودم هم دوست دارم که هرگز نمیرم، چنین نیز نیستم (و روزی باید بمیرم)».

 

در دین مقدس اسلام به مسلمانان سفارش اکید شده که فرد در زمان زندگیش وصیت نامه بنویسد که معمولاً در آن به مسائل مادی و معنوی پرداخته می شود. کسانی که ثروتی ندارند هم وصیت نامه را نوشته و در آن سفارشات معنوی می نماید. با خواندن وصیت نامه علما و بزرگان درسهای معنوی زیادی نصیبمان می شود.

اهل بیت علیهم السلام نیز خود به این سفارش عامل بودند که دنیایی از معرفت و عرفان در آن یافت می شود. در اینجا وصیت نامه امام مجتبی علیه السلام را که خطاب به برادر خود امام حسین علیه السلام است را می آوریم تا با گوش دل آخرین توصیه های امام خود را شنوا و سپس عامل باشیم.

و این هم وصیتی است که از امالی شیخ(ره) نقل شده که به برادرش امام حسین(ع) فرمود:

« بهترین زندگی ... »

این نگاه های ماست که زندگی ما را تعریف می‌کند و قدر و ارزش ما را رقم می‌زند. ارزشی که شاید کمتر هم به آن فکر کنیم. ما چگونه به زندگی می‌نگریم؟ از دریچه‌ای تنگ محدود یا از دریچه‌ای وسیع و گسترده؟ واقعاً دیگران در زندگی ما چه جایگاهی دارند؟ آیا تا به حال به این موضوع فکر کرده‌ایم؟

در آئین و مذهب ما، درباره موضوعات و مسائل اجتماعی، بسیاری از ظرافت ها وجود دارد که چه بسا ما کمتر از آنها اطلاع داشته باشیم و آموزه‌های اهل بیت (علیهم السلام) نکات دقیق اخلاقی فراوانی دارند که پیچ و خم زندگی را برایمان تبیین می‌کند. اهل بیت (علیهم السلام) همانگونه که رابطه ما با پروردگار مهربانمان را تبیین می‌کنند، از نحوه نگرش و چگونگی تعامل ما با مردم نیز سخن می‌گویند. آیا تا بحال از خود پرسیده‌ایم که ائمه ما چگونه به زندگی می‌نگرند و بهترین زندگی را چگونه توصیف می‌کنند؟ روزی فردی دقیقاً به دنبال همین بود و می‌خواست تا نگرش امام مجتبی (علیه السلام) را به زندگی ببیند. لذا همین پرسش را از آن حضرت پرسید ...

محبوب پيامبر(ص)