شهوتى كه همه مردم در همه اعصار مبتلا به آن هستند، عبارت است از شهوت شكم از خوردن و آشامیدن، و شهوت جنسى كه اگر مدتى از این سه چیز پرهیز كنند، و این ورزش را تمرین نمایند، به تدریج نیروى خویشتن‏دارى از گناهان در آنان قوت مى‏گیرد

روزه‌داری در ماه رمضان همچون سایر عبادات و احکام الهی دارای شرایط زمانی و آداب خاصی است و ادای آن بر هر فرد مکلف [غیر مریض و مسافر] واجب است. از جمله این آداب می‌توان به دعا و اذکار وارده در خصوص سحرها و وقت افطار[1] افطار دادن به فرد روزه دار[2] و... اشاره نمود.

در خصوص علت امر به روزه در این ماه از امام رضا علیه السلام سوال شد ایشان فرمودند: «برای آن است که انسان‌ها درد گرسنگی و تشنگی را درک کنند. زیرا زمانی که گرسنگی و تشنگی به فردی می‌رسد فرد خاشع ذلیل بیچاره و موجودی عارف و صابر می‌شود».[3]

نکته قابل تعمق در این میان آن است که شرط حضور در مهمانى این ماه، فقط تحمّل گرسنگى نیست؛ روایت فوق در کنار روایات دیگری [4]که بر روزه‌داربودن گوش چشم مو پوست و غیر آن تاکید شده است بیانگر آن است که فرد باید تمام اعضاء و جوارح خویش را نیز از ارتکاب به گناه باز دارد. و به همین دلیل است که روزه را عامل مۆثرى براى پرورش روح تقوا و پرهیزگارى در تمام زمینه‏ها و همه ابعاد زندگی بشر دانسته‌[5] و گفته‌اند: روزه مردمان عادّى، همان خوددارى از نان و آب و همسر است، امّا در روزه خواص علاوه بر اجتناب از مفطرات، اجتناب از گناهان نیز لازم‏ است، و روزه خاصّ‏الخاص علاوه بر اجتناب از مفطرات و پرهیز از گناهان، خالى بودن دل از غیر خداست. روزه، انسان را شبیه فرشتگان مى‏كند، فرشتگانى كه از خوردن و آشامیدن و شهوت دورند. [6]