بدیهی است که ما به یاری قرآن مجید- کتاب آسمانی ای که حتّی یک کلمۀآن هم کم نشده و زیادی نپذیرفته- این موهومات را به دور می ریزیم و چنین خدای ناقص و محدود و نادان را نادیده می گیریم و به خدای قادر متعال و علیمی که «لَیسَ کمِثْلِهِ شَی ء»[4] توجّه می کنیم؛ همین قرآن که ضامن بقایش، ذات ذوالجلال او می باشد، او را چنین معرفی می کند:

«قُلْ هُوَ اللَّهُ أَحَدٌ* اللَّهُ الصَّمَدُ* لَمْ یلِدْ وَ لَمْ یولَدْ* وَ لَمْ یکن لَهُ کفُوًا أَحَدٌ»[5]

ما روی نیاز را به سوی کسی متوجه می کنیم که از همۀجهات، یگانه است. ذات او مستجمع جمیع کمالات و مبرّا از هر عیب و نقصی است. ما به پروردگاری معتقدیم که قائم و غنی بالذّات است؛ توالد و تناسل، شریک و همسر گرفتن در پیشگاه احدیت او

راه ندارد؛ زیرا تمام این ها از صفات مخلوق است.

ما به هدایت قرآن مجید، متعبّد پروردگاری هستیم که حضرت عیسی- که مسیحیانِ گمراه، او را پسر خدا می دانند- زبان به عبودیت او در گهواره می گشاید و می گوید:

«إِنِّی عَبْدُاللَّۀاتنِی الْکتبَ»[6]

آری ما به خدایی معتقدیم که عقول خردمندان بر آن صحه می نهد و مقابل تصوّرش به عجز خود معترف است. [7]

پی نوشت

نظرات شما عزیزان:

نام :

آدرس ایمیل:

وب سایت/بلاگ :

متن پیام:

نظر خصوصی

 کد را وارد نمایید:

 

 

 

عکس شما

آپلود عکس دلخواه: