بنابراين، اگر ما نيز تقواي الهي را پيشه خود سازيم هرگز گرفتار بسياري از مصيبت ها و بلاياي به ظاهر طبيعي نمي شديم. از اين رو اميرمؤمنان علي(ع) مي فرمايد:

اجتناب السيئات اولي من اكتساب الحسنات؛
پرهيز از بدي ها مقدم بر كسب نيكي هاست.(غررالحكم)

به سخن ديگر، خدا از شما كار نيك و خوب نخواسته بلكه ترك بدي را خواسته است. تو خودت بدي را ترك كن، كار نيك خودش تحقق مي يابد.

امام صادق(ع) در حديثي فرموده اند:

ان المومن لينوي الذنب فيحرم الرزق؛
گاهي مومن انديشه گناه مي كند و همين موجب محروم شدن او از روزي مي شود. (بحارالانوار، ج70، ص 358)

حضرت مسيح(ع) نيز به پيروان خود مي فرمود:

موسي بن عمران به شما دستور داد كه زنا نكنيد و من به شما امر مي كنم كه فكر زنا را نيز در خاطر نياوريد؛ چه برسد به اين كه عمل زنا را انجام دهيد. هر كس فكر زنا كند مانند كسي است كه در عمارت زيبا و رنگ آميزي شده اش آتش روشن كند، در اين صورت دود آتش رنگ خانه را تباه كند، اگر چه خانه نسوزد.(بحارالانوار، ج14، ص 331)

به هر حال، بسياري از مصيبت هايي كه انسان دچار آن مي شود، ريشه در خطاها، اشتباهات و گناهان دانسته و نادانسته اي دارد كه انجام مي دهد.

خداوند در آيه 117 سوره آل عمران «گناه» را از مهم ترين عوامل نابودي كشاورزي و كشت معرفي مي كند.

در اين آيه توضيح داده مي شود كه چگونه بادهايي كه مي بايست براي بهره وري گياهان باشد، به بادهاي آفت زا تبديل مي شود؛ چرا كه انسان با ظلم به نفس يعني گناه (مجمع البيان، ج1 و 2، ص818) موجبات خشم الهي را فراهم مي آورد و خداوند نيز به كيفر گناهان بندگان، بادهاي مفيد را به بادهاي زيانبار تبديل مي كند.

در آيات قرآني بر اين نكته تأكيد بسيار شده كه طغيانگري بشر از مهم ترين عوامل نابودي كشاورزي و زراعت است. (قلم، آيات 19تا31)

در نتيجه اين طغيانگري و فرار از اطاعت و عبوديت است كه بسياري از مشكلات براي بشر فراهم مي آيد و مهم ترين ابزار زندگي و بقاي بشر با بحران كمبود و قحطي مواجه مي شود. اين گونه است كه كفر (كهف، آيات 32 تا 42)
و غفلت از خدا و ياد و تسبيح او (قلم، آيات 20 و 28) و نيز ناسپاسي و كفران نعمت (سباء، آيات 15 و 16) نظام كشت و زراعت را به هم مي ريزد و هرگونه كار و مديريت بشر بي نتيجه مي ماند.


از آيات 32 تا 42 سوره كهف همچنين برمي آيد كه نوع رفتار آدمي در زندگي چون غرور و خودبيني به جاي خدابيني و تكبر نيز مي تواند تأثيرات شگرفي در كشت و كشاورزي به جا گذارد. تكبر و خودبيني بشر و غفلت از خداوند و اين كه اوست كه نعمت هايي چون غذا و محصولات كشاورزي را در اختيار او مي گذارد، موجب مي شود كه كشاورزي با بحران مواجه شود.
انسان بايد دريابد كه عامل اصلي، تنها مديريت و كار بشر نيست، بلكه فراتر از آن اطاعت و عبوديت اوست كه موجبات جلب نعمت و بركت زايي را فراهم مي آورد.

به هر حال، انسان پيش از اينكه طبيعت و يا روزگار را سرزنش يا حتي خدا را مخاطب قرار دهد كه چرا گرفتار اين همه بلا و مصيبت است، مي بايست خودش را مخاطب قرار داده و سرزنش كند كه عامل بسياري از مصيبتها و بلايايي است كه خود و ديگران بدان مبتلا مي شوند.
در حقيقت از ماست كه بر ماست.
بي گمان سخن ابليس در اين باره راست و صادق است كه به انسان خطاب مي كند برويد خودتان را سرزنش كنيد به جاي آنكه مرا سرزنش كنيد كه شما را گمراه و دچار شقاوت و مصيبت و بدبختي كرده ام؛
چرا كه ابليس و ياران او تنها وسوسه گران هستند و اين انسان است كه زمينه انجام كار زشت و بد و گناه را دارد و با يك دعوت از هول حليم در ديگ گناه مي افتد:

فلاتلوموني و لوموا انفسكم؛
خودتان را سرزنش كنيد، مرا سرزنش نكنيد (ابراهيم، آيه22)

نظرات شما عزیزان:

نام :

آدرس ایمیل:

وب سایت/بلاگ :

متن پیام:

نظر خصوصی

 کد را وارد نمایید:

 

 

 

عکس شما

آپلود عکس دلخواه: