ندای وحی

آهنگ رقصیدن دارد مدینه امروز؛ آهنگ پرواز.

این اشتران مست، این درخت‏های دست افشان، این پرندگان آفتابی و این آسمان، امروز میهمان قدم‏های کسی می‏شود که همه آب‏ها را به میهمانی طهارت بی‏انتهای خود خواهد بُرد.

... و عشق در آغاز با حسین علیه ‏السلام نام گرفت و آدم از خاک کربلا فهمید که چشم‏هایش را فدیه‏ای عظیم باید به خون بنشاند.

آه، حوای سپیدپوش! این آخرین نواده بی سر تو نیست؛ اما بی تردید، خورشید از او چنان رو می‏گیرد که ملکوت، از خداوند.

این خدای عاشقی است که می‏آید، پیچیده در حریر بهشتی، در عطر کوثر و آیه طاها.

این همه هستی عشق است، همه زندگی زهرا علیهاالسلام ، همه امید علی علیه‏السلام و همه قصه‏های آب را بلد است. حسین علیه‏السلام ، نامی که برازنده مهربان‏ترین ستاره‏هاست.

عشقی که بی‏دلیل پذیرفت.

اندوهی که باید تا ابد، سینه‏زن نگاهش باشی. او که می‏آید، عشق تازه می‏فهمد که خدا دوستش دارد؛ چون حسین را دوست دارد.... عشق تازه برادر گم شده خویش.

سال دلتنگی‏های مدینه، کودکی می‏آید که لبخند را به صورت‏ها بر می‏گرداند.

اندوه را فانی می‏کند.

شعر را می‏جوشاند... آب را... آب را... از آب رد می‏شوم که خنده‏ای برای این همه زُلال بی‏رحم ندارم؛ خنده‏ای برای فردای کودکی که شاعرانه‏ترین شناسنامه آب را برای دنیا خواهد نوشت. از لبخند می‏گویم که چشم‏های علی است امروز.

از لبخند می‏گویم که دل فاطمه است این ساعت.

... و فاطمه علیهاالسلام چه‏قدر نور دارد امروز!

و فاطمه علیهاالسلام نور را در بغل می‏گیرد.

فاطمه علیهاالسلام خورشید را به دنیا تقدیم می‏کند... بخند، فاطمه!

بخند، علی! این سُلاله همه بهارهاست که در آغوش توست.

این بهانه همه تغزل‏های فرداست.

این سرود بی بدیل ملکوت است.

این صدای نغمه‏های قدسی جبریل است.

یعنی چشم‏های عرش است.

این همه واژه‏های مقدس صبح و درختان بهار است.

این خود بهار است که می‏آید؛ خود بهار.

این زیباترین بیت کتاب عاشقی است، زیباترین عاشق...

سلام عشق، حضرت عشق، معنای عشق!

قرنها قرن، طلیعه نامت، روشنایی راه مردانی است از تبار آزادی و عشق و هر بار و هر سال باطنین سُرخ و سبز نامت، عشق، متکثر جان‏های اهورایی می‏شود.

از سُرخ نمی‏گویم؛ ای لاله قد کشیده بی‏سر ملکوت، ای چراغ روشنایی و راهنمایی، آقا همه محرم‏های بارانی چشم‏هایم! از سبز می‏گویم؛ از میلاد، از آن‏که می‏آید تا عشق، جنون بگیرد، تا عشق عاشق شود و تازه بفهمند که تو اولین و آخرین لحظه عشقی. تو شاه بیت عشقی، دلم می‏خواهد این کلمات را فقط برای تو عاشقانه بخوانم. دلبر هزاره عشق، آقای خوبم! اجازه می‏دهی این‏بار از تو بگویم؛ از تو که می‏آیی شیرینی و دلبرانه و ملکوت صف بکشد تا گلوی سُرخ را ببیند؟

حسین، نام اول عشق است و عشق به دنیا آمد تا در حسین علیه‏السلام بجوشد.

بیابان در بیابان طرحی از شوری غریب دارم تا به زیرگام‏های معطّر تو برسم؛ مثل یک ذره غبار ساده.

امروز برایت مدینه گلباران است.

بانوی نور است و هفتاد فرشته که دست در دست، دورش را گرفتند تا همسایه خستگی دنیامان شوی. و علی بر آستانه در، نماز شکر می‏خواند.

آمده‏ای به سِیْر سیره گُل، به تهنیت اقاقی و لاله، به سایبان عرفان و به نهایت عشق.

در عالم عشق اگر به کار آیی تو          در دفتر عشق در شمار آیی تو

جبریل امین رکاب دار تو بود           بر مرکب عشق اگر سوار آیی تو

آقا! اجازه می‏دهی این عشق کهنه را ارادتی کنم؛ قدر تمام گل‏های جهان و به پایت بریزم؟ ستاره سعد همه مهرها و ماه‏ها، خدای سجده طولانی بر سجاده خون، پیامبر روشنایی و عشق، امامِ... امامِ... امامِ هرچه بگویم... امام همه

لبریزهای نورانی نور و خلود... امام شیرین‏ترین شهادت‏ها، امام گُل‏ها و شکوفه‏ها! داری می‏آیی. امام اشراق‏های طولانی! اجازه می‏دهی به مقدمت گُل بریزیم؟!...

امیر مرزبان

نظرات شما عزیزان:

نام :

آدرس ایمیل:

وب سایت/بلاگ :

متن پیام:

نظر خصوصی

 کد را وارد نمایید:

 

 

 

عکس شما

آپلود عکس دلخواه: