روزه دست تمام شیطان ها را می بندد. یعنی خداوند با قوانین و محدودیت هایی که داده، «ناخود» ما  را سفت و محکم نگه می دارد. اما از طرف دیگر دست «خود حقیقی» ما را حسابی باز گذاشته است. فرموده است: قرآن بخوانید. ذکر بگویید. عبادت کنید. اینها برای این است که شخص تا یک ماه به این کارها عادت کند. یعنی یک ماه، ناخودش را در فشار بگذارد، حیوانیت و نفسانیتش را در فشار بگذارد و متقابلا یک ماه، فقط «خودحقیقی اش» تغذیه کند. بعد الهی اش استفاده های معنوی بکند تا نتیجه ی آن حاکم شدن ارزش های الهی بر تمام وجود شخص باشد. چون بعد از یک ماه، همه ی نفسانیات ضعیف می شوند. خداوند نشاط حیوانی را با وضع روزه، از بین می برد. وقتی نشاط حیوانی را از بین برود، عید حقیقی می آید.

 از حضرت سجاد (علیه السلام) در دعای وداع نقل است که می گوید: سلام بر تو ای عید دوستان خدا.

حالا کسی که خیال ندارد رشد انسانی بکند و معشوق او، فقط ارزش های گیاهی و ارزش های حیوانی هستند، یعنی از زندگی همین لذت ها را فهمیده است، فهمیده که من گیاه هستم یا حیوان و تمام تلاشش از صبح که از خواب بلند می شود تا شب، صرف همین ارزش های گیاهی و حیوانی می شود و کاری با انسانیت ندارد، کاری با ابدیت ندارد. در حقیقت به خودش توهین می کند و پیش خود خوار و ذلیل است.

یعنی در واقع خودش پیش ناخودش، اینطور است. چون ناخود بر او غلبه دارد. همه اش حیوانیت. همه اش لذت های حیوانی. تفاخر، پز دادن، خودنمایی کردن. برتری جویی ها، زیاده طلبی ها، خوب خوردن ها، خوب پوشیدن ها، خوب گشتن ها، شیک کردن ها، به رخ کشیدن ها. چنین کسی نمی تواند از روزه و نماز کمک بگیرد. او قدر نعمت های الهی را نمی داند و به نماز و روزه به عنوان دو یاور نگاه نمی کند.