ندای وحی

غربال نور و ظلمت

میلیون ها سال پیش در میان حجم بی نهایتی از افلاک آسمانی، کره زمین پدید می آید؛ در گستره ای بی پایان و بی ستون در فضا، و پر می شود از میلیون ها نوع مختلف از موجودات و پس از آن آدمی پا بر این کره خاک می نهد، با خلقتی تازه و آمدنی متفاوت از دیگران. آدمیانی با چهره های سپید و سیاه، که خوبی ها را به تصویر می کشند و زشتی ها را نیز، و رهبرانی از میان آدم های سپید و پیشوایانی از میان آدم های سیاه که یکی جهان را به نور و سپیدی می خواند و یکی به تیرگی و ستم می کشاند، و این کشاکش سپید و سیاه می ماند و می ماند تا آدمیان همه آزموده شوند که کدام یک نکوکارند و کدام یک نه. این خلق آفریده می شود تا در کنار سیاهی ها، سفیدی ها رخ بنمایانند و در کنار زشتی ها، زیبایی ها نمود بیابند و چه خوب غربالی است این گرد و نه خلقت، و چه زیبا جدا می کند سیاهی را از روشنایی تا نور و سپیدی جاودان بماند.

بهای انتخاب

نه تنها من و تو برای آزمایش آفریده شده ایم، بلکه جهان نیز آفریده شد تا ما آزموده شویم. گویی داستانِ بودنِ ما، جدی تر از یک حضور دو روزه و چند دلخوشی مجازی است. جهان آفریده شد تا ما آفریده شویم، و ما آفریده شدیم تا بر سر دو راهی بمانیم و یکی از دو راه را برگزینیم یا راه را از بیراهه برگزینیم و قدم استوار برداریم و از سختی و مرارت و شدت نهراسیم و به کمالی برسیم که شایسته ماست. آن گاه به وادی رحمت در آییم و از رحمت و لطف او لبریز شویم. این رحمت بی انتها، پایان راه است. نقطه هدف است و اگر آن دو راهی و آن اختیار و انتخاب نباشد، این پاداش و این رحمت معنا نمی یابد. پاداش سزاوار کسی است که به اختیار در آزمونی سربلند درآید. پس باید بیراهه ای هم باشد و اختیار رفتن به بیراهه هم باشد و در کنار آن بیراهه، راه برگزیده شود، سزاواری بنده به اثبات رسد و سربلند و پیروز به وادی رحمت درآید.

تلاش ارزشمند

گاهی چنان به جد و جهد پی خواسته هامان می رویم، گویی که پیروزی در این معامله، سربلندی در آن آزمون یا به دست آوردن فلان مقام و فلان مال وفلان شهرت، به خودی خود صاحب ارزش و ارج است. گاهی چنان در پی کارهای روزمره مان به تلاش و تکاپو می افتیم، گویی اینها مایه سعادت اند و گاهی در میان این جد و جهد و تلاش و تکاپو، از یاد می بریم که برای چه آمده ایم. یادمان می رود که «انسان و جن آفریده نشده اند مگر برای آنکه عبادت کنند» و اگر جز این تلاشی هست، تا آنجا ارزشمند است که مقدمه ای برای عبادت باشد. راستی وقتی بناست امروز و فردایی نه چندان دور بگذاریم و بگذریم، و در آن سوی عالم ما باشیم و بندگی هامان ، و ما باشیم و کارهای نیکمان، و ما باشیم و آنچه برای خدا، در راه خدا و در راه رضای او کرده ایم، برای آنچه جز در این راه و جز برای این هدف به دست آید، چه ارجی و چه بهایی هست؟

هزار راهه خوش بختی

پرسیدم: این همه کار سخت و طاقت فرسا، این همه تحمل رنح و مرارت، و این همه ریاضت برای چیست؟ گفت: می توانم کاری بکنم که هیچ کسِ دیگر بر آن توانا نیست. پرسیدم: و نتیجه؟ گفت: شهرت، خوش بختی. هدفش خوش بختی بود و آن را در شهرت می جست، و دیگری، خوش بختی را در آسودگی، راحتی و بی غمی می دید. اگر بود می خورد و اگر نبود نمی خورد. می خواست رها باشد. آسوده باشد و خوش بخت، و دیگری شاید نیک بختی را در رفاه معنا می کرد. لحظه ای آرام نمی نشست و دمی را فرو نمی گذاشت تا مالی به دست آورد برای رفاهی بیشتر و بیشتر. اندیشیدم: آدمیان از یک جنس و بر یک فطرت و با یک هدف آفریده می شوند، پس از چه روست این هزار راهه خوش بختی های رنگ وارنگ؟ بی شک هر دستی به کار آید و هر قدمی که نهاده شود، به امید رسیدن به هدفی است و هدف نهایی، هماره خوش بختی و سعادت است و دیدم که انسان ها چگونه هر کدام به قدر اندیشه خویش، به فراخور حال خویش و به وسعت همتشان به خوش بختی می اندیشند.

نظرات شما عزیزان:

نام :

آدرس ایمیل:

وب سایت/بلاگ :

متن پیام:

نظر خصوصی

 کد را وارد نمایید:

 

 

 

عکس شما

آپلود عکس دلخواه: