گریه از خوف خدا

از زمان حضرت آدم تا کنون دو نوع گریه برای رستگاران وجود داشته است:

گریه‌ «خَوفِ مِنَ اللّهِ» که مخصوص سحرها و اوقات خلوت با خالق است.
گریه برای مظلومیت و شهادت امام حسین(ع) و دیگر ائمه: که مناسب مجالس روضه و عزا است.
امام صادق(ع) در مورد ارزش گریه‌کردن برای خدا می‌فرماید:

«مَا مِنْ شَيْ ءٍ إِلَّا وَ لَهُ كَيْلٌ وَ وَزْنٌ إِلَّا الدُّمُوعُ؛ فَإِنَّ الْقَطْرَةَ تُطْفِئُ بِحَاراً مِنْ نَارٍ، فَإِذَا اغْرَوْرَقَتِ الْعَيْنُ بِمَائِهَا، لَمْ يَرْهَقْ وَجْهاً قَتَرٌ وَ لَاذِلَّةٌ، فَإِذَا فَاضَتْ حَرَّمَهُ اللَّهُ عَلَى النَّارِ وَ لَوْ أَنَّ بَاكِياً بَكى فِي أُمَّةٍ لَرُحِمُوا([3])؛ هر چیزی پیمانه و وزنی دارد مگر اشک‌ها؛ زیرا قطره ‌ی اشک دریاهایی از آتش را خاموش می‌کند. و هرگاه چشم در اشک خود غرق شود، گَرد هیچ فقر و ذلّتی بر چهره آن ننشیند و هرگاه اشک‌ها سرازیر شود، خداوند آن چهره را بر آتش حرام گرداند و اگر شخصی در میان امتی بگرید، همه آن امت مشمول رحمت می‌شوند.»