فاطمه از هولناكى اين منظره به خود لرزيد،

همانند خشك چوبى كه باد بر او خشم گرفته باشد:

به راستى چه بردبارند پيامبران...

احساس كرد كه در هم شكسته است.

چگونه آن نابخرد به خود اجازه داده است

كه اين چهره ى پرتوافشان را به ناپاكى بيالايد؟

شكسته دلانه، زار زار گريست.

بسان گريه ى آسمان، آنگاه كه بر زمينى پست مى بارد،

اندوهگينانه اشكش جارى شد.

پدر، اشك هاى دخترش را پاك كرد.

آن گاه با چشمانى لبريز از پرتو اميد، گفت:

- فاطمه! اشك نريز.

خداوند، پدرت را در نبرد با دشمنانِ رسالتش يارى مى كند.

ابرها از رخساره ى آسمان كنار رفتند و آفتاب تابان چهره نمود.

ديگر بار لبخند بر آن چهره ى فرشته آسا پديدار گشت.

با اين حال، در جانش نكوهشى موج مى زد:

- راستى، كجاست فرزند جوانِ «بزرگ سرزمين بطحا»؟

كجاست او كه لحظه اى از پدرم جدا نمى شود و سايه وار در پى اوست؟

كجاست تا او را از آزار نابخردانِ قريش دور دارد؟

در همين حال، فاطمه با شنيدن صداى پدر همه چيز را از ياد بُرد

و همانند كبوترى چاهى كه به آشيان خود مى خرامد، به سوى پدر خراميد.

فاطمه لب به خنده گشود...

انعكاس لبخندش بر چهره ى پدر نشست و او نيز خنديد.

بدين سان، آفتابى بر قلب او تابيد كه جانش را

از گرما و اميد و زندگى سرشار ساخت:

چه شگفت حوراء كوچكى است

اين يادگار خديجه، اين دسته گل باغ آسمان!

فاطمه، به سانِ شكوفه اى در حال شكفتن،

در دامان پدرش، پيامبر، نشسته بود و كلمات پروردگار را مى نوشيد.

كلمات، مانند ستارگان درخشان

در آسمانى صاف، قلبش را روشن مى كردند.

سه سال گذشت. فاطمه بالنده تر شد

و مثل گل هاى بهارى،شكفتن آغاز كرد.

فرياد شتران، فضاى مكّه را تسخير كرده بود.

كاروان هايى كه براى سفر تجارتى زمستانى به يمن رهسپار شده بودند، باز مى گشتند.

هوا بسى سرد و آسمان پوشيده از ابرهاى خاكسترى بود.

چنان مى نمود كه صخره هاى خشك كوه ها، التماس كنان،

از ابرها مى خواهند تا برايشان سرود باران بخوانند.


رفته رفته صداها فروخوابيدند و پرندگان براى خفتن به آشيان هاى خود بازگشتند.

اينك، خانه ها همانند صحرايى خشك، خالى و هراس آور مى نمودند.

فاطمه در انديشه اى ژرف فرو رفته بود: به «مريم» مى انديشيد؛

آن بانوى پيراسته اى كه در عبادتگاه خويش از مردم كناره گرفت

تا به تنهايى با خدا راز و نياز كند و آفاق آسمان ها را

سبكبالانه و فارغ از بارهاى سنگين زمينى بشكافد و بشناسد.

اكنون، اميد بر خانه اى كوچك از خانه هاى مكّه مى تابيد.

فاطمه چشم به هستى گشود، همان گونه كه شكوفه ها و گل ها به هستى چشم مى گشايند.

آن گاه در آغوشى گرم رشد يافت و از مِهر قلب هايى سرشار شد كه با محبّت او مى تپيدند

و از نگاه هايى سيراب گشت كه لبريز از لطف و رأفت بودند.

و به اين گونه، فاطمه پرورش يافت و آهسته آهسته پى برد كه پيرامونش چه مى گذرد.

مادرش را مى ديد كه چگونه غرق اندوه است.

پدرش را مى ديد كه درد و رنج قلبش را مى فشارد،

امّا هنوز در نمى يافت كه ريشه ى اين رنج چيست.

در اين حال، به سوى مادرش بال مى گشود و پدرش را غرق بوسه مى كرد.

آن گاه، چهره ى حزين آن دو به شوق گشوده مى شد

و آفتاب شادى از سيماشان ديگر بار طلوع مى كرد،

همان سان كه خورشيد از پسِ ابرها بر مى آيد

تا زمين را لبريز از گرما و نور و اميد سازد.

روزها مى گذرند و فاطمه رشد مى يابد.

روزگار، چهره ى سخت خويش را به او نشان مى دهد.

اين كودك خردسال، در سرزمينى خشك و بى آب،

خود را پيش پاى مادر مى يابد،

در حالى كه گرسنگى و هراس و حرمان بيداد مى كند.

او به ناله هاى مظلومان گوش مى سپارد

و در ميان تاريكى، شمشيرهايى را مى نگرد كه آهسته از نيام بيرون مى آيند.

بدين سان، فاطمه در «شِعب أبى طالب عليه السلام» به سر برد،

در حالى كه از شير بازمانده بود و بر ريگ هاى شِعب پاى مى كشيد.

ويك سال به اين منوال بر او گذشت.

از آن پس، دو سال ديگر را نيز در شِعب به سر آورد.

و ناگاه دست تقدير، مادرش را ربود.

چنين بود كه فاطمه، چشمه ى جوشان محبّت و مِهر را از كف داد.