لالا، لالا ... گل پرپر...
لالا... لالا... علی اصغر...

مادر بخواب!
امشب بوی کربلا می‏دهد لالایی ‏هایم.
مادر بخواب؛ نمی‏خواهم امشب خون دلم را ببینی.

مادر بخواب... علی کوچکم بخواب!
چرا این همه زاری می‏کنی مادر؟

نکند تو هم فهمیده ‏ای امشب
ستاره‏ ها برای که جشن تولد گرفته ‏اند؟

چرا ضجّه می‏زنی مادر؟
آسمان امشب دارد خودش را سبک می‏کند روی شانه ‏های زمین.

این باران نیست؛ اشک‏های ملایک است برای تطهیر خاک.
می‏دانی کودکم، امشب عشق به دنیا می‏آید؛

با همه کودکی‏ اش، با همه کوچکی‏ اش.
امشب، شیرین‏ ترین خواب دنیا آشفته است.

می‏دانم که فهمیده‏ ای مادر، بگذار قصه
تشنه‏ ترین لب‏های کوچک دنیا را برایت نگویم!

بگذار اندوهم را خواب کنم!
بگذار از ماهی‏های بیرون از آب چیزی نگویم!

لالا... لالا... بغضم چرا شکست مادر؟
تشنگی‏ ات را پنهان کن! امشب تشنگی تازه به دنیا می‏آید.

امشب آب برای همیشه تلخ می‏شود
فرشته ‏ها این پایین، گهواره یکی را نشان هم می‏دهند
و برایش از همین امشب، بهشت را آذین می‏بندند.

فرشته‏ ها می‏دانند طولی نخواهد کشید
که عشق از گلوی کوچک این پروانه طلوع کند
.
ماهی‏های بیرون از آب،
قدر اشک‏های او را بهتر از ما می‏دانند، مادر!

لالایی امشب از من نخواه کودکم!
این‏که می‏بینی نمی‏توانم آرامت کنم، از ضعف نیست؛
نمی‏توانم آهنگ منظّم نفس‏هایت را بشنوم امشب.

امشب شش ماهه ‏ترین خورشید، بیدار می‏شود،
امشب که ماه، خودش را بر آسمان می‏کشد،

چطور می‏توانم تو را آرام کنم؟
کودکم، شیرینم، علی اصغرم!

معصومیت را می‏توان در قنداقه خونی نوزادها هم دید،
می‏توان از گلوی شکفته، تصویر خُدا در چشم‏ها جاودانی کرد.

می‏توان به خُلود اندیشید، به جذبه رسید
و دور گاهواره ‏ای چرخ زد که تمام ستاره ‏ها دور آن می‏چرخند...
لالایی کودک شیرینم، لالایی!

این لالایی امشب برای سکوت خوانده می‏شود.
این لالایی برای اشک است.

این لالایی خون است،
لالایی پروانه‏ ها،

لالا لالا، گل بی‏ سر.
لالا لالا علی اصغر...