دکتر احمد احمدى بيرجندى على(ع)، مظلوم تاريخ

از آن زمان که کودکى نوپا بودم، به ياد دارم مادرم يا پدرم هنگامى که مي‌خواستند دست مرا بگيرند و پا به پايم ببرند، موقع برخاستن مي‌گفتند: يا على.وقتى برمي‌خاستم، از پله‌ها بالا مي‌رفتم، پايين مي‌آمدم، بارى که از توانم بيشتر بود برمي‌داشتم، همه جا، «‏ياعلى‌» مي‌گفتم ؛ اما «‏يا على‌» چه بود؟ و «‏على‌» که بود؟ چيزى نمي‌دانستم.

 

 

امروز هم پس از شصت و اندى سال، پس از خواندن سيره و سرگذشت آن حضرت و کتابها و مقالات درباره على(ع)، باز هم بايد اقرار کنم چيزى نمي‌دانم و درک جلوه‌هاى شخصيت ابرمردى که در وراى شخص وى، حتى براى اصحابش و آيندگان ناشناخته بود و هست، براى افراد معمولى مانند من، ناممکن است، مگر نمى از يمى. وقتى سعدى، با آن همه دانش و آگاهى و سير و سياحت و جدل و بحث در نظاميه بغداد و برخورد با رجال علم و عمل مي‌گويد:

کس را چه زور و زهره که وصف علي‌کند؟

جبار در مناقب او گفته: هل اتي

و مولوى بلخى با آن انديشه عميق و روح بلند درباره على(ع) مي‌گويد:

در شجاعت شير ربانيستى

در مروت خود که داند کيستى؟!

و ابوعلى سينا، متفکر و فيلسوف شرق، در مقام تشبيه مي‌گويد: على(ع) نسبت به اصحاب مانند «‏معقول‌» بود نسبت به «‏محسوس‌» و بسيارى شاعرانى که اقرار به قصور فهم و ادراک خود در منقبت مولى‌الموحدين على(ع) مي‌کنند، وقتى فيلسوفان و حکيمان بزرگ در شناخت ابعاد وجودى على(ع) اظهار ناتوانى کنند، سرانجام وقتى که عقاب، در اين فضاى ملکوتى پر بريزد، از پشه لاغرى چه خيزد؟!