ندای وحی

در عالم هستی هیچ کتابی در فضیلت و برتری به پایۀ قرآن نمی رسد؛ زیرا نه تنها قرآن خلاصه و عصارۀ تعلیمات همۀ انبیاء الهی است، بلکه از همۀ موجودات آفرینش برتر و والاتر است. پیامبر اسلام صلّی الله علیه و آله در این باره فرمود:

«القُرْآنُ اَفْضَلُ کلِّ شَیءٍ دُونَ الله»؛ فضیلت قرآن به جز خدا از همه چیز برتر و بالاتر است.[1]

فضیلت قرآن از همه کتاب های آسمانی بیشتر و بالاتر است؛ زیرا کتاب های دیگر آسمانی برای برهه ای از زمان و مردم خاصّی فرود آمده بود. امّا قرآن برای همۀ زمان ها تا روز قیامت و برای همه انسان ها در همه مکان ها حتی برای غیر انسان ها مانند جنّ نازل شده و همه موظّف هستند به دستورات آن عمل کنند.

قرآن بهترین کلام و هدیه اوست، و نیز تکلم خدا با بشر است. انسان عاقل و فهمیده به هیچ عنوان حاضر نیست بین او و قرآن فاصله بیفتد. مگر نه این است که گوش و چشم انسان می خواهند لذت ببرند. چرا لذّت را با شنیدن و دیدن آیات و کلام الهی تأمین نکنند تا بخواهند از راه باطل چشم و گوش را به لذّت مادّی سرگرم کنند. اگر برای انسان، روشن و واضح شد که قرآن، هم کلام الهی و هم تکلم خداوند با بشر است، چرا به استقبال آن نمی شتابد!

اگر کسی مزاج روحی خود را با گناه مسموم کند از شهد و شیرینی قرآن لذّت نمی برد. همان طور که انسان معتادی که مزاجش را مسموم کرده است، نمی تواند از عسل لذّت ببرد و فقط از آن سمّ، لذت می برد لذا کسی هم که مزاج روحی خود را مسموم کند از تلاوت قرآن لذّت نمی برد؛ چرا که گناهان مانع می شوند وی طعم گوارای کلام الهی را بچشد.

قرآن اثر جود و بخشش الهی است که بر قلب بهترین افراد بشر نازل شده است، و پیامبر اسلام  صلّی الله علیه و آله  هم در رساندن این بخشش الهی کوتاهی نکرده، بلکه همۀ آن عطایا و مواهب الهی را به انسان های مستعد و قابل، ابلاغ کرده است. قرآن به منزلۀ یک تکلیف محض نیست، بلکه عطای خاص الهی است و چون آن حضرت در رساندن بخشش و بذل خداوند کوتاهی نکرده است، شما هم در پذیرش و فهمیدن آن کوتاهی نورزید.پیامبر اسلام  صلّی الله علیه و آله  فرمود: قرآن در گمراهی، مایۀ هدایت و در نابینایی، مایۀ روشنی و موجب بخشش لغزش ها است. قرآن انسان را از نابودی حفظ می کند و از انحراف رهایی می بخشد، فتنه ها را روشن می سازد، آدمی را از دنیا به آخرت می رساند، و کمال دین در آن نهفته است. هر کس از قرآن فاصله گرفت در آتش افتاده است.[2]

قرآن همان قانون خدایی و ناموس آسمانی است که اصلاح دین و دنیای مردم را به عهده گرفته و سعادت جاودانی آنان را تضمین کرده است آیات آن سرچشمۀ هدایت، راهنمایی و کلماتش معدن ارشاد و رحمت است. کسی که به سعادت همیشگی علاقمند است، و سعادت و خوشبختی هر دو جهان را می خواهد داشته باشد، بر وی لازم است که روز و شب با قرآن تجدید عهد کرده و ارتباطش را با آن محکم و استوارتر سازد، و آیاتش را به حافظۀ خود سپرده و با مغز و فکر خویش در آمیزد تا در پرتو آن کتاب آسمانی، به سوی رستگاری و سعادت جاودانی رهنمون شود.

پی نوشت ها