خاطره دیگری را نیز به طور جداگانه از حجّت الاسلام عبدالقائم شوشتری، حجّت الاسلام احدی و نیز مرحوم حجّت الاسلام حیدری از مرحوم آیت الله بهاءالدینی نقل کردند. در کتاب «سیری در آفاق» آقای حیدری کاشانی هم ذکر شده است. وقتی سال 1361 قائم مقامامام خمینی(ره) انتخاب شدند، بزرگواران فوق به طور جداگانه به محضر آیت الله بهاءالدینی(ره) که قطعاً به محضر امام زمان(ع) تشرف داشته است، شرفیاب می شوند و از ایشان درباره رهبر پس از امام(ره) می پرسند. ایشان پس از نفی رهبری قائم مقام می فرمایند: «همه امید ما به فرزند حضرت زهرا(س) حضرت آقای سید علی خامنه ای است». و مکرّر می فرمودند: «از ایشان حمایت و تبعیت کنید». روزی که آیت الله خامنه ای به منزل ایشان رفته بودند، آیت الله بهاءالدینی(ره) تا دم در ایشان را همراهی کرده، می فرماید: «تمام شب را تا به صبح از شوق دیدار شما نخوابیدم». بعد از آن هرچه اصرار می کنند، حضرت آیت الله خامنه ای نمی گذارند آیت الله بهاءالدینی دست ایشان را ببوسند. نهایتاً آیت الله بهاءالدینی می فرمایند: «اجازه بدهید من دست شما را ببوسم که وقتی فردا به محضر مادرم زهرا(س) مشرف شدم، به ایشان عرض کنم من دست ولی ام را بوسیدم».

بنده خودم از چند تن از اعضای مجلس خبرگان شنیدم که می گفتند، در صبح روزی که آیت الله خامنه ای به رهبری انتخاب شدند، به تنها کسی که فکر نمی کردیم ایشان بود و بعد از ظهر به کسی جز ایشان فکر نمی کردیم. حتّی بعضی از ایشان در همان جلسه مکاشفه برایشان پیش می آید و آیت الله خامنه ای را غرق در نور می بینند.

حجّت الاسلام و المسلمین موسوی، نماینده حضرت امام(ره) و مقام معظم رهبری در کردستان بوده و هستند. نقل می کرد: من کلاس ششم ابتدایی بودم که شبی خواب دیدم معمّم هستم و آقایی به رهبری رسیده اند که او را امام خمینی می خوانند. او مرا طلبید و برای انجام مأموریتی به مناطق اهل سنّت فرستاد. در آن زمان هنوز امام خیلی مشهور نشده بودند. صبح روز بعد، رؤیا را برای پدرم که از اصحاب سرّ حضرت آیت الله ارباب(ره) بود تعریف نمودم. او در جوابم فرمود: «آیت الله خمینی، حسین زمان خود است». بالاخره دوران طلبگی را سپری کردم و به کرمانشاه رفتم. در حوزه علمیه مشغول به خدمت بودم که نماینده خبرگان کردستان شدم. روزی از دفتر امام(ره) تماس گرفتند که امام با شما کار دارند. به محضرشان مشرف شدم و فرمودند: شما به عنوان نماینده من به کردستان بروید.

باز ایشان در سنندج برای من نقل کردند که حضرت آقای شیخ عباس تهرانی و حضرت امام(ره) از شاگردان میرزا جواد آقای ملکی تبریزی(ره) بودند. ایشان صبح های جمعه در مدرسه حجّتیه درس اخلاق می گفتند. معروف بود که آقای تهرانی(ره) به محضر امام زمان(ع) تشرف دارند. سال 1343 امام از ترکیه به نجف تشریف فرما شدند. جوّ خفقانی حاکم بود. با چند نفر از دوستان برای کلاس اخلاق به منزل ایشان می رفتیم. از ایشان پرسیدیم آینده را چگونه می بینید؟ همه را دستگیر کرده اند. ایشان خیلی آرام و با طمأنینه فرمودند: «امام برمی گردند. قریب به پانزده سال طول می کشد که به ایران بازگردند. وقتی به ایران برمی گردند شاه را از ایران بیرون کرده اند. این پرچم در دست سادات می ماند تا به امام زمان(ع) برسد».

آنها که صاحبدل و اهل مکاشفه هستند، می دانند و بیان کرده اند که فرماندهی این انقلاب به دست مبارک امام زمان(ع) است. تمام ماجراها و ذلت دشمنان ما به خوبی گویای این ماجراست. إن شاءالله قطعاً این انقلاب به ظهور ختم خواهد شد. آنچه در اینجا نقل کردیم در مکاشفات عرفانی اولیای خدا بود و الّا از حیث روایات هم مشابه این مطلب قابل بیان است.

آیا خاطره ای هم از برکات توسل به امام عصر(ع) در خاطر دارید؟

این مطلب را دو بار از آیت الله امامی کاشانی شنیدم و آن را ضبط کرده ام که نقل کردند: یکی از بزرگان آمدند و گفتند همسر من خانم صالحی است. او گفته که به من گفته اند به آقایان امامی کاشانی، مهدوی کنی و دکتر بهشتی بگویید برای سلامتی شان نماز امام زمان(ع) را بخوانند وگرنه منافقان شما را ترور می کنند.

آیت الله امامی کاشانی شوخی می کردند و می گفتند ما که تا گفتند فوری خواندیم. به آیت الله مهدوی و بهشتی هم پیغام را رساندیم. دو سه روز بعد دوباره همان آقا آمدند و مجدداً مطلب را تکرار کردند و با تأکید گفتند، این نماز را بخوانید و الّا ترور می شوید. پیام دوم را هم رساندم. آیت الله مهدوی کنی مزاح کرده و فرمودند: ما که از عوامیم و از همان موقع نماز را مرتب می خوانیم. ولی آیت الله بهشتی گفتند: ما که همه زندگی مان وقف امام زمان(ع) است. بعد از آن ماجرای هفتم تیرماه پیش آمد و ایشان شهید شد. جالب اینجاست که آیت الله مهدوی کنی هم عضو شورای عالی امنیت بود و باید در آن جلسه حاضر می شد.آن روز بعد از نماز و نهار اندکی استراحت می کنند و به همین جهت کمی دیر می رسند و در مسیر صدای انفجار را می شنوند. توصیه می کنم این نماز را جوانان هفته ای یک بار، در سحر جمعه بخوانند. برکات زیادی دارد که یکی از آنها بیمه شدن زندگی است. إن شاءالله

در پایان گفت وگو لطفاً هدیه ای معنوی برای خوانندگان موعود و به خصوص جوانان مرحمت کنید.

روزی همراه جمعی، به اتفاق آقای حداد عادل، که آن زمان معاون وزیرآموزش و پرورش بود، در محضر حضرت آیت الله العظمی بهجت(ره) بودیم. در ذهنمان این بود که درباره امامت از ایشان سؤال کنیم. چون قصد داشتیم آن سال را سال امامت اعلام کنیم و سعی کنیم تا آنجا که می توانیم محبت و معرفت نسبت معصومان(ع) را در جوانان و نوجوانان تقویت کنیم. ایشان اجازه سؤال کردن به ما ندادند منتهی از ابتدا تا انتها درباره امامت صحبت کردند. این امر برای ما بسیار جالب بود. ایشان فرمودند: «همه ائمه(ع) را باید حی، حاضر، ناظر و قادر بدانیم».

این عین عبارتی بود که ایشان در آن جلسه فرمودند. بیشتر هم در آن جلسه فکرشان به سمت حضرت رضا(ع) رفت. فرمود: «وقتی شما به زیارت می روید آیا فکر می کنید به زیارت اهل قبور می روید که برای ثواب باید فاتحه ای بخوانیم؟ این طور نیست. باید امام را حی و حاضر و ناظر و قادر بدانیم». در ادامه نیز در همین رابطه خاطراتی حیرت آور را نقل فرمودند که از آن جمله تشرف حضرت عیسی(ع) و مریم(س) به محضر حضرت رضا(ع) بود.

در همان ایام به خدمت آیت الله مروارید(ره) از شاگردان مرحوم شیخ حسن علی اصفهانی ـ معروف به نخودکی ـ، رسیدیم. همین مطلب را از ایشان پرسیدیم که شما «امام حی» را چگونه تفسیر می فرمایید؟ فوری اشاره فرمودند به این آیه شریفه: «ولا تحسبنّ الذّین قتلوا فی سبیل الله أمواتاً، بل أحیاءٌ عند ربّهم یرزقون». و ادامه دادند: «بنا بر کلام خدا، شهدا زنده اند و وجود مقدّس امام رضا(ع) امام شهدا هستند. میان این دو مقام فاصله زیادی وجود دارد». سپس خاطره ای را از آیت الله وحید بهبهانی(ره) از علمای بزرگ زمان مشروطیت، نقل کردند که بعد از رحلت، بارها برای اهل و خانواده شان ظاهر و نمایان شده و تجسّد داشتند. این تظاهر شدید تا جایی بود که اعضای خانواده، ایشان را با همین چشم سر و در شرایط عادی می دیدند و امر بر ایشان مشتبه شده بود. ماجرای مشهور علامه حسن زاده آملی ـ حفظه الله ـ را نقل کردند که دو ماه بعد از رحلت علامه طباطبایی(ره) شب میلاد یکی از امامان(ع) بود که مشغول نوشتن مقاله ای بودند. ناگهان در بیداری کامل مشاهده می کنند علامه روبه روی ایشان استاده و می فرمایند: «نیکو صورت و نیکو سیرت و نیکو سریرتی». سپس ادامه دادند: «وجود مقدس امام زمان(ع) که شهید هم نشده اند و در میان مردم حضور دارند. اگر ما نمی توانیم ایشان را زیارت کنیم، عیب از چشم ماست و توفیق نداریم. ما غایبیم و الّا ایشان در همه جا حضور کامل دارند و بر تمام عالم امامت می کنند».

بحث امامِ حَی مطلب بسیار مهمی است که ما باید درباره وجود مقدّس امام زمان(ع) توجه کنیم. افرادی که به تازگی به تشیع مشرف شده اند توجه خاصی به این مطلب نموده اند؛ برای نمونه «هانری کربن» که پس از ملاقات ها و گفت وگوهایش با علامه طباطبایی(ره) دست از مسیحیت کشید و مسلمان و شیعه شد، جمله جالبی دارد و می گوید: «در میان تمام مذهب ها و دین ها فقط یکی است که امام حی دارد و آن هم شیعه است».

این نکته ظریفی است. خودم هم در دیدارهایی که با نوشیعه شدگان داشته ام این عبارت را از آنها شنیده ام. «رابرت رایکو» نیز که استاد دانشگاه و از جمله دانشمندان آنجا بود متحول و شیعه شده و نامش را به سلمان رایکو تغییر داده است. او الآن به ایران آمده و مشغول تحصیل در قم است. او برایم نقل می کرد که در ایتالیا خیلی کم از اسلام برای ما مسیحیان تعریف کرده بودند. به تدریج من خودم در این رابطه کنجکاو شدم و از طریق چند مسلمان که در اطرافم بودند با اسلام آشنا شدم. پس از مدتی هم آثار هنری کربن را مطالعه نمودم و به تشیع گرویدم. او هم روی این مطلب «امام حی» تأکید می کرد. این را هم عرض کنم همان طور که خداوند در سوره یس می فرماید: «إنّما أمره إذا أراد شیئاً أن یقول له کن فیکون» خلیفه خدا هم به اذن او چنین قدرتی دارد. البته توجه داریم که مانند مسیحیان دچار اشتباه نشویم که آنان، مسیح را کنار خدا می گذارند. اینها بنده خدا و انسان کامل هستند و به اذن خدا می توانند آنچه را اراده می کنند، انجام شود.

آخرین مطلب را نیز در همین راستا خدمت شما عرض می کنم. مرحوم آیت الله سید حسن درافشان که از اولیای خدا در مشهد بودند، تعریف می کردند که من در بعضی از مناطق سنّی نشین، فضایل امیرالمؤمنین(ع) را بیان می کردم، تا جایی که یکی از علمای بزرگ اهل سنّت آن منطقه پس از جلسه ای از این سخنرانی ها که گاه تا سه ساعت طول می کشید مرا به منزلش برای صبحانه دعوت کرد و گفت: من تاکنون درباره امیرالمؤمنین(ع) اشتباه می کردم و می خواهم شیعه بشوم. این را به دیگران هم اعلام کنید. ایشان درباره امیرالمؤمنین(ع) و فضایل ایشان نکات ظریفی را نقل کرده اند که از آن جمله اینکه در زمان تولد حضرت عیسی(ع) به حضرت مریم(س) وحی می شود که از معبد بیرون رو، اینجا که زایشگاه نیست ولی بنا بر نقل شیعه و سنّی، به عکس آن، وقتی امیرمؤمنان(ع) می خواهند به دنیا بیایند به مادرشان گفته می شود که به داخل کعبه، مهم ترین معبد عالم، برو که آنجا زایشگاه توست.

مرحوم درافشان می گفت: به جهت فعّالیت زیاد، حنجره ام از کار افتاد و سردرد شدید و مزمنی گرفتم که تمامی نداشت. خانه نشین شدم و خیلی در عذاب بودم که زندگی ام در حال تباه شدن و هدر رفتن است. تصمیم گرفتم به نیابت از امام زمان(ع) به حج بروم. مقداری پول جمع کردم و راهی شدم. از تهران با هواپیما به جده رفتم. در خانه تنها نشسته بودم. پول های همراهم را شمردم دیدم مجموعاً سیصد تومان برایم مانده است. خیلی ناراحت شدم که با این پول کم چه کنم؟ و الآن تازه اوّل سفر است. در همین فکرها بودم که دیدم ناگهان در خانه باز شد و سیدی نورانی (ذکر نکردند که بوده است) وارد شد. کنارم نشست به نحوی که شانه اش به شانه ام می خورد. ابتدا به عربی و سپس فارسی به من فرمودند: «ثلاثمأه تومان یکفیک؛ سیصد تومان شما را کفایت می کند». من به خود نیامدم که من پول را در خلوت و تنهایی شمرده ام و او از کجا می داند که من سیصد تومان پول دارم؟! عصبانی بودم و با همان عصبانیت به او گفتم: از خانه عمه ات این سیصد تومان کفایت می کند؟! ایشان لبخند زده و فرمودند سیصد تومان شما را کفایت می کند و هر کس هم هرچقدر پول خواست از این پول به او بدهید. خداحافظ.

تشریف که بردند به خودم آمدم این آقا که بود و من چه گفتم؟! کرامتم این شده بود که تا مدّت ها هر که هر چقدر پول از من می خواست از آن پول ها برمی داشتم و دقیقاً به همان مقدار به دستم می آمد. به مکه و مدینه رفتم و بعد از آن به نجف رفتم. تا دو سال از این پول استفاده می کردم. در نجف به محضر علامه امینی شرفیاب شدم. ایشان به محض آنکه مرا دیدند به من فرمودند: «درافشان چرا از امیرالمؤمنین(ع) دفاع نمی کنی؟» من به سر و حنجره ام که از کار افتاده بود اشاره کردم، کنایه از اینکه نمی توانم. ایشان بالای سر من ایستادند، گریه می کردند به نحوی که اشک هایشان روی سر و گردن من می ریخت. دعا خواندند. ناگهان دستشان را برداشتند و فرمودند: «شفایت را از مولایم علی(ع) گرفتم». همین که دستشان را از سر و گردن من برداشتند هم حنجره ام به کار افتاد و هم سردردم تمام شد و هیچ گاه بدان مبتلا نشدم. ایشان 105 سال عمر کردند. همین است که فرمودند ما باید همه امامان را حی و حاضر و ناظر و قادر بدانیم. ایشان در همه جا حضور کامل دارند و به ما اشراف دارند. هر جا هم اراده کنند یا خودشان تشریف فرما می شوند یا یکی از نوکرهایشان را سراغ ما می فرستند.

با تشکر بسیار از شما بابت وقتی که در اختیار ما گذاشتید و نیز مطالب و خاطرات بسیار ارزشمدی که برای ما نقل فرمودید.

پی نوشت ها:

1. حکیمی، محمّدرضا، متأله قرآنی، ص 353.

نظرات شما عزیزان:

نام :

آدرس ایمیل:

وب سایت/بلاگ :

متن پیام:

نظر خصوصی

 کد را وارد نمایید:

 

 

 

عکس شما

آپلود عکس دلخواه: