آموزگار خوبی ها

روز سوم ماه شعبان سال چهارم هجری دومین فرزند برومند حضرت علی و فاطمه زهرا - که درود خدا بر ایشان باد - در خانه ی وحی و ولایت، چشم به جهان گشود.

چون خبر ولادتش به پیامبر گرامی اسلام صلی الله علیه و آله رسید، به خانه ی حضرت علی و فاطمه علیهماالسلام آمد و به اسماء فرمود تا کودک را بیاورد. اسماء او را در پارچه یی سپید پیچید و خدمت رسول اکرم صلی الله علیه و آله برد. آن گرامی به گوش راست او اذان و به گوش چپ او اقامه گفتند (1)

روزهای اول یا هفتمین روز ولادت با سعادتش، امین وحی الهی،جبرئیل فرود آمد و گفت:

سلام خداوند بر تو باد ای رسول خدا، این نوزاد را به نام پسر کوچک هارون، «شبیر» (2)  که به عربی «حسین» خوانده می شود، نام بگذار. (3) چون علی علیه السلام برای تو بسان هارون برای موسی بن عمران است، جز آنکه تو خاتم پیغمبران هستی.

و به این ترتیب نام پر عظمت «حسین » از جانب پروردگار، برای دومین فرزند فاطمه سلام الله علیها انتخاب شد.

روز هفتم ولادتش، فاطمه ی زهراء که سلام خداوند بر او باد، گوسفندی را برای فرزندش به عنوان عقیقه کشت، و سر آن حضرت را تراشید و هم وزن موی سر او نقره صدقه داد. (4)

حسین و پیامبر راستین

از ولادت حسین بن علی علیهماالسلام که در سال چهارم هجرت بود تا رحلت رسول الله صلی الله علیه و آله که شش سال و چند ماه بعد اتفاق افتاد، مردم از اظهار محبت و لطفی که پیامبر راستین اسلام صلی الله علیه و آله درباره ی حسین علیه السلام ابراز می داشت، به بزرگواری و مقام شامخ پیشوای سوم آگاه شدند.

سلمان فارسی می گوید: دیدم که رسول خدا صلی الله علیه و آله حسین علیه السلام را بر زانوی خویش نهاده او را می بوسید و می فرمود:

تو بزرگوار و پسر بزرگوار و پدر بزرگوارانی، تو امام و پسر امام و پدر امامان هستی، تو حجت خدا و پسر حجت خدا و پدر حجت های خدایی که نه نفرند و خاتم ایشان، قائم ایشان (عج) می باشد. (5)

بارها رسول گرامی حسن و حسین را به سینه می فشرد و آنان را می بویید و می بوسید. (6)

ابو هریره که از مزدوران معاویه و از دشمنان خاندان امامت است در عین حال اعتراف می کند که:

رسول اکرم صلی الله علیه و آله را دیدم که حسن و حسین علیهماالسلام را بر شانه های خویش نشانده بود و به سوی ما می آمد، وقتی به ما رسید فرمود: هر کس این دو فرزندم را دوست بدارد مرا دوست داشته و هر که با آنان دشمنی ورزد با من دشمنی نموده است.  (7)

عالی ترین،صمیمی ترین و گویاترین رابطه ی معنوی و ملکوتی بین پیامبر و حسین را می توان در این جمله ی رسول گرامی اسلام صلی الله علیه و آله خواند که فرمود:

حسین از من و من از حسینم. (8)

شیعه واقعی امام

شیعه یعنی پیرو . پیروی در فکر ، عمل ، اخلاق ، مواضع سیاسی و عقاید دینی . گرچه شیعه حسین علیه السلام، شیعه علی و ائمه دیگر علیهم السلام نیز هست و تشیع ، در خط ائمه و اهل بیت بودن است ، اما حسین بن علی علیهما السلام در ابعاد خاصی که زندگی و جانش را بر سر آنها نهاد ، حالت الگویی دارد و اسوه است .

آن حضرت ، برای احیاء دین قیام کرد و خود را فدای راه خدا ساخت . شیعه او نیز باید اینگونه باشد . شیعه سیدالشهداء ، باید در خصلتهایی و اعمالی چون : خودسازی ، خداترسی ، گناه گریزی ، تقوا ، اطاعت امر خدا ، امر به معروف و نهی از منکر ، اقامه و احیاء نماز ، تلاش در مسیر رضای حق ، جود و کرامت ، عزت نفس ، گریز از ذلت و زبونی و سازش با طاغوتها و حکومتهای ستم ، مبارزه با باطل ، جهاد و شهادت ، روحیه ایثار و شهادت طلبی ، قاطعیت و صلابت در راه عقیده و ... به آن پیشوای شهید تأسی کند . این ، راه حسین و راه پدران و فرزندان حسین علیهم السلام است و شیعگی یعنی دینداری و ورع .

از انبوه روایات مربوط به اوصاف شیعه ، تنها به یکی اشاره می کنیم:

امام صادق علیه السلام به مفضل فرمودند: از فرومایگان بپرهیز ، چرا که شیعیان علی علیه السلام شکم و شهوت خود را حفظ می کنند و اهل جهادند و تلاش برای خدا و امید پاداش از خدا دارند و از کیفر او بیم دارند. (9)

امام علیه السلام نیز هنگام حرکت از مکه به سوی کربلا ، کسانی را به همراهی خویش در این سفر مقدس و نهضت خدایی دعوت کرد که اهل فداکردن جان در راه ائمه که راه خداست باشند و شوق دیدار الهی در دلشان باشد. (10)

محبتی که در دل شیعیان و دوستداران شهید کربلاست ، بجاست که آنان را به همرنگی و همسویی و سنخیت فکری ، اخلاقی و عملی با مولایشان بکشد و در گفتار و کردار ، شیعه حسین علیه السلام باشند ، نه تنها در ادعا و شعار .

پی نوشت:

1) امالی شیخ طوسی، ج 1 ، ص 377.

2) شبر بر وزن حسن و شبیر بر وزن حسین و مشبر بر وزن محسن نام پسران هارون بوده است و پیغمبر اسلام صلی الله علیه و آله فرزندان خود حسن و حسین و محسن را به این سه نام نامیده است. تاج العروس، ج 3 ، ص 389؛ این سه کلمه در زبان عبری همان معنی را دارد که حسن و حسین و محسن در زبان عربی دارد. لسان العرب ، ج 6 ، ص 60.

3) معانی الاخبار، ص 57.

4) کافی، ج 6، ص 33.

5) مقتل خوارزمی، ج 1، ص 146؛ کمال الدین صدوق، ص 152.

6) ذخائر العقبی، ص 122.

7) الاصابه، ج 11، ص 330.

8) سنن ترمذی، ج 5، ص 324؛ این روایت، از کتابهای اهل تسنن نقل شد تا برای آنها هم سندیت داشته باشد.

9) سفینة البحار ، ج 1 ، ص 723.

10) لهوف ، ص 53.                                                                                                                                

منابع:

سایت حوزه.

کتاب : فرهنگ عاشورا ، محدثی، جواد.

نظرات شما عزیزان:

نام :

آدرس ایمیل:

وب سایت/بلاگ :

متن پیام:

نظر خصوصی

 کد را وارد نمایید:

 

 

 

عکس شما

آپلود عکس دلخواه: